BESHAFQAT HAYOT
O‘shanda mahzunlik yili edi!
Rasululloh sollallohu alayhi va sallamni Qurayshdan himoya qiladigan metin devor bo‘lmish Abu Tolib vafot qildi.
Zavjalari, habibalari, do‘stlari, suyanchiklari Hadicha roziyallohu anho vafot qildi.
Kishining ichki va tashqi frontidan birdaniga ajralishi naqadar og‘ir sinov!
Inson o‘zini yolg‘iz va kimsasiz his qiladi!
Makka butunlay butlar va sanamlarga ibodat qilishga g‘arq bo‘lgan edi. “Dorun Nadva” hiyla-nayrang va fitnalarga to‘lib-toshgan edi!
Ana shunda Nabiy sollallohu alayhi va sallam Toifga borishga qaror qildilar. Makkadan topmagan mehrni u yerdan topishga, Makkada ko‘rgan bag‘ritoshlikni u yerda ko‘rmaslikka umid bog‘ladilar.
Toifga yetib borib Toifning kattasi Ibn Abdi Yo‘lilga maqsadlarini aytdilar. Ammo u razilning bergan javobidan ko‘zlarimiz yoshlandi, qalbimiz parchalandi. U suyukli Nabiyimiz sollallohu alayhi va sallamga shunday dedi:
– Alloh menga yuborishga sendan boshqa odam topa olmadimi?!
So‘ngra ahmoqlari va yosh bolalariga aytib, u zot sollallohu alayhi va sallamni toshbo‘ron qildirdi. Ikki muborak oyoqlaridan qon oqdi!
Keyin zamon aylandi, yillar almashdi. Makka fath bo‘ldi. Bilol roziyallohu anhu Ka’baning ustidan azon aytdi. “Allohu Akbar” sadosi ilk bor olamni to‘ldirdi!
Bu buyuk maskan o‘zligini toki qiyomatgacha yana qaytarib oldi!
Mana, Nabiy sollallohu alayhi va sallam Madinadalar. Islom saltanati butun Arab yarim oroliga o‘z hukmronligini taratdi. Oisha roziyallohu anho Nabiyimiz sollallohu alayhi va sallamdan so‘rayaptilar:
– Ey Allohning Rasuli! Siz uchun eng og‘ir kun qaysi kun bo‘lgan?
Oisha roziyallohu anho Uhud jangining og‘ir kechganini bilardilar. U kunda qo‘shinning qo‘mondoni, Rasululloh sollallohu alayhi va sallamning amakilari Hamza roziyallohu anhu shahid bo‘lgan edi. Hamza roziyallohu anhu bilan birga yetmishta eng buyuk sahobalarini dafn qildilar. O‘sha g‘azotda suyukli Nabiyimiz sollallohu alayhi va sallamning boshlarini yorishdi, tishlarini sindirishdi. Shuning uchun Oisha roziyallohu anho buni eng og‘ir kun deb hisoblayaptilar.
Ammo Nabiy sollallohu alayhi va sallam to‘satdan Toifdan gap boshladilar:
– Toifdan chiqqanimda o‘zimda yo‘q edim. Faqatgina Qarnus Sa’olib degan joyda o‘zimga keldim. Boshimni ko‘tardim. Tepada Jabrayil turar edi. U dedi:
– Alloh taolo tog‘larning farishtasini yubordi. Istasang, bu farishta Toif ahli ustiga ikkita tog‘ni ag‘darib, ularni yo‘q qiladi!
Men Jabrayilga dedim:
– Men ularning naslidan yolg‘iz Allohga ibodat qiladigan, Unga hech narsani sherik qilmaydigan kishilar chiqishidan umidvorman!
Rasululloh sollallohu alayhi va sallamning gaplarini bir taammul qiling!
“Toifdan chiqqanimda o‘zimda yo‘q edim. Faqatgina Qarnus Sa’olib degan joyda o‘zimga keldim”.
Nabiy sollallohu alayhi va sallam o‘zlarining payg‘ambar ekanliklarini bilardilar. Kuni kelib dinlari g‘olib bo‘lishini ham bilardilar. Ammo u kishi ham baribir inson edilar. Ota-onam fido bo‘lsin u zotga!
Dunyo ko‘zlariga tor bo‘ldi. Hatto butun olam u kishining nigohlarida ninaning teshigidek bo‘lib qoldi. Nima qilishni bilmadilar. Mahzunlik va og‘riqdan sinib qoldilar. Yuzlari yerga boqib, oyoqlari qayerga borishni bilmay qoldi. Shu holatda bugungi hisobimiz bilan 46 km yurganlar. Nohot Jabrayil alayhissalomning ovozidan o‘zlariga kelib, tepaga qaradilar!
E’tibor bering! Robbimiz Nabiyimiz sollallohu alayhi va sallamdagi insonchilikni naqadar rioyasini qilayapti. Alloh taolo u kishiga itob qilmadi. Balki Jabrayil alayhissalomni yuborib, tasalli berdi. Istasalar, zulmga qarshi javob berishini aytdi!
Biz iymonning ozligidan emas, hayotning beshafqatligidan zaiflashamiz. Toif kuni Nabiy sollallohu alayhi va sallamning iymonlari oz emas edi. Ammo zulmning ta’mi achchiq edi!
Tushuning, inson ba’zan sinib qoladi. Tanasi bizning dunyomizda yursa-da, ruhi biz bilmaydigan boshqa dunyoda yurgan bo‘ladi. Insonning boshidan shunaqa paytlar o‘tadiki, unda bir so‘z aytishga ham, nasihat eshitishga ham, birovni ko‘rishga ham toqati yetmaydi!
O‘shanda mahzunlik yili edi!
Rasululloh sollallohu alayhi va sallamni Qurayshdan himoya qiladigan metin devor bo‘lmish Abu Tolib vafot qildi.
Zavjalari, habibalari, do‘stlari, suyanchiklari Hadicha roziyallohu anho vafot qildi.
Kishining ichki va tashqi frontidan birdaniga ajralishi naqadar og‘ir sinov!
Inson o‘zini yolg‘iz va kimsasiz his qiladi!
Makka butunlay butlar va sanamlarga ibodat qilishga g‘arq bo‘lgan edi. “Dorun Nadva” hiyla-nayrang va fitnalarga to‘lib-toshgan edi!
Ana shunda Nabiy sollallohu alayhi va sallam Toifga borishga qaror qildilar. Makkadan topmagan mehrni u yerdan topishga, Makkada ko‘rgan bag‘ritoshlikni u yerda ko‘rmaslikka umid bog‘ladilar.
Toifga yetib borib Toifning kattasi Ibn Abdi Yo‘lilga maqsadlarini aytdilar. Ammo u razilning bergan javobidan ko‘zlarimiz yoshlandi, qalbimiz parchalandi. U suyukli Nabiyimiz sollallohu alayhi va sallamga shunday dedi:
– Alloh menga yuborishga sendan boshqa odam topa olmadimi?!
So‘ngra ahmoqlari va yosh bolalariga aytib, u zot sollallohu alayhi va sallamni toshbo‘ron qildirdi. Ikki muborak oyoqlaridan qon oqdi!
Keyin zamon aylandi, yillar almashdi. Makka fath bo‘ldi. Bilol roziyallohu anhu Ka’baning ustidan azon aytdi. “Allohu Akbar” sadosi ilk bor olamni to‘ldirdi!
Bu buyuk maskan o‘zligini toki qiyomatgacha yana qaytarib oldi!
Mana, Nabiy sollallohu alayhi va sallam Madinadalar. Islom saltanati butun Arab yarim oroliga o‘z hukmronligini taratdi. Oisha roziyallohu anho Nabiyimiz sollallohu alayhi va sallamdan so‘rayaptilar:
– Ey Allohning Rasuli! Siz uchun eng og‘ir kun qaysi kun bo‘lgan?
Oisha roziyallohu anho Uhud jangining og‘ir kechganini bilardilar. U kunda qo‘shinning qo‘mondoni, Rasululloh sollallohu alayhi va sallamning amakilari Hamza roziyallohu anhu shahid bo‘lgan edi. Hamza roziyallohu anhu bilan birga yetmishta eng buyuk sahobalarini dafn qildilar. O‘sha g‘azotda suyukli Nabiyimiz sollallohu alayhi va sallamning boshlarini yorishdi, tishlarini sindirishdi. Shuning uchun Oisha roziyallohu anho buni eng og‘ir kun deb hisoblayaptilar.
Ammo Nabiy sollallohu alayhi va sallam to‘satdan Toifdan gap boshladilar:
– Toifdan chiqqanimda o‘zimda yo‘q edim. Faqatgina Qarnus Sa’olib degan joyda o‘zimga keldim. Boshimni ko‘tardim. Tepada Jabrayil turar edi. U dedi:
– Alloh taolo tog‘larning farishtasini yubordi. Istasang, bu farishta Toif ahli ustiga ikkita tog‘ni ag‘darib, ularni yo‘q qiladi!
Men Jabrayilga dedim:
– Men ularning naslidan yolg‘iz Allohga ibodat qiladigan, Unga hech narsani sherik qilmaydigan kishilar chiqishidan umidvorman!
Rasululloh sollallohu alayhi va sallamning gaplarini bir taammul qiling!
“Toifdan chiqqanimda o‘zimda yo‘q edim. Faqatgina Qarnus Sa’olib degan joyda o‘zimga keldim”.
Nabiy sollallohu alayhi va sallam o‘zlarining payg‘ambar ekanliklarini bilardilar. Kuni kelib dinlari g‘olib bo‘lishini ham bilardilar. Ammo u kishi ham baribir inson edilar. Ota-onam fido bo‘lsin u zotga!
Dunyo ko‘zlariga tor bo‘ldi. Hatto butun olam u kishining nigohlarida ninaning teshigidek bo‘lib qoldi. Nima qilishni bilmadilar. Mahzunlik va og‘riqdan sinib qoldilar. Yuzlari yerga boqib, oyoqlari qayerga borishni bilmay qoldi. Shu holatda bugungi hisobimiz bilan 46 km yurganlar. Nohot Jabrayil alayhissalomning ovozidan o‘zlariga kelib, tepaga qaradilar!
E’tibor bering! Robbimiz Nabiyimiz sollallohu alayhi va sallamdagi insonchilikni naqadar rioyasini qilayapti. Alloh taolo u kishiga itob qilmadi. Balki Jabrayil alayhissalomni yuborib, tasalli berdi. Istasalar, zulmga qarshi javob berishini aytdi!
Biz iymonning ozligidan emas, hayotning beshafqatligidan zaiflashamiz. Toif kuni Nabiy sollallohu alayhi va sallamning iymonlari oz emas edi. Ammo zulmning ta’mi achchiq edi!
Tushuning, inson ba’zan sinib qoladi. Tanasi bizning dunyomizda yursa-da, ruhi biz bilmaydigan boshqa dunyoda yurgan bo‘ladi. Insonning boshidan shunaqa paytlar o‘tadiki, unda bir so‘z aytishga ham, nasihat eshitishga ham, birovni ko‘rishga ham toqati yetmaydi!