Лекин расмингизни боплаб чизган бўлардим. Асрларга етарди-да ўзиям. “Титаник”ни кўрганмисиз?
Қиз бош ирғади:
— Телевизорда.
— Э, телевизорда энг зўр жойини олиб ташлашган. Йигит қизнинг расмини чизган жойини. Мен ўшанақа қилиб чизоламан...
Қиз яна ўйланиб қолгач:
— Шам ёруғиям бўладими? — деди.
— Бўлаверади, — деди ҳовлиқиб.
Худди шу аснода Омон бўйнини чўзиб атрофга, тўғрироғи Нигина ўтирган стол томонга ғолибона қараб қўйди.
Йигитнинг назарида, Нигина бу манзарани, яъни Омоннинг чиройли қиз билан бемалол гаплашиб турганини кўриб, роса жиғибийрон бўлиши, рашк ўтида қовурилиши, охир-оқибат эса келиб ўзи узр сўраши керак эди. Аммо тўп-тўп бўлиб рақс тушаётганлар куёв ўтирган столни булардан тўсиб қўйишганди.
— Ундай бўлса... беш минутлардан кейин орқамдан боринг, — деди Саодат бир нимага аҳд қилгандай. — Мен қоғоз-қалам тайёрлаб қўяман.
Омон ҳатто оғиз жуфтлаб улгуролмади — қиз енгилгина ортига ўгирилди-ю, илдам қадам ташлаганча даврани тарк этди.
Сал-пал ҳушёр тортган Омон иккиланиб қолди. Зеро, йигит берилиб рақс тушаётган қизга шунчаки гап отган, унинг асосий мақсади Нигинанинг рашкини келтириш, шу йўл билан уни қайириб олиш эди.
Бироқ энди бу қизнинг ортидан бормаслик ҳам ноқулай; нима деб ўйлайди...
Бирон беш дақиқадан кейин Омон биров бўйнидан судраётгандай ноилож қиз юрган йўлдан бориб, ташқарига чиқди. Томошабинларнинг зич сафини бир амаллаб ёриб ўтган Омон девор ортига ўтиб, тош тўкилган йўлгача етгач, енгил нафас олди ва энди ортига қайтмочи бўлиб турган эдики...
Қоронғиликдан овоз келди:
— Мен бу ердаман...
Қиз бош ирғади:
— Телевизорда.
— Э, телевизорда энг зўр жойини олиб ташлашган. Йигит қизнинг расмини чизган жойини. Мен ўшанақа қилиб чизоламан...
Қиз яна ўйланиб қолгач:
— Шам ёруғиям бўладими? — деди.
— Бўлаверади, — деди ҳовлиқиб.
Худди шу аснода Омон бўйнини чўзиб атрофга, тўғрироғи Нигина ўтирган стол томонга ғолибона қараб қўйди.
Йигитнинг назарида, Нигина бу манзарани, яъни Омоннинг чиройли қиз билан бемалол гаплашиб турганини кўриб, роса жиғибийрон бўлиши, рашк ўтида қовурилиши, охир-оқибат эса келиб ўзи узр сўраши керак эди. Аммо тўп-тўп бўлиб рақс тушаётганлар куёв ўтирган столни булардан тўсиб қўйишганди.
— Ундай бўлса... беш минутлардан кейин орқамдан боринг, — деди Саодат бир нимага аҳд қилгандай. — Мен қоғоз-қалам тайёрлаб қўяман.
Омон ҳатто оғиз жуфтлаб улгуролмади — қиз енгилгина ортига ўгирилди-ю, илдам қадам ташлаганча даврани тарк этди.
Сал-пал ҳушёр тортган Омон иккиланиб қолди. Зеро, йигит берилиб рақс тушаётган қизга шунчаки гап отган, унинг асосий мақсади Нигинанинг рашкини келтириш, шу йўл билан уни қайириб олиш эди.
Бироқ энди бу қизнинг ортидан бормаслик ҳам ноқулай; нима деб ўйлайди...
Бирон беш дақиқадан кейин Омон биров бўйнидан судраётгандай ноилож қиз юрган йўлдан бориб, ташқарига чиқди. Томошабинларнинг зич сафини бир амаллаб ёриб ўтган Омон девор ортига ўтиб, тош тўкилган йўлгача етгач, енгил нафас олди ва энди ортига қайтмочи бўлиб турган эдики...
Қоронғиликдан овоз келди:
— Мен бу ердаман...