Inson tinch va xotirjam bo‘laman, deb mol-dunyo yig‘adi. Umrining oxirigacha o‘n marta yetadigan boylik yig‘sa ham, o‘sha xotirjamlik o‘rniga ikki katta muammoga yo‘liqadi.

1. Bu boylikni qo‘lda saqlab qolish.

2. Uni umrga o‘n bir, o‘n ikki marotaba yetadigan miqdorga olib chiqish..

Demak baribir xotirjamlik yo‘q.

Mansab va hokimiyatga chiqsam hamma maqsadga erishaman, deb hisoblaydi. Lekin uni saqlab, kengaytirish hayotini jahannamga aylantiradi.

Obro‘-e’tiborli bo‘lsam, farog‘atda yashayman, deb umid qiladi. Lekin uni ham asrab qolish va ko‘paytirish tashvishga qo‘yadi.

Sigareta, mast qiluvchi ichimlik g‘amimni aritadi, deb o‘zini aldaydi. Ammo ularning kayfi tarqagach, g‘ami ustiga bosh og‘rig‘i ham qo‘shiladi.

Ayol va shahvatdan lazzat topaman, deb o‘ylaydi. Ammo qongan shahvat va ishtaha uni qayta va takror yana bezovtalik girdobiga otadi.

Demak, inson orom va xotirjamlik manbai deb bilgan narsalarning hammasi unday emas ekan.

Bu to‘g‘ridagi abadiy tavsiyani Qur’on bir jumla bilan ifoda etgan:

"Ayo, Allohning zikri ila qalblar orom topmasmi?" ("Ra’d surasi", 28-oyat).

Albatta topur, ey Parvardigor!

@MubashshirAhmad