O‘ylab qoldim…
3-4 yil oldingi holatimni juda yaxshi eslayman. O‘sha paytlarda rivojlanishga o‘ch edim. “Ko‘zimdan olov chiqib turardi”. Ishlarim darrov natija bermasa ham, bir kuni menga katta foyda keltirishini ko’nglim sezardi. (Shunday ham bo‘ldi.)
Nima ish qilmoqchi bo‘lsam, oxiriga yetkazmagunimcha ichimdagi olov o‘chmasdi. Yaqindan taniganlar buni yaxshi bilishsa kerak.
So‘nggi yillarda esa rivojlanishim anchagina pasaydi. O‘sha 3-4 yil oldin o‘rganganlarim hozirgi ishlarimning katta qismini tashkil etadi hatto. Yaqinda bir tanishim:
— “Hozir maqsading bormi?” — deb so‘radi.
Men esa:
— “Yo‘q, hozir qilayotgan ishimni eng yaxshi holatta qilsam yetarli.”
Bu javob uni ham, o‘zimni ham hayron qoldirdi. Javobimni boshqa tomondan o’ylab qolgandim. Oldin bunday o‘ylamasdim. Bilmadim, katta bo‘ldimmi, hayot qarashlarimmi o‘zgardimi… Balki “Katta o‘zimni” yangitdan tanib olish jarayonidadurman.
Hozirgi holatimga aniq izoh bera olmayman.
(Balki yana 3-4 yildan keyin tushinib olarman keyin bu postni kulib eslarman. :D)
Buncha gapni yozishimga sabab bor.
Menda ijodiy pasayish bo‘lsa ham, “bu bolada nimadir bor” deb qo‘llab-quvvatlaydigan insonlar bor. Oddiy post yoki storis qo‘ysam ham, arzimasada like bosib, izoh yozib qo’llab turadiganlar bor. Ular uchun bu shunchaki reaksiya emas, balki “biz senga ishonamiz” degan ishora.
Shunday insonlarga rahmat aytmoqchiman!))
Ko‘nglim sezib turibdi hozirga jarayon ham o’tadi va yana ichimizda olov bilan ijod qilamiz. Mayli, balki kelajak uchun shunday kunlardan o’tib, o’rganishimiz kerak bo’lgan narsalar bordur.
“Mevlâ görelim neyler,
Neylerse güzel eyler.”
3-4 yil oldingi holatimni juda yaxshi eslayman. O‘sha paytlarda rivojlanishga o‘ch edim. “Ko‘zimdan olov chiqib turardi”. Ishlarim darrov natija bermasa ham, bir kuni menga katta foyda keltirishini ko’nglim sezardi. (Shunday ham bo‘ldi.)
Nima ish qilmoqchi bo‘lsam, oxiriga yetkazmagunimcha ichimdagi olov o‘chmasdi. Yaqindan taniganlar buni yaxshi bilishsa kerak.
So‘nggi yillarda esa rivojlanishim anchagina pasaydi. O‘sha 3-4 yil oldin o‘rganganlarim hozirgi ishlarimning katta qismini tashkil etadi hatto. Yaqinda bir tanishim:
— “Hozir maqsading bormi?” — deb so‘radi.
Men esa:
— “Yo‘q, hozir qilayotgan ishimni eng yaxshi holatta qilsam yetarli.”
Bu javob uni ham, o‘zimni ham hayron qoldirdi. Javobimni boshqa tomondan o’ylab qolgandim. Oldin bunday o‘ylamasdim. Bilmadim, katta bo‘ldimmi, hayot qarashlarimmi o‘zgardimi… Balki “Katta o‘zimni” yangitdan tanib olish jarayonidadurman.
Hozirgi holatimga aniq izoh bera olmayman.
(Balki yana 3-4 yildan keyin tushinib olarman keyin bu postni kulib eslarman. :D)
Buncha gapni yozishimga sabab bor.
Menda ijodiy pasayish bo‘lsa ham, “bu bolada nimadir bor” deb qo‘llab-quvvatlaydigan insonlar bor. Oddiy post yoki storis qo‘ysam ham, arzimasada like bosib, izoh yozib qo’llab turadiganlar bor. Ular uchun bu shunchaki reaksiya emas, balki “biz senga ishonamiz” degan ishora.
Shunday insonlarga rahmat aytmoqchiman!))
Ko‘nglim sezib turibdi hozirga jarayon ham o’tadi va yana ichimizda olov bilan ijod qilamiz. Mayli, balki kelajak uchun shunday kunlardan o’tib, o’rganishimiz kerak bo’lgan narsalar bordur.
“Mevlâ görelim neyler,
Neylerse güzel eyler.”