Maxluqotlarga nazar solib, har birining yaxshi ko‘radigan, ishqi tushgan ma'shuqi borligini ko‘rdim. O‘sha mahbublardan ba'zilari unga to o‘lgunicha sherik bo‘lar ekan. Ba'zilari esa qabrgacha sherik bo‘lar ekan. So‘ngra hamma qaytib, uning bir o‘zi yolg‘iz qolar ekan. Ulardan birortasi ham u bilan birga qabrga kirmas ekan. Men fikr yuritib, kishining eng afzal mahbubi — qabrga birga kiradigani, qabrda unga ulfat bo‘ladigani ekan, degan xulosaga keldim. Bu solih amallar ekan. Qabrimda chiroq bo‘lishi, menga ulfat bo‘lib, o'zimni yolg‘iz qoldirmasligi uchun ularni o‘zimga mahbub tutdim.

©Abu Homid G‘azzoliy, «Ey farzand!» asaridan

📖 G‘azzoliy hikmatlari — @gazzoliy_ijodi