#Kelin...
***
Ҳилола кўзларини базур очиб, атрофга бир зум карахтдек қараб турди. Сўнг, белидан қучиб турган қўлга қараб, тезда ортига ўгирилди. Ўз турмуш ўртоғига кўзи тушгач юраги, ҳудди уни уйғотмоқчидек бонг чала бошлади.
У қачон келди, қай вақтда ўзи уйқуга кетди, буларнинг ҳеч бирини эслай олмади Ҳилола.
Умарнинг қучоғидан озод бўлишга ҳаракат қилиб кўрмоқчи эди, у битта ҳаракат билан Ҳилолани тумшуғини тайигача олиб келди.
-- Ууууйғоқмисиз?...
Шошиб қолган қиз тезда савол берди, кўзи ҳали ҳам юмиқ йигитга.
-- Кетма.
Ҳилолани янада бағрига босиб, қулоғи остида пичирлади Умар. -- Менга кераксан.
-- Яхши...
Ёқимли гаплар қизни табассум қилишга мажбур қилди. Айни дамда, ҳозир унданда бахтлироқ инсон йўқ эди гўё.
Умарга тикила-тикила туёлмаябди. Буни сезгандек йигит ҳам уни маҳкам ўзига тортади.
Ҳилолани уйқу кўзларини яна элтар экан, ўзи ҳам эрини қучиб олди.
***
-- Лейла, қаердасан? Нега қўнғироқларимга жавоб бермадинг? Шифохонага келган эдим, йўқ экансан.
Умар машинасига ўтириб, юзинчи мартта Лейлага қўнғироқ қилди назарида. Ва ниҳоят қиз бу сафар жавоб берди.
-- Энди ёдингизга тушибманда.
Телифон ортидан ҳам қизнинг кинояси дарров сезилди. -- Қалай, иккита аёлни бағрида ўйнаб юриш маззамикан?
-- Ўзингча алжирама Лейла.
-- Ёлғонми? У шунчаки қоғозда хотиним, деб қулоғимга етарлича лағмон осдингиз. Буни қарангки, қоғоздаги хотинчангиз олдидан келолмайдиган бўлиб қолдингиз.
-- Лейла. Бас қил дедим, сенга.
Умарнинг асаб толалари ўйнаб кетди. -- Уйдамисан? Мен борябман. У жойда гаплашиб оламиз.
-- Овора бўлиб юрманг. Бироз айлангани чиққандим... Ҳозир ўзимда эмасман. Сиз ишга бораверинг. Кейин гаплашамиз. Ҳаёлларимни тартибга солиб олмасам бўлмайди...
-- Аминмисан? Яъни аҳволинг яхшими?
Бироз жаҳлдан тушгандек бўлди йигит. Айб ўзида эканлигини яхши билади, бироқ Лейланинг гаплари...
-- Ҳа, анча яхшиман. Ҳавотир олманг... Озгина қизишиб кетдим чоғи. Аммо бугун аниқ келинг. Кутаманаа...
-- Ҳўп. Кўришгунча.
-- Кўришгунча азизим.
Ҳар иккаласи ҳам аълоқани узар экан, чуқур ҳурсиниб қўйди. Сўнг, Умар анчадан буён бормай қўйган ўз ишига, Лейла эса ўзига таниш бўлиб кетган, бинолар томон кетди.
***
Ҳилола кўзларини базур очиб, атрофга бир зум карахтдек қараб турди. Сўнг, белидан қучиб турган қўлга қараб, тезда ортига ўгирилди. Ўз турмуш ўртоғига кўзи тушгач юраги, ҳудди уни уйғотмоқчидек бонг чала бошлади.
У қачон келди, қай вақтда ўзи уйқуга кетди, буларнинг ҳеч бирини эслай олмади Ҳилола.
Умарнинг қучоғидан озод бўлишга ҳаракат қилиб кўрмоқчи эди, у битта ҳаракат билан Ҳилолани тумшуғини тайигача олиб келди.
-- Ууууйғоқмисиз?...
Шошиб қолган қиз тезда савол берди, кўзи ҳали ҳам юмиқ йигитга.
-- Кетма.
Ҳилолани янада бағрига босиб, қулоғи остида пичирлади Умар. -- Менга кераксан.
-- Яхши...
Ёқимли гаплар қизни табассум қилишга мажбур қилди. Айни дамда, ҳозир унданда бахтлироқ инсон йўқ эди гўё.
Умарга тикила-тикила туёлмаябди. Буни сезгандек йигит ҳам уни маҳкам ўзига тортади.
Ҳилолани уйқу кўзларини яна элтар экан, ўзи ҳам эрини қучиб олди.
***
-- Лейла, қаердасан? Нега қўнғироқларимга жавоб бермадинг? Шифохонага келган эдим, йўқ экансан.
Умар машинасига ўтириб, юзинчи мартта Лейлага қўнғироқ қилди назарида. Ва ниҳоят қиз бу сафар жавоб берди.
-- Энди ёдингизга тушибманда.
Телифон ортидан ҳам қизнинг кинояси дарров сезилди. -- Қалай, иккита аёлни бағрида ўйнаб юриш маззамикан?
-- Ўзингча алжирама Лейла.
-- Ёлғонми? У шунчаки қоғозда хотиним, деб қулоғимга етарлича лағмон осдингиз. Буни қарангки, қоғоздаги хотинчангиз олдидан келолмайдиган бўлиб қолдингиз.
-- Лейла. Бас қил дедим, сенга.
Умарнинг асаб толалари ўйнаб кетди. -- Уйдамисан? Мен борябман. У жойда гаплашиб оламиз.
-- Овора бўлиб юрманг. Бироз айлангани чиққандим... Ҳозир ўзимда эмасман. Сиз ишга бораверинг. Кейин гаплашамиз. Ҳаёлларимни тартибга солиб олмасам бўлмайди...
-- Аминмисан? Яъни аҳволинг яхшими?
Бироз жаҳлдан тушгандек бўлди йигит. Айб ўзида эканлигини яхши билади, бироқ Лейланинг гаплари...
-- Ҳа, анча яхшиман. Ҳавотир олманг... Озгина қизишиб кетдим чоғи. Аммо бугун аниқ келинг. Кутаманаа...
-- Ҳўп. Кўришгунча.
-- Кўришгунча азизим.
Ҳар иккаласи ҳам аълоқани узар экан, чуқур ҳурсиниб қўйди. Сўнг, Умар анчадан буён бормай қўйган ўз ишига, Лейла эса ўзига таниш бўлиб кетган, бинолар томон кетди.