Qoʻzichoq kasal boʻlsa soʻyish kerak!16 yoshman, koʻp qoʻy-qoʻzilarim bor, oʻsha paytda toychoq ham boqar edim. Bir kuni toychoq yaxshi ko‘rgan qoʻzichog‘imning oyogʻini bosib ketdi. Veterinar keldi, "butun boshli oyoq suyagi maydalanib ketgan qishda tuzalishi qiyin, qoʻzichoqni ham jonini ogʻritmay, oʻzingni ham qiynamay soʻyib qoʻyaver" dedi. Bu gap meni qattiq hafa qildi, qanday qilib yaxshi ko‘rgan qo‘zichog‘imni soʻyishim mumkin? Bu gapni veterinardan tashqari koʻpchilik ham aytdi. Dadam, pochcham, akalarim, men esa xarakterimga sodiq qolib ularning gapiga quloq solmadim, uni davolashni boshladim.
Lekin qancha harakat qilmayin qoʻzichoq tuzalmadi, aksiga olib juda ozib ketdi, joni juda ogʻridi, rosa qiynaldi, baribir veterinarning "professional" tashxisi toʻgʻri boʻlib chiqdi, uni soʻydilar. Qo‘y boqqan odam yaxshi biladi, qo‘yning o‘limga chidasang qil deyishadi, undan keyin ham qo‘y-qoʻzilarim koʻp kasal boʻldi, soʻyishdan qochib rahmim kelganidan davolashga harakat qilar edim, lekin har safar ozib ketar, oʻlar holga kelganda soʻyib olishar, yoki harom oʻlib qolar edi. Dadam shunda aytgan edilar: Ozodjon eslab qol, qo‘ying qoʻradan chiqsa ham, qozondan chiqmasin...
Biz aslida hammamiz shunaqamiz, "
qoʻzichoq"ga rahm qilamiz, tuzalib ketar deb o‘ylaymiz, aqlli qaror qilmaymiz, bilamiz shu odam oʻzgarmaydi, bilamiz shu xodim oʻzgarmaydi, bilamiz shu munosabatlar oʻzgarmaydi, yaxshilanmaydi, tuzalmaydi, lekin kutamiz tuzalishlarni, yaxshilanishlarini, oʻzgarishlarini. Oʻzimizni "to‘xta, oʻzgarib qolar, yaxshi boʻlib ketar, bir kun tushunib yetar" deb yolgʻonga ishontirib yuraveramiz. Ammo shu oʻzgarib qolar degan umidlar bilan yillarni o‘tkazamiz, aslida kimnidir qanaqaligini bilish unchalik qiyin emas, kishining harakat va xohishlariga qarasangiz bo‘ldi (ular bir-biriga mosmi). Uning uchun yillarni sarflash kerak emas (kuchli HR'lar bilan gaplashib ko‘ring, nari borsa 3 suhbatda ishingizni hal qiladi), ular agar o‘zgarishni o‘zlari istamasalar foydasi yo‘q. Yo ularni qabul qilish kerak, yoki siz ketishingiz yoki ketishlariga qo‘yib berish kerak. Baʼzida qisqa muddatli kuchli ogʻriq beradigan qarorlar qilish kerak boʻladi.
Biz kishilarning o‘zgarishlariga ishonishimiz yaxshi, lekin bu faqatgina umiddan iborat boʻlib qolishi kerak emas, shubha va ikkilanish aralashyaptimi, koʻzingiz yetmayapti, mavzuni yopish kerak, oʻqimaydigan talabani oʻqishdan haydash talaba uchun yaxshilik. Bunaqa misollarni koʻplab keltirish mumkin, ayniqsa bizning yoshimizdagi, uylanish mavzusi, do‘stlik yoki hamkorlik masalalarida. O‘zgartirib olaman deb o‘ylash xato, 20 yil o‘ziga kuchi yetmay o‘zini o‘zgartira olmagan, sizning ham qo‘lingizdan katta ehitimol bilan hech nima kelmaydi. O‘zingizni ko‘p qiynamang, faqat siyosat emas siz ta’sir eta olmaydigan ishlar, burningizni tagida bo‘lib o‘tayotgan jarayonlarga ham baʼzida ta’sir qila olmasligingiz mumkin. Lekin sizda har doim 2 ta variant bo‘ladi: Yo tagidan chopish yoki keraksiz shox shabbalarini kaltalab to‘g‘ri o‘sishiga yordamlashish. Qo‘lingizdan qaysi biri keladi, qaysi biri siz uchun yaxshi uni faqat siz bilasiz!
P.s. Bu mulohaza hamma vaziyatga ham tushmaydi, bu xuddi shifokor barmoqni kesish kerak, yoʻqsa qoʻlga ham oʻtib ketadi deganida, barmoqqa achinib qoʻlsiz qolmaslik uchun aytilmoqda. Shu ishning toʻgʻriligi aniq, lekin aqlingizga nafsingiz qarshi chiqib turgan vaziyat nazarda tutilmoqda.
@Ecolumnist
