Xullas, kecha yarim kechasi majburan tazyiqlar ostida bir hikoyani o'qishga majburlandim.
Hikoya Sherzod Ortiqovning "Qalbimdagi qabrlar"i edi.
Ruhshunos qalbiga qabr qazib lekin ko'milmay qolgan gul. Haqiqiy chiroylar emas, balki ko'ngillar shaydo.
Qisqasi, oilasidan har farzand xohlaydigan barcha narsalarni, olishi kerak bo'lganni olgan Muhayyo afsuslar bo'lsinkim, ozgina bo'lsada mehr-e'tibor ololmaydi va u mehrni ruhshunosdan oladi, qanaqadir achinish hissi bilan boshlanib pok muhabbatga aylangan iliq tuyg'ular...
Ammo, eng katta to'siq- bizning ruhshunos oilaviy edi va qiz bunga ham ko'z yumib eng to'g'ri qarorni qildi - KETDI...
Ular oxiri yo'q sevgi manzilida uchrashdi. Yechimi yo'q go'zal muammo bilan bog'lanib qolishdi.
****
Menimcha abadiylik ayriliq bo'lsa kerak. Birga bo'lish insonni bu darajada to'lqinlantirmaydi. Birga bo'ldik, baxt mana, sokin, shovqinsiz o'tib ketiladi... Ayriliq esa isyon, ayriliq to'fon. Ayriliq abadiy qilsa kerak chinakam sevgini...
Yetib bo'lmas baxtdan keyin baxtlanamiz. Majburlikdan. Ammo, eng baxtli bo'lib! Haqiqatdan xursandchilikka to'lib. Hayotimiz tiklanadi. Qanchalik qalbimizda qolmasin, eng tub-tubiga cho'ktirib, o'sha yerda yetolmagan "U"ni qabrini yaratamiz.
Nechadir yil o'tib taqdir yana kuladi. Yana va yana. Qanchadir farzandlar bilan yoki-da bilmadim, qay holda, lekin hammamiz dumaloq aylanyotgan dunyosida qaytaga bir marttagina bo'lsa ham to'qnashamiz. Bir marttagina. O'shanda qalbdagi qabrlar o'sha qabr ichidagilar ila "ziyorat" qilinadi...