hayotimda bir hamrohga muhtojmanki, u bilan barcha mavzularda erkin suhbatlashsam. ya’niki, o'qigan kitoblarimdan nimani olganlarim, his qilganlarimni aytsam zavq bilan eshitsa, soatlab gaplashib o'tirsamu oldida vaqt qanday o'tganini sezmay qolsam... hech bo'lmasa hafta bir ko'rishsak ham mayli intiqib kutardim o'sha onlarni. ma’lumki u meni tushunadi, ishonadi va ayblamaydi, haa u shunday yaxshi inson bo'lsa nur ustiga a'lo nur...
menimcha bunday hamroh faqatgina omadi kulgan insonlarda bor, menga hech omad kulib boqib shunday insonni qarshimdan chiqarmadi. Balki chiqqandi, lekin, ha mayli bu joyini o'tkazib yozmay ketaman.
fitratimdan kelib chiqib shuni ayta olamanki, hech kim sababsiz hayotimizga kirib kelmaydi, balki men hayotimga kirib kelgan odamlar bilan sinalayotgandirman? balki shunday vaqtinchalik yolg'izligim o'z foydam uchundir?
xayrli bir ish borligiga ishonaman nima bo'lgandayam!