Ichi suv bilan to’ldirilgan idish ichiga qurbaqani soling va tagiga olov yoqib uni sekin qizdirishni boshlang. Suv xarorati oshgan sari idish ichidagi qurbaqa o’z tanasini o’zgarayotgan xaroratga moslashtira boshlaydi. Qurbaqa tanasini qizayotgan xaroratga moslashtirishda davom etadi. Suv qaynash nuqtasiga yetay deganga, ortiq qurbaqa o’zini qaynay deb turgan suv xaroratga moslashtira olmaydi.

Shu on u sakrashga harakat qiladi va buni eplolmaydi. Chunki u butun kuchini o’zgarayotgan suv xaroratiga moslashtirish uchun sarflab bo’lgan edi. Oqibatda qurbaqa xalok bo’ladi. Xo’sh, nima deb o’ylaysiz, qurbaqani nima o’ldirdi?

Ko’pchilik uni qaynayotgan suv o’ldirdi deb o’ylashadi. Lekin, aslida qurbaqani o’limiga uning qizayotgan suvdan qachon sakrashga qaror qilolmaganligi sabab.

Xulosa, biz ham ko’p vaqtlarda yangi muhit va odamlarga moslashishimizga to’g’ri keladi. Lekin, qurbaqadan farqli ravishda biz qachon moslashishni va qachon sakrashni bilishimiz kerak. Ba’zi paytlarda ichida turgan vaziyatimizga to’g’ri baho berishimiz va kerakli choralarni ko’rishimiz kerak. Agar atrofimizdagi ba’zi insonlarga o’zimizni moddiy, ma’naviy, jismoniy va aqliy qo’llashlariga qo’yib bersak, ular buni qilishda davom etishadi. Biz esa, vaqtida sakrashni bilishimiz kerak. Kuchimiz borida sakrab qolishni.

Credits to Bekzod Zakirov