- Мен атай қилмадим, Гули? Атай сени бу ҳолга солмадим... - Алининг овози титради. Кўзларидан ёш томчилади. Телефонини титкилаб “Қаро кўзум” – ушшоқни қўйди. Қўшиқ янграгани сари Али эзилиб, елкалари силкиниб-силкиниб йиғлади. Шу пайт Гулига ҳаёт бахш этиб турган ИВЛ аппаратидаги рақамлар ўзгара бошлади. Аппарат Гулининг қон босими тушиб, юрак уриши секинлашаётганини кўрсатарди. Алининг кўзи чиқиб кетай деди. Али бор овози билан бақирди:
- Гули-и-и-и! Йў-ў-ў-ўқ!
Али ўқдек эшик томон отилди:
- Дўхт-и-ир!
Эшикдан шифокор ва ҳамшира югуриб кирди. Шифокорнинг юзида даҳшат акс этди:
- Юрак тўхтади!