94-ҚИСМ
Жаҳонгирнинг аламдан тез-тез нафас олиши аниқ-тиниқ эшитилиб турарди. Мен эса дилимдагилар фош бўлмаслиги учун нафасимни ҳам ичимга ютишга уринаётгандим.
—Кетавер, Лайло! — деди у подъезд эшиги томон юриб.
Ортиқ тилимни тутиб туролмадим:
—Агар Севарага севги изҳор қилсанг, ўлдираман!
Ҳали гапим тугаб улгурмасдан мен ўзимни Жаҳонгирнинг қучоғида кўрдим. Шунчалар қаттиқ қучоқладики, қовурғаларим сиқилиб, нафас олишга қийналиб қолдим.
—Сени севаман! — яна бир карра қулоғим тагида шивирлади у ва мени қўйиб юбораркан деди. — Бор, ойинг хавотир олади...
Мен қилиб қўйган ишимдан дув қизардим. Бир сўз демай, тепага қараб югурдим. Уйга чиққанимда ҳам, овқатланаётганимизда ҳам, уйқуга ётганимда ҳам ҳаяжон мени тарк этмаган, ҳамон Жаҳонгирнинг кучли қўллари орасида тургандек ўзимни ноқулай ҳис қилардим. Худди, бор иззатим, шаънимни бой бериб қўйгандек ичимни нимадир тимдаларди. Аммо яна бир ёқимли ҳис ҳам бор эдики, унинг кучи олдида барчаси ожизланиб қоларди. Бу — Жаҳонгирнинг муҳаббатига бўлган ишонч ҳисси эди. У нима биландир мени муҳаббатига қаттиқ ишонтира олганди. Эҳтимол, қайта-қайта қилган изҳори, ёки журъати, ё бўлмаса, айёрона мени таслим қилгани, ўзига бўйсундиргани биландир... Нима бўлганда ҳам мен унинг муҳаббати чинлигига, туйғулари поклигига юрак-юракдан ишондим. Унинг ишқи қаршисида мағлуб эдим.
Келгусида бўлажак учрашувимизни ўйлаб тонггача кўзимга уйқу келмади.
“Энди унинг кўзларига қандай қарайман? Мени қучди ахир! Шарманда! Индамадим, мен ҳам. Не қилай, афсунлаб қўйди-да, мени! Энди менга нима деб хат ёзаркан? Илгаригидек, “Бирор нима де”, демаса керак! “Севгилим”, деб мактуб ёзса, Гавҳар ҳаммасини билиб олади-ку! Жуда тез севгимни тан олдим... Бекор қилдим... Лекин индамасам, у Севарага севги изҳор қиларди-да!..”
“Уни севаман-ку! Қачондир, барибир айтардим... Ҳамма ҳам айтади-ку!..”
“Уф-ф, энди унга қарагани юзим чидамайди! У нималарни ўйлаб ётибди экан? Хурсандмикан? Жинни! Уялмай-нетмай, тап тортмай қучоқлаб олди-я! Уят!..”
Ҳар нимани ўйладим. Бироқ муҳаббатимизнинг давоми ҳақида ҳеч нарсани тасаввур қила олмадим...
ҚАРОР
Унинг хаёли буткул учди. Айтилган пулни сўмга чақиб қўрмоқчи бўлди, шошганиданми, ҳисобидан чиқа олмади.
“Демак, Лайлони қутқара олмаймиз! Бунча пулни топишнинг ўзи бўладими? Бутун маҳалламиздагиларнинг машинасини сотиб, йиққан-терганини сўраб олганида ҳам бунча пул бўлмаса керак. Наҳот, Лайло бир умр Хитой қамоқхонасида қолиб кетади. Наҳотки, кексайиб, кампир бўлганида ҳам маҳбусликда ҳаёт кечиради? Болаларининг вояга етганини, тўйларини, улардан туғилажак невараларини кўрмайди?! Эй Худо, наҳот, бошқа йўли йўқ?!”
Жаҳонгирнинг аламдан тез-тез нафас олиши аниқ-тиниқ эшитилиб турарди. Мен эса дилимдагилар фош бўлмаслиги учун нафасимни ҳам ичимга ютишга уринаётгандим.
—Кетавер, Лайло! — деди у подъезд эшиги томон юриб.
Ортиқ тилимни тутиб туролмадим:
—Агар Севарага севги изҳор қилсанг, ўлдираман!
Ҳали гапим тугаб улгурмасдан мен ўзимни Жаҳонгирнинг қучоғида кўрдим. Шунчалар қаттиқ қучоқладики, қовурғаларим сиқилиб, нафас олишга қийналиб қолдим.
—Сени севаман! — яна бир карра қулоғим тагида шивирлади у ва мени қўйиб юбораркан деди. — Бор, ойинг хавотир олади...
Мен қилиб қўйган ишимдан дув қизардим. Бир сўз демай, тепага қараб югурдим. Уйга чиққанимда ҳам, овқатланаётганимизда ҳам, уйқуга ётганимда ҳам ҳаяжон мени тарк этмаган, ҳамон Жаҳонгирнинг кучли қўллари орасида тургандек ўзимни ноқулай ҳис қилардим. Худди, бор иззатим, шаънимни бой бериб қўйгандек ичимни нимадир тимдаларди. Аммо яна бир ёқимли ҳис ҳам бор эдики, унинг кучи олдида барчаси ожизланиб қоларди. Бу — Жаҳонгирнинг муҳаббатига бўлган ишонч ҳисси эди. У нима биландир мени муҳаббатига қаттиқ ишонтира олганди. Эҳтимол, қайта-қайта қилган изҳори, ёки журъати, ё бўлмаса, айёрона мени таслим қилгани, ўзига бўйсундиргани биландир... Нима бўлганда ҳам мен унинг муҳаббати чинлигига, туйғулари поклигига юрак-юракдан ишондим. Унинг ишқи қаршисида мағлуб эдим.
Келгусида бўлажак учрашувимизни ўйлаб тонггача кўзимга уйқу келмади.
“Энди унинг кўзларига қандай қарайман? Мени қучди ахир! Шарманда! Индамадим, мен ҳам. Не қилай, афсунлаб қўйди-да, мени! Энди менга нима деб хат ёзаркан? Илгаригидек, “Бирор нима де”, демаса керак! “Севгилим”, деб мактуб ёзса, Гавҳар ҳаммасини билиб олади-ку! Жуда тез севгимни тан олдим... Бекор қилдим... Лекин индамасам, у Севарага севги изҳор қиларди-да!..”
“Уни севаман-ку! Қачондир, барибир айтардим... Ҳамма ҳам айтади-ку!..”
“Уф-ф, энди унга қарагани юзим чидамайди! У нималарни ўйлаб ётибди экан? Хурсандмикан? Жинни! Уялмай-нетмай, тап тортмай қучоқлаб олди-я! Уят!..”
Ҳар нимани ўйладим. Бироқ муҳаббатимизнинг давоми ҳақида ҳеч нарсани тасаввур қила олмадим...
ҚАРОР
Унинг хаёли буткул учди. Айтилган пулни сўмга чақиб қўрмоқчи бўлди, шошганиданми, ҳисобидан чиқа олмади.
“Демак, Лайлони қутқара олмаймиз! Бунча пулни топишнинг ўзи бўладими? Бутун маҳалламиздагиларнинг машинасини сотиб, йиққан-терганини сўраб олганида ҳам бунча пул бўлмаса керак. Наҳот, Лайло бир умр Хитой қамоқхонасида қолиб кетади. Наҳотки, кексайиб, кампир бўлганида ҳам маҳбусликда ҳаёт кечиради? Болаларининг вояга етганини, тўйларини, улардан туғилажак невараларини кўрмайди?! Эй Худо, наҳот, бошқа йўли йўқ?!”