Воқеан мушкили хеле аз мо инсонҳо ин аст, ки:
Ҳамон қадар, ки масхара мекунем, эҳтиром намегузорем!
Ҳамон қадар, ки иштибоҳ мекунем, тафаккур намекунем!
Ҳамон қадар, ки айб мебинем, бартараф намекунем!
Ҳамон қадар, ки кина ба дил мегирем, муҳаббат намекунем!
Ҳамон қадар, ки ҳарф мезанем, амал намекунем!
Ҳамон қадар, ки мегирёнем, шод намекунем!
Ҳамон қадар, ки вайрон мекунем, обод намекунем!
Ҳамон қадар, ки кӯҳна мекунем, тозагӣ намебахшем !
Ҳамон қадар, ки дур мешавем, наздик намекунем!
Ҳамон қадар, ки олуда мекунем, пок намекунем !

Аз назари мо ҳамеша дигарон гунаҳгоранду мо гуноҳ намекунем !