Inson tafakkuri uyg'onmaguncha ozodlikka erisha olmaydi. Bizni asrlar davomida qullik instinkti yetaklab kelmoqda — bu esa fikrlashni rad etishning oqibati. Qul uchun hayotning ma'nosi oddiy: qorin to'qligi va sokinlik. Uning talablariga shu minimal sharoitlar kifoya qiladi.
Ammo qalbining tub-tubida, u hech bo'lmasa bir marta tan olinishni, o'zini ustun his qilishni orzu qiladi. Qul bo'lish unga endi yetarli emas u ham xo'jayin bo'lishni, hayotning boshqaruvchisi bo'lishni istaydi. Lekin bu orzularni chinakam erkinlik bilan bog'lashni tasavvur ham qila olmaydi.
Shu sababli biz bor kuchimizni va imkoniyatlarimizni bir kunlik shon-shuhrat, qisqa muddatlik tan olinuvchanlik uchun sarflaymiz. Bir kunlik dabdaba, bir marotaba yuksak mansab, dabdabali mashina yoki hashamatli uy – bular orqali o'zimizni dunyoga ko'rsatishga urinamiz. Chunki bizning asl istagimiz – tan olinish, qadrlanish, va mavjudligimizni tasdiqlashdir.
Afsuski, biz bu holatda ozodlikni emas, o'zimizni qullikning yangi shakllariga tutib beramiz.