Ишонинг, инсон моддий эҳтиёжлари учун шикоят қилмайди.
Чунки у бугун Қорундан ҳам бой ва ҳашаматлироқ яшаяпти.
Аммо инсон ўзгалар қўлидаги нарсаларга ҳавас билан қарайди, шунинг учун шикоят қилади.

Йўловчи таксида кетаётган одам шахсий машинада кетаётганга ҳавас қилади.
Шахсий машинаси бор киши иккита машинаси борга ҳавас қилади.
Яхтаси бор киши самолёти бор кишига ҳавас қилади.
Чиройли хотини бор киши эса ўз хотинига эмас, қўшнисининг хотинига қарайди.

Биз эгалик қилган ҳар бир нарса ўз қадрини йўқотади, чунки кўзлар доим бошқалар эгалигидаги нарсаларга қараб кетади.

Аслида бу — ҳасад, адоват ва нафратдир, фақирлик ёки муҳтожлик эмас.
Инсонлар қанчалик бой бўлса, шунчалик шикояти кўпаяверади.
Улар қанчалик кўп нарсага эга бўлсалар, ўзларини шунчалик муҳтож ҳис қиладилар.

Чунки ҳақиқий бойлик — кўнгил тўқлиги, банкдаги ҳисобнинг кўплиги эмас.

— Др. Мустафо Маҳмуд