Men yosh edim. Sen paydo boʻlmaguningga qadar barcha quvonch va shodliklarim oʻzimga tegishli boʻlgan. Sen hayotimga kirib kelganingdan boshlab, ular senga tegishli boʻlib qoldi. Birinchi koʻrishgan kunimiz sen ham men ham azob hissini tuydik, lekin sen yigʻlarding men esa kulardim. Lekin bu hayotda mening istak va hohishlarim ikkinchi darajaga tushdi, har doim sening talablaringni birinchi bajarishga harakat qildim. Sen mendan istagan har narsani, gar baʼzida bunga qodir boʻlolmay qolsamda berishga intildim. Chunki seni juda sevardim. Bor yogʻim sen eding. Hayotimda seni paydo boʻlgan kunimga hamdlar aytdim. Vaqtlar oʻtib sening talablaring ortib bordi. Baʼzida har aytganingni bajara olmasam, mendan gina qilding. Oldin qilgan ishlarim sening koʻzingga koʻrinmadi va meni sen uchun sening sevging uchun hech narsa qilmaganim va doim oʻzimni oʻylashim va seni sevmasligimni aytib yuragimni ogʻritting. Men shunda ham sendan ranjimadim. Ranjiy olmasdim. Chunki seni oʻzimdan ham koʻproq sevardim. Keyin meni mehrsizga chiqarding. Boshqalarga solishtirding. Bu vaqtlar ham oʻtadi deb sabr qildim. Balki men ham bir paytlar meni sevgan insonga shunday qilgandirman deb oʻyladim. Oradan yana vaqtlar oʻtdi. Endi sen menga umuman eʼtiborsiz eding. Koʻp vaqt yoʻq boʻlarding yonimda boʻlsang ham huddi uzoqdek. Seni har dam sogʻinardim. Ilk uchratgan paytlarimni sogʻinardim. Lekin seni rivojingni baxtli boʻlishingni koʻproq xoxlardim. Birinchi oʻrinda mening rohatim emas balki sening baxting muhim edi.
Chunki seni sevardim. Oʻylaymanki bir kun kelib mening senga boʻlgan sevgim qancha ekanligini tushinib yetasan. Asliku mensiz qiynalib qolasan. Hayotingdagi maʼnoni yoʻqotgandek boʻlasan. Mening hayotimning maʼnosi esa sensan.
Chunki seni oʻzimdan koʻp sevaman...

Har bir ONA ning farzandiga aytolmagan soʻzlari shu boʻlsa kerak...