Ulgʻaygan bola, nabira, jiyan boʻlish qiyin. Ayniqsa, ijtimoiy munosabatlar bir-biriga chirmashib, jipslashib ketganda. Uzoqdan yaqin boʻlish imkonsiz. Yoki ulardek yaqindan uzoq boʻlish kerak: yigʻinlarda bir-birini eshitmasdan xol-ahvol soʻrash marosimini eslang.

Yoki ularga yaqindan yaqinlashishni oʻrgatish kerak. Xuddi bolani ruhiy tarbiyalashdek. Yaxshi koʻrishini ifodalashni bola unga yaxshi koʻrishlarini koʻp-koʻp aytadigan kattalardan oʻrganadi. Yaxshi koʻrganida nima qilishni, uxlashyotganda koʻrpani sekin yopib qoʻyishni, yigʻlashganda quchoqlab qoʻyishni yoki “vava” boʻlganda oʻpib qoʻyishni bola kattalardan oʻziga nisbatan shunday munosabat koʻrganda oʻzlashtiradi. Bunday narsalar bolada yoʻqdan bor boʻlib qolmaydi. Avvaliga ongsiz miyasi orqali hech narsani soʻroq-savolsiz, shubhasiz qabul qiladi va shaxsiyatini shu ongsiz oʻrganganlari ustiga quradi.

Davomi 👇🏻

@globalstudentt