Alisher Navoiy va Aleksandr Pushkin – ikki buyuk shoir, ikki davr va ikki adabiy olamning timsoli. Ularning ijodi faqat o‘z xalqi uchun emas, balki butun jahon adabiyoti uchun bebaho meros hisoblanadi.

Navoiy o‘zining betakror she’riyati bilan turkiy adabiy tilni mukammallashtirib, unga chuqur falsafiy va tasavvufiy mazmun bag‘ishladi. Uning so‘z boyligi nihoyatda keng bo‘lib, murakkab tamsillar va poetik san’atlar bilan boyitilgan. U o‘zbek va fors tillarida ijod qilib, ikki adabiy olamni birlashtirgan.

Pushkin esa rus adabiy tilining asoschilaridan biri sifatida she’riyatga tabiiylik va jonlilik olib kirdi. Uning she’rlari sodda, ammo nihoyatda chuqur mazmunga ega. U rus xalqining ruhiyatini, hayotini va orzularini so‘zga joylab, adabiyotda yangi davrni boshlab berdi.

Ikkala shoir ham o‘z xalqi tilini yuksak pog‘onaga olib chiqqan, she’riyatga yangicha ruh bag‘ishlagan va adabiyotning rivojiga ulkan hissa qo‘shgan. Biri Sharq, biri G‘arb adabiyotining iftixori bo‘lib, ularning nomi asrlar davomida yasha