Dunyo bilan vidolashish haqidagi haqiqat
Bir safar bir qishloqda edim, va kimdir shunday dedi:
"Din – bu dunyoni tark etishdir, va dunyoni tark etish mashaqqatli va chidab bo‘lmas intizom talab qiladi."
Buni eshitganimda bolaligimdagi bir voqea yodimga tushdi.
Bir guruh odamlar bilan piknik uchun daryo bo‘yiga borgan edik.
Daryo kichik edi, lekin keng qumli sohili bor edi.
Sohilda turfa xil, yaltirab turgan rang-barang toshlar yotardi.
O‘zimni go‘yo katta bir xazina topgandek his qildim.
Kechga qadar shunchalik ko‘p tosh yig‘dimki, ularni o‘zim bilan olib ketishimning iloji yo‘q edi.
Toshlarni qoldirayotganimda ko‘zimga yosh keldi.
Yonimdagilar bu toshlarga qiziqmayotganlarini ko‘rib hayron bo‘ldim.
O‘sha kuni menga ular go‘yo dunyoni tark etgandek tuyuldi.
Bugun bu haqida o‘ylasam, tushunaman:
agar toshni shunchaki tosh sifatida ko‘rsang va uni qimmatbaho gavhar deb bilmasang,
uni tark etish masalasi o‘z-o‘zidan yo‘qoladi.
Haddan oshish va yetishmovchilik – bu nodonlik,
anglash esa nodonlikdan ozod bo‘lishdir.
Dunyoni tark etish – bajarilishi kerak bo‘lgan ish emas,
balki bilim va ma’rifatning tabiiy natijasidir.
Haddan oshish yoki yetishmovchilik – nodonlik va ongsizlikning mexanik natijasidir.
Demak, dunyoni tark etish og‘ir va chidab bo‘lmas amaliyot degan fikr – ma’nosiz.
Bu bajarilishi kerak bo‘lgan harakat emas,
balki inson bog‘lanishlarning bo‘sh va be’mani ekanligini anglaganida
tabiiy ravishda sodir bo‘ladigan natijadir.
Bunday tushunchaga ega bo‘lganimizda, yo‘qotganimizdan ko‘ra ko‘proq narsaga ega bo‘lamiz.
Haqiqat shundaki, biz faqat o‘zimizni bog‘lagan zanjirlarni tashlaymiz,
ammo erkinlikni topamiz.
Faqat qobiqdan voz kechamiz,
ammo haqiqiy olmosga ega bo‘lamiz.
Faqat o‘limni chetga suramiz,
ammo abadiylikka yetamiz.
Faqat zulmatni ortda qoldiramiz,
ammo cheksiz va abadiy nur sari yetamiz.
Demak, haqiqiy dunyoni tark etishda biz hech narsa yo‘qotmaymiz,
aksincha, hamma narsani qo‘lga kiritamiz.
– Osho
@Paruk_Pilo
Bir safar bir qishloqda edim, va kimdir shunday dedi:
"Din – bu dunyoni tark etishdir, va dunyoni tark etish mashaqqatli va chidab bo‘lmas intizom talab qiladi."
Buni eshitganimda bolaligimdagi bir voqea yodimga tushdi.
Bir guruh odamlar bilan piknik uchun daryo bo‘yiga borgan edik.
Daryo kichik edi, lekin keng qumli sohili bor edi.
Sohilda turfa xil, yaltirab turgan rang-barang toshlar yotardi.
O‘zimni go‘yo katta bir xazina topgandek his qildim.
Kechga qadar shunchalik ko‘p tosh yig‘dimki, ularni o‘zim bilan olib ketishimning iloji yo‘q edi.
Toshlarni qoldirayotganimda ko‘zimga yosh keldi.
Yonimdagilar bu toshlarga qiziqmayotganlarini ko‘rib hayron bo‘ldim.
O‘sha kuni menga ular go‘yo dunyoni tark etgandek tuyuldi.
Bugun bu haqida o‘ylasam, tushunaman:
agar toshni shunchaki tosh sifatida ko‘rsang va uni qimmatbaho gavhar deb bilmasang,
uni tark etish masalasi o‘z-o‘zidan yo‘qoladi.
Haddan oshish va yetishmovchilik – bu nodonlik,
anglash esa nodonlikdan ozod bo‘lishdir.
Dunyoni tark etish – bajarilishi kerak bo‘lgan ish emas,
balki bilim va ma’rifatning tabiiy natijasidir.
Haddan oshish yoki yetishmovchilik – nodonlik va ongsizlikning mexanik natijasidir.
Demak, dunyoni tark etish og‘ir va chidab bo‘lmas amaliyot degan fikr – ma’nosiz.
Bu bajarilishi kerak bo‘lgan harakat emas,
balki inson bog‘lanishlarning bo‘sh va be’mani ekanligini anglaganida
tabiiy ravishda sodir bo‘ladigan natijadir.
Bunday tushunchaga ega bo‘lganimizda, yo‘qotganimizdan ko‘ra ko‘proq narsaga ega bo‘lamiz.
Haqiqat shundaki, biz faqat o‘zimizni bog‘lagan zanjirlarni tashlaymiz,
ammo erkinlikni topamiz.
Faqat qobiqdan voz kechamiz,
ammo haqiqiy olmosga ega bo‘lamiz.
Faqat o‘limni chetga suramiz,
ammo abadiylikka yetamiz.
Faqat zulmatni ortda qoldiramiz,
ammo cheksiz va abadiy nur sari yetamiz.
Demak, haqiqiy dunyoni tark etishda biz hech narsa yo‘qotmaymiz,
aksincha, hamma narsani qo‘lga kiritamiz.
– Osho
@Paruk_Pilo