Охирги пайтлар манга кўп нарса қизик бўлмай қолди.
Шунчаки эрталаб уйғонаман, кун бўйи ўқиш ва ишларим билан оввора бўлиб юраман. Доим бандман. Кечга яна уйга қайтаман яна ўзимни ишларимни тугатиб, ухлайман. Доимий қиладиган ишим овқатланиш йейиш-ичиш, ўкишга бориш-келиш, ухлаш. На оиламга на яқинларимга вақт ажратолмай қолдим ва бунга хохишим хам юқолиб борябти, ўзим бўлсам бўлди деган фикр ўрнашиб қолган миямга, қолганлар билан ишим бўлмай қолди. Мухими мани қорним тўйса, ўқишларим яхши бўлса, қўлимда пулим бўлса бўлди. Бошқа хеч ким ва хеч нарса қизиқтирмай кўйди мани. Шунчалик худбин ва ўзини ўйлайдиган бир инсонга айланиб қолдим. Хали ёш бўлишимга қарамай хаётдан қандайдир совудим. Ман шунчаки яшаябман. Куним ўтябти холос. Шу бугун тезроқ тугаса кеч бўлсаю ётиб ухласам бас. Ман ўйлайдиган ягона нарса шу бўб қолди. Балки қачонлардир мани баьзи нарсаларга ва инсонларга бўлган қизиқишим уйғонар. Аммо аниқ биламанки бу яқин орада мани хеч нарса эьтиборимни торта олмайди. Бунга анча вақт керак. Манимча хозирча шунақа бепарво одам бўлиб яшаганим ўзим учун анча яхши. Бу хақиқий камфортлик. Манга хеч ким керак эмаслигини тушуниб йета бошлаябман. Одамлар билан кам мулоқот қилябман. Фақат ўзимга керакли нарсалар учун харакатдаман. Хуллас, ман шунчаки яшаябман, бу мани ички дунём...)
Шунчаки эрталаб уйғонаман, кун бўйи ўқиш ва ишларим билан оввора бўлиб юраман. Доим бандман. Кечга яна уйга қайтаман яна ўзимни ишларимни тугатиб, ухлайман. Доимий қиладиган ишим овқатланиш йейиш-ичиш, ўкишга бориш-келиш, ухлаш. На оиламга на яқинларимга вақт ажратолмай қолдим ва бунга хохишим хам юқолиб борябти, ўзим бўлсам бўлди деган фикр ўрнашиб қолган миямга, қолганлар билан ишим бўлмай қолди. Мухими мани қорним тўйса, ўқишларим яхши бўлса, қўлимда пулим бўлса бўлди. Бошқа хеч ким ва хеч нарса қизиқтирмай кўйди мани. Шунчалик худбин ва ўзини ўйлайдиган бир инсонга айланиб қолдим. Хали ёш бўлишимга қарамай хаётдан қандайдир совудим. Ман шунчаки яшаябман. Куним ўтябти холос. Шу бугун тезроқ тугаса кеч бўлсаю ётиб ухласам бас. Ман ўйлайдиган ягона нарса шу бўб қолди. Балки қачонлардир мани баьзи нарсаларга ва инсонларга бўлган қизиқишим уйғонар. Аммо аниқ биламанки бу яқин орада мани хеч нарса эьтиборимни торта олмайди. Бунга анча вақт керак. Манимча хозирча шунақа бепарво одам бўлиб яшаганим ўзим учун анча яхши. Бу хақиқий камфортлик. Манга хеч ким керак эмаслигини тушуниб йета бошлаябман. Одамлар билан кам мулоқот қилябман. Фақат ўзимга керакли нарсалар учун харакатдаман. Хуллас, ман шунчаки яшаябман, бу мани ички дунём...)