Йиғлама дил❤️❤️❤️

Бир келин айтади:
"Эрим мени севишининг асосий сабаблари:
— Ҳеч қачон оиласини ёмонламадим,
— Онасини ўзимнинг онамдан ортиқ кўрдим,
— Ака-укаларига ўз жигарларимдек жон куйдирдим,
— Ўзимни оиламдан унинг оиласини устун қўйдим,
— Оқибатли бўлишлари учун ҳар ҳафта овқат қилиб чақирдим,
— Эримнинг уйидаги гапни она уйимга бориб айтмадим".

Йиғлама дил

Голландияда яшовчи имом ҳар жума намозидан кейин ўн бир ёшли ўғли билан бирга шаҳар айланиб, "Жаннатга йўл" номли ва шу каби кичик рисолаларни тарқатиб келишар эди.
Навбатдаги жумада ҳаво совиб кетади. Ёмғир аямасдан қуярди. Болача одатига биноан:
– Дадажон, кетдикми? – деди.
– Қаёққа?
– Китоб тарқатгани.
– Ўғлим, бугун ҳаво жуда совуқ. Унинг устига бу ёмғир ҳали-бери тинадиганга ўхшамайди. Бугун чиқмай қўяверамиз.
– Ахир одамлар вафот этишса, жаҳаннамга тушишадику?..
– Шу сафар чиқмай қўя қолайлик.
– Агар рухсат берсангиз, мен ўзим айланиб келсам.
– Майли, рухсат, лекин йўлларда эҳтиёт бўлиб юринг, ота ўғлининг шаштини қайтаришни истамади.
– Хўп бўлади.
Бола одатий йўналиш бўйлаб юра бошлайди. Аксига олиб йўлда ҳеч кимни учратмайди. Совуқ ҳаммани уйга ҳайдаган.
Буни унча англаб етмаган софдил бола шу алфозда икки соат кўча кезади. Уйларига олиб бориб бераман, деган фикр келди болага. Йўлда дуч келган биринчи уй қўнғироғини босди.
Жавоб бўлмади. Икки-уч бор занг урди. Ҳеч ким эшикни очмади. Шунда ортга қайтмоқчи бўлди-ю, қандайдир куч уни яна шу эшикка қайтарди. Энди бола бор кучи билан эшикни тақиллата бошлади. Ва ниҳоят эшик очилиб, остонада ғам-қайғу юзига уриб кетган кампир пайдо бўлди.
– Хўш, хизмат.
– Салом! – бола салом берди ўз тилларида.
– Салом!
– Аллоҳ сизни яхши кўрар экан. Сабаби бугун биринчи бўлиб сиз эшигингизни очдингиз. Сизга совғам бор. Илтимос, бу рисолани охиригача ўқиб чиқсангиз.
– Ташаккур, ҳаракат қиламан.
Бола қўлидаги озгина китобларни шу тариқа тарқатиб, уйига қайтди.
Кейинги жумада аёллар томонда бир онахон ўрнидан туриб:
– Ижозат берсаларинг мен ўз нажоткоримга кўпчилик олдида миннатдорчилик билдирсам, деб қолди.
– Бемалол, деб унга сўз берди имом.
– Мен бу жойга биринчи бор келишим. Бундан бир неча кун олдин умр йўлдошим вафот этган. Мен бутунлай ёлғиз қолдим. Бирор бир ҳамдард, ҳамдам тополмадим. Дунё
кўзимга қоронғи кўриниб кетди. Кундан кунга руҳан эзилиб борардим. Охири жонимга суиқасд қилишга қарор қилдим.
Арқонни шифтга боғлаб, курси устига чиқдим. Шунда эшик қўнғироғи чалиниб қолди. Парво қилмай бўйнимга сиртмоқ тортдим. Қўнғироқ яна чалинди. Мен эса эшикка бормай шумният ижроси билан банд эдим. Учинчи қўнғироқдан кейин кимдир эшикни бор кучи билан ура бошлади. Ҳаёт билан видолашиш учун оёғим остидаги курсини тепиб юбориш қолганди. Эшик эса ҳамон тақилларди. Шу ёмғирда ким келиши мумкин, деб ўйлаб, арқонни бўйнимдан олиб, пастга тушдим. Эшикни очсам, бир малакнамо болача остонада турарди. У менга: "Аллоҳ сизни яхши кўради", деб манави рисолани тортиқ қилди. Мен китобни олиб варақлай бошладим. Китоб мени ўзига ром этди. Қандай қилиб унинг ичига кириб кетганимни билмай қолдим. Бир ўтиришда китобни ўқиб чиқдим. Мен қайта туғилгандек эдим. Михланган жойимдан туриб, арқонни ечиб, ахлатга ташладим.
Чунки у энди менга керак эмасди. Курсини жойига олиб бориб қўйдим. Китоб ғилофида бу ернинг унвони бор экан. Шунинг учун тўғри ёнларингга келдим.
Аёл сўзини тугатар экан имом ўрнидан туриб ҳамманинг кўз ўнгида ўғлини бағрига босиб, манглайидан ўпди. Масжидда такбир садолари янгради. Аёллар томондан йиғи товушлари эшитилди.
Мен ҳам сизга шу бола каби: Аллоҳ сизни яхши кўради.
Сиз ҳам Аллоҳни яхши кўринг. Агар У сизни яхши кўрмаганида, юқорида ёдланган саноқсиз неъматларни сизга тортиқ қилмас эди. Ер юзидаги барча ноз-неъматлар ва жамийки нарсалар сиз учун яратилган. Бу дунёда оч қолмайсиз. Охиратда эса тақсим бундай бўлмайди.
Охиратдаги барча яхшилик фақат мўминларга хосдир.
Фурсатни қўлдан бой берманг! Ўлимдан олдин тирикликни ғанимат билинг. Фоний дунёдаги кичик қайғу мангу охиратдаги катта қайғуга уланиб кетмасин.
Сиз бахтли яшаш учун дунёга келгансиз.
Бардавом бахт фақат иймон сифатига эга бўлган кишигaгина насиб этади.

Йиғлама дил

Беморнинг дуоси мустажобми?

Ҳазрат Савбон розияллоҳу анҳудан ривоят қилнади: “Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам дедилар:
– Бир мусулмон бошқа бир бемор мусулмон биродарини зиёрат қилганида, зиёратга бориб қайтгунича, ўтган вақтини, жаннат ҳурфаси тўплаш билан ўтказибди. Асҳоблар сўрашди:
– Ё Расулуллоҳ, жаннат ҳурфаси нима?
– Вақти келганида (пишиб етилганида), дарахтдан йиғилган хурмодир, – дедилар Сарвари олам” (Имом Термизий ривояти).

Соғлиқ – инсон учун энг бебаҳо бойлик саналади. Бу икки неъматдан баҳраманд бўлиб турган киши уларнинг қадрига етмоғи лозим. Танамизда омонат жон, касалликка чалинишимиз, бемор бўлишимиз бор. Баъзан хасталик ёшни ҳам, кексани ҳам четлаб ўтмайди. Ана шундай пайтларда улар ҳолидан хабар олиш, зиёрат қилиб кўнгил сўраш, ҳаққига дуо қилиш эзгу амаллардан ҳисобланади. Расулуллоҳу алайҳи вассалам марҳамат қиладиларки: “Мусулмоннинг мусулмондаги ҳаққи бештадир: саломига алик олиш, касал бўлса бориб кўриш, жанозасига эргашиш, таклиф этса бориш ва акса ургувчига яхшилик тилашдир” (Имом Муслим ривояти).

Ҳадиси шарифдан кўринадики, мўмин-мусулмонларнинг бир-биридаги ҳақ-ҳуқуқларидан бири – касал бўлган яқинларимиз, дўстларимиз қариндошларимиз ҳолидан хабар олишдир. Динимизда, беморни зиёрат қилиш энг савобли амаллардан биридир. Ҳадисларда келтирилишича, “Бир мусулмон бошқа бир бемор мусулмонни эрталаб бориб кўрса, албатта, унга кечқурунгача етмиш минг фаришта салавот айтади. Агар кечқурун касални кўрса, албатта, унга етмиш минг фаришта эрталабгача салавот айтади. Яна унга жаннатда бир боғ яратилади” (ИмомТермизий ривояти).

Аммо беморлар ҳолидан хабар олишнинг ҳам ўз одоби борлигини унутмаслигимиз керак. Зеро, яна Пайғамбаримиз соллаллоҳу алайҳи вассалам беморни зиёрат қилиш одоблари ҳақида бундай марҳамат қилганлар: “Сиздан бирортангиз касал кўришга борса, у билан қўл бериб кўришсин ва қўлини беморнинг пешонасига қўйиб аҳволини сўрасин, унга шифо ва узоқ умр тиласин! Ундан ўзи ҳаққига дуо сўрасин. Зеро, касал кишининг дуоси фаришталарнинг дуоси каби ижобатдир”. Касални бориб кўриш қариндош-уруғлар, ёру дўст, жамият аъзолари ичида дўстлик, биродарлик, ҳамдардлик руҳини кучайтирадиган, ана шу алоқаларни тартибга солиб турадиган, одамларни бир-бирига меҳр-муҳаббатли қиладиган омиллардан биридир.

Йиғлама дил

​​ЛОЙИҲА

Ибн Салоҳнинг “Табақотуш Шофиъийя” китобида келади: “Луғат олими Абул Ҳасан Аҳмад ибн Фориснинг таржимаи ҳолида келишича, у Қазвинда яшаганида ҳар пайшанба куни битта китоб кўчирар, уни жума намозидан олдин сотиб  пулини фақирларга садақа қилар эди. Токи вафот этгунича шундай давом этди!”.

Ҳар инсоннинг ўз амалидан садақаси бўлиши лозим. Бу иши неъматга шукр ва унинг заволидан муҳофаза бўлади иншааллоҳ!
   Агар шифокор бўлсангиз, ақалли ҳафтада битта беморни бўлсада бепул даволанг.
   Агар мударрис бўлсангиз, ҳеч бўлмаганда ҳафтада бир марта дарсни фаҳмламайдиган талабага дарсни қайта тушунтириш учун вақт ажратинг.
   Агар нонвой бўлсангиз, ҳеч бўлмаганда кунда битта нонни садақа қилишга одатланинг.
   Агар озиқ-овқат дўконингиз бўлса, кунда битта маъданли сув бўлсада, садақага одатланинг.
   Агар адвокат бўлсангиз ойда бир марта бўлсада, бир фақир мазлумнинг ҳимоясини текинга бажариб беришга одатланинг.
   Сиз ўзингизни яхши танийсиз. Аллоҳ сизга берган ишингизга боқинг. Ишингиздан садақа қилиш имконини албатта топасиз. Ана шундай бардавом бўлинг. Чунки, Аллоҳга энг суюкли ишлардан бири, оз бўлсада давомли бўлган яхшиликдир!

Йиғлама дил