Telefonchi. soat ikkilarga borib 200-marta qoʻngʻiroq qilayotgan otasining telefoniga nafrat bilan javob beradi:
— Bolam nimaga javob bermaysan? Xavotirdan nima bo'lsak bo'ldik. Ko'p o'qiganidan mashina-pashina...
— Oʻqiyotgandim, ota!
— Uzr bezovta qildim. Onang-da xavotirlanganidan qaltiroq tutib qoldi, kasali bor-ku!
U onasining qanday kasali borligini eslolmadi, bedavo dard bo'lmasa, o'ylashga ne hojat?
Onaning mushuknikiday muloyim ovozi eshitiladi.
— Qoʻzichog'im, nega telefoning: "Doiradan tashqarida", — deyapti, ichim yonib ketdi, xavotirlandik. Bugun momong o'ldi.
Otasi asabiylashib telefonni olib qo'yadi:
— Ahmoq, bolani o'qishdan chalgʻitib nima qilasan, enangni qaytarib berarmidi bu go'dak!...
— Momosi o'ldi, axir. Uni qanday yaxshi ko'rardi bilsin dedim!

Telefonchi mamosini yaxshi ko'rish tugul qo'rqardi, har safar o'pganida yuzimdan tishlab oladi deb hayqardi bir paytlar. Keyin butkul esdan chiqarib yuborgan. O'zini eshitmaganiga olgan yaxshi.
— Nima gap, dada?
— Tinchlik. Puling bormi?
— Ha.
— Nega aldaysan?
— Ozroq tashlang.
— Shunday de, aldama. Yolgʻon gapirsang, qulogʻingni choʻzib qo'yaman. Plastik kartochkanga tashlab qo'yaman.
— Bo'ldi.
— Bolam... Momong... — yana mushukday ovoz chiqaradi ona yig'lab bo'lgach. O'g'il esa o'chiradi.
Xabar keldi: "Siz yana boyidingiz!"
"Tushdimi pul" — deya soʻramoq uchun otasi telefon qiladi, ammo oʻgʻil ko'tarmaydi. Yana internetga cho'kadi. Tong otgandagina uxlaydi. Tushida momosini kimdir zo'rlaydi, u nevara boʻlib qutqarish o'rniga qochadi. Keyin "Begonalarning o'rniga o'zim shu ishni qilsam bo'lardi", deb o'yladi va baqirib uyg'onib ketadi dahshatdan.