«БИЗЛАРГА ОХИРАТ, УЛАРГА ДУНЁ»
Умар розияллоҳу анҳу Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламнинг олдиларига кирди. У зот бўйрада ёнбошлаб ётган эдилар. Муборак вужудларига бўйранинг изи ботганди. Уйларида озроқ арпадан бошқа егулик йўқ. Бир тери осиғлиқ турибди, холос.
Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламнинг бундай ночор ҳолда яшаётгани ҳазрати Умардек кишининг кўзидан ёш оқизди. Пайғамбар алайҳиссалом: «Эй Хаттобнинг ўғли! Нега йиғлаяпсан?» деб сўрадилар. Умар розияллоҳу анҳу: «Эй Аллоҳнинг Расули! Йиғлайман-да! Танангизга бўйранинг изи ботган ҳолда ётибсиз. Уйингизда деярли ҳеч нарса йўқ. Ҳолбуки, Рум ва Форс подшолари меваларга ғарқ бўлиб, анҳорларнинг бўйида яшайди. Сиз Аллоҳнинг танланган пайғамбари, севикли ҳабиби бўлсангизу, бу ҳолда яшасангиз!» деди.
Шунда Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам: «Эй Хаттобнинг ўғли! Бизларга охират, уларга дунё. Шунга рози бўлмайсанми?» дедилар. Умар розияллоҳу анҳу: «Розиман», деди.
Яна бир куни Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам бўйра узра ёнбошлаб ётганларида муборак баданларига буйранинг изи ботганди. Бу ҳолни кўрган Ибн Масъуд розияллоҳу анҳу хафа бўлиб, меҳрибонлик билан: «Ота-онам сизга фидо бўлсин, ё Расулуллоҳ! Рухсат берсангиз сизга тўшак солиб берамиз», деди. Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам: «Дунёга эътибор бермайман. Дунёда туришимиз дарахтнинг соясида бироз ўтириб, сўнг кетадиган йўловчининг ҳолига ўхшайди», дедилар.
“Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламнинг ҳаётларидан 101 қисса” китобидан.
Умар розияллоҳу анҳу Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламнинг олдиларига кирди. У зот бўйрада ёнбошлаб ётган эдилар. Муборак вужудларига бўйранинг изи ботганди. Уйларида озроқ арпадан бошқа егулик йўқ. Бир тери осиғлиқ турибди, холос.
Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламнинг бундай ночор ҳолда яшаётгани ҳазрати Умардек кишининг кўзидан ёш оқизди. Пайғамбар алайҳиссалом: «Эй Хаттобнинг ўғли! Нега йиғлаяпсан?» деб сўрадилар. Умар розияллоҳу анҳу: «Эй Аллоҳнинг Расули! Йиғлайман-да! Танангизга бўйранинг изи ботган ҳолда ётибсиз. Уйингизда деярли ҳеч нарса йўқ. Ҳолбуки, Рум ва Форс подшолари меваларга ғарқ бўлиб, анҳорларнинг бўйида яшайди. Сиз Аллоҳнинг танланган пайғамбари, севикли ҳабиби бўлсангизу, бу ҳолда яшасангиз!» деди.
Шунда Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам: «Эй Хаттобнинг ўғли! Бизларга охират, уларга дунё. Шунга рози бўлмайсанми?» дедилар. Умар розияллоҳу анҳу: «Розиман», деди.
Яна бир куни Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам бўйра узра ёнбошлаб ётганларида муборак баданларига буйранинг изи ботганди. Бу ҳолни кўрган Ибн Масъуд розияллоҳу анҳу хафа бўлиб, меҳрибонлик билан: «Ота-онам сизга фидо бўлсин, ё Расулуллоҳ! Рухсат берсангиз сизга тўшак солиб берамиз», деди. Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам: «Дунёга эътибор бермайман. Дунёда туришимиз дарахтнинг соясида бироз ўтириб, сўнг кетадиган йўловчининг ҳолига ўхшайди», дедилар.
“Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васалламнинг ҳаётларидан 101 қисса” китобидан.