Kishi ulgʻayavergach insonlar orasidan ota-onasi, opa-akasi, oila aʼzolariga yanayam yaqin boʻlib boraverarkan. Menda bu his oʻtgan yildan boshlangandi, bu yil yanayam oshganini sezyapman.

22 yoshdan keyin har tarafga shoshib yurgan hayotim deyarli bir oqimga tushdi, oʻqishni bitirib, asosiy fokusim faqat ishga yoʻnaldi. Doʻstlar bilan aloqalar kamaydi: yo turmush qurishdi, yo shaxsiy hayotlari, tashvishlari bilan andarmon boʻlishdi. Bir muddat atrofda hech kim qolmagandek his qildim, keyin doiram sanoqli insonlar, yaqin hamkasblardan iborat boʻlib qoldi.

Mehrim ota-onamga koʻproq tortyapti, ular haqida koʻp oʻylashni boshladim. Har kuni gaplashganda ularning nimadandir xursandligi, sogʻ-salomat ekanliklarini bilish — meni xotirjam qiluvchi asosiy narsalardan biriga aylandi.

Ertaga uyimizda kattaroq tadbir. Bu hafta ish kuni seshanbadan boshlanganiga men tadbirni hali indinga boʻladi deb yurgandim, lekin ertaga ekan.

Hozir hamma farzandlar, nevaralar, qarindoshlar bizni uyda. Onam bilan gaplashib, birinchi marta oilaviy tadbirimizga borgim keldi. Avvallari uncha xohlamas, parvo qilmas edim. Qaniydi uyda boʻlib qolsam dedim! Bari intiqliklardan boʻlak his ekan bu.