​Kecha Afg‘onistonga bordim... Urush... Tank ichida emishman... "dux"lar biz tomonga qarata tinimsiz o'q yog'dirayotganmish... Beixtiyor borib lyukni ochdim... Qo'limda qurol bilan, meni nishonga olib otishayotgan tomonga qarab borayapman... Qiziq sira qo'rqmayapman... Faqat yig'lagim keladi... Baqirib-baqirib yig'lasam deyman... Ammo... bunga bir narsa to'sqinlik qilyapti - g'azab... Ular hamon meni o'qqa tutyapti... Yonginamdan "vizzilab" o'tib borayotgan o'qlarning birontasi menga tegmaydi... Qiziq men nega otmayapman?... Axir... qo'limda qurol bor-ku... Haya men insonmanku... Ularam inson... Lekin nega?... Ammo ichimni nafrat timdalayapti... Yo'q... yo'q... men u odamlardan nafratlanmayapman... Men shunchaki... ular qilayotgan ishlardan... va o'zim qilishga majbur bo'layotgan ishlarimdan g'azabdaman... Nega? Nega bu yerdaman... Men kimman? Hamon vizillab uchayotgan o'qlar orasida yurib boryapman... qo'limda qurol... Qiziq oyog'im yumshoq narsaga tegdi... Nima bu? ...Qo'lku... Odam qo'li... Yo'q men dengizdaman... suv kechib boryapman... Yo'q bu suv emas ekan... Qon... Qip qizil... qaynoq... inson qoni... Yuzida esa qalqib yurgan qo'llar... oyoqlar... boshlar... ichak-chavoqlar... Ajabo biz insonmizmi?

Uyg'onib kettim tush ekan... Uch kundan beri bir xil tush... O'tkir Hoshimovni "Tushda kechgan umrlar" asarini o'qib chiqqandim uch kun oldin... Shundan beri shu ahvol...

Asarni o'qirkanman Xayriddinning mustahkam iymoniga, Rustamning haqparastligiga, Shaxnozaning samimiy muhabbatiga, Qurbonoy xolaning insoniyligiga qoyil qolgan bo'lsam... Komissar Soat G'aniyevichning qilgan xunrezliklariga boshida juda g'azablandim... ammo keyin unga achindim... Juda qattiq achindim... Bunday "inson"larga faqat achinish kerak...

Agar o'qimaganlar bo'lsa tavsuyu... Meni ho'ngratib yig'latgan oltinchi asar... Faqat keyin yomon tushlar bezovta qilish ehtimoli bor...

@my_stories_M