Koʻzimni elas-elas ochdim... Atrof xira... Hammayoq tuman bilan qoplangan. Bir qadam masofa ham koʻrinmaydi. Xuddi koʻr odamdek qoʻllarimni atrofga paypaslagancha asta yura boshladim. Oyogʻim osti tep-tekis yer. Hech narsaga turtinmasdan asta keta boshladim. Hech narsani koʻrolmadim, tuman judayam qalin edi...
Ortimdan nimadir kelib boshim ustiga chiqib oldim. Qoʻrquvdan qattiq chinqirdim... Telbalarcha boshimga qoʻllarim bilan ura ketdim. Unda bir jajji hayvon bor edi. U kaftimdek kelardi va sochlarimdan maxkam ushlab olgandi. Qancha ursam ham ularni qoʻyib yubormadi. Birdan boshimda nihoyatda kuchli ogʻriqni sezdim. U oʻtkir tishlari bilan boshimni kemira boshladi. Dod soldim. Yana va yana qoʻllarim bilan uni urdim. U ham taslim boʻlmas, sochimni changallab olgan panjalarini noʻshatmas edi. Yiqilib tushdim... Boshimdan chakkillab qon oqa boshladi. Ogʻriq kuchaygandan kuchaydi. Qoʻllarimni olib koʻrsam qonga belanib qip qizarib ketibdi. Bor kuchimni jamladimda ikki qoʻlimni boshim uzra olib bordim. U jajji vampirni dasd ushladim. U chiyyy chiyyy qilganicha boshini u yoq, bu yoqqa aylantira boshladi. Barmoqlarimdan tushlashga tushdi. U panjalarini sochimdan olgan zahoti uni zarb bilan otib yubordim. Ancha qon oqdi. Holsizlanib qoldim. Tanamga kuchli titroq turdi. Atrof esa hamon tuman...
Yoʻl yuraverdim... Bir payt charaqlab quyosh chiqib ketdi. Tuman shu onda yiqoriga koʻtarilib bulutlarga qoʻshilib ketdi. Tevaragimga nazar soldim. Atrofda na bir daraxt, na togʻ, na adirlik bor edi. Men qup qurur tekkis yuzada turardim. Bu meni ancha qoʻrqitdi... Chunki bu yerda, bu cheksiz tekislik ustida bitta oʻzim turardim. Qoʻrquvimni ichki dunyoyimda yengishga urindim, sal hovurim bosilgach sekin yoʻlimda davom etdim... Quyosh shunaqangi qizdirardiki butun tanamdan suv boʻlib ter oqardi. Peshonamdan tomchilab oqayotgan ter butun badanimni hoʻl qilar, ustimdagi kiyimlarim jiqqa hoʻl boʻlib ketgandi. Qayerga ketayotganimni ham bilmayman. Sababi atrofda hech narsa yoʻq. Faqat tep tekis yer, gʻalati shakldagi turli bulutlar, tepamda nurini ayamay sochayotgan quyosh va ularning oʻrtasida azoblanayotgan men!
Bir payt oyogʻim ostidagi yer yotilib-yorilib keta boshladi. U xuddi yerga tushib chil-chil sinib ketgan likopcha sizgari boʻlinib-boʻlinib keratdi. Oyogʻim ostidan darz ketdi. Hozirgina tekkis turgab yerda vahimali ovozlar chiqib yotgan jarliklar paydo boʻldi. Pastga qaradim... Tubsiz jarlik... Oxiri koʻrinmaydi. Qora va lava kabi ariqlarda oqayotgan olov! Ichida minglab odamlar! Ularning qichqiriqlari pastdan chiqib butun olamni jaranglatib yuborganday boʻldi. Biroz oldin oʻta sokin boʻlgan bu hudud bir pasda turli xil odamlarning turli xil baqir chaqirlariga toʻldi. Bunaqa shovqinni oldin sira eshitmagandim. Aqlim, ruhim, butun badanim qaqshab ogʻriy boshladi. Shu payt oyogʻim ostidagi yer yorilib boʻlinib ketdi. Men pastga, oʻsha vahimali ovozlar chiqib yotgan jarga qulay boshladim. Pastga qulayapman lekin bu jarlikni oxiri bormikin?! Tanam yer ostidagi issiqlik taftidan kuya boshladi. Hayoda uchib tusharkanman kiyimlarim choʻgʻ boʻldi va birdan yonib ketdi. Men yonayotgan holatda dod solgancha baqira boshladim. Badanimdagi kiyimlarimni tipirchilagan koʻyi yechib otdim...
Jarlikning tubidaman. Egnimda hech narsa yoʻq... Kiyimlarim yonib ketganini esladim. Yalangʻoch turish menga yoqmas, bu holatim menga noqulaylik tugʻdira boshladi. U yoq bu yoqqa yurib alanglagancha badanimni yopishga arziydigan biror parcha mato axtara boshladim. Olovli hududning oʻtrasida bir daraxtga koʻzim tushdi. U qop qora tusda. Barglari ham katta katta va ularning ham ranggi tun kabi qora edi. Bu daraxt olovda yonmas, va soʻlib qolmasdi. U tik va anchayam baquvvat koʻrinardi. Oyoqlarimni ehtiyotlagancha sekin daraxt oldiga yaqinlashdim. Undan begimning pastini yopish uchun 5-6 ta bargni uzib oldim. Shoshilgancha barglarni bir-biriga uladim...
Ortimdan nimadir kelib boshim ustiga chiqib oldim. Qoʻrquvdan qattiq chinqirdim... Telbalarcha boshimga qoʻllarim bilan ura ketdim. Unda bir jajji hayvon bor edi. U kaftimdek kelardi va sochlarimdan maxkam ushlab olgandi. Qancha ursam ham ularni qoʻyib yubormadi. Birdan boshimda nihoyatda kuchli ogʻriqni sezdim. U oʻtkir tishlari bilan boshimni kemira boshladi. Dod soldim. Yana va yana qoʻllarim bilan uni urdim. U ham taslim boʻlmas, sochimni changallab olgan panjalarini noʻshatmas edi. Yiqilib tushdim... Boshimdan chakkillab qon oqa boshladi. Ogʻriq kuchaygandan kuchaydi. Qoʻllarimni olib koʻrsam qonga belanib qip qizarib ketibdi. Bor kuchimni jamladimda ikki qoʻlimni boshim uzra olib bordim. U jajji vampirni dasd ushladim. U chiyyy chiyyy qilganicha boshini u yoq, bu yoqqa aylantira boshladi. Barmoqlarimdan tushlashga tushdi. U panjalarini sochimdan olgan zahoti uni zarb bilan otib yubordim. Ancha qon oqdi. Holsizlanib qoldim. Tanamga kuchli titroq turdi. Atrof esa hamon tuman...
Yoʻl yuraverdim... Bir payt charaqlab quyosh chiqib ketdi. Tuman shu onda yiqoriga koʻtarilib bulutlarga qoʻshilib ketdi. Tevaragimga nazar soldim. Atrofda na bir daraxt, na togʻ, na adirlik bor edi. Men qup qurur tekkis yuzada turardim. Bu meni ancha qoʻrqitdi... Chunki bu yerda, bu cheksiz tekislik ustida bitta oʻzim turardim. Qoʻrquvimni ichki dunyoyimda yengishga urindim, sal hovurim bosilgach sekin yoʻlimda davom etdim... Quyosh shunaqangi qizdirardiki butun tanamdan suv boʻlib ter oqardi. Peshonamdan tomchilab oqayotgan ter butun badanimni hoʻl qilar, ustimdagi kiyimlarim jiqqa hoʻl boʻlib ketgandi. Qayerga ketayotganimni ham bilmayman. Sababi atrofda hech narsa yoʻq. Faqat tep tekis yer, gʻalati shakldagi turli bulutlar, tepamda nurini ayamay sochayotgan quyosh va ularning oʻrtasida azoblanayotgan men!
Bir payt oyogʻim ostidagi yer yotilib-yorilib keta boshladi. U xuddi yerga tushib chil-chil sinib ketgan likopcha sizgari boʻlinib-boʻlinib keratdi. Oyogʻim ostidan darz ketdi. Hozirgina tekkis turgab yerda vahimali ovozlar chiqib yotgan jarliklar paydo boʻldi. Pastga qaradim... Tubsiz jarlik... Oxiri koʻrinmaydi. Qora va lava kabi ariqlarda oqayotgan olov! Ichida minglab odamlar! Ularning qichqiriqlari pastdan chiqib butun olamni jaranglatib yuborganday boʻldi. Biroz oldin oʻta sokin boʻlgan bu hudud bir pasda turli xil odamlarning turli xil baqir chaqirlariga toʻldi. Bunaqa shovqinni oldin sira eshitmagandim. Aqlim, ruhim, butun badanim qaqshab ogʻriy boshladi. Shu payt oyogʻim ostidagi yer yorilib boʻlinib ketdi. Men pastga, oʻsha vahimali ovozlar chiqib yotgan jarga qulay boshladim. Pastga qulayapman lekin bu jarlikni oxiri bormikin?! Tanam yer ostidagi issiqlik taftidan kuya boshladi. Hayoda uchib tusharkanman kiyimlarim choʻgʻ boʻldi va birdan yonib ketdi. Men yonayotgan holatda dod solgancha baqira boshladim. Badanimdagi kiyimlarimni tipirchilagan koʻyi yechib otdim...
Jarlikning tubidaman. Egnimda hech narsa yoʻq... Kiyimlarim yonib ketganini esladim. Yalangʻoch turish menga yoqmas, bu holatim menga noqulaylik tugʻdira boshladi. U yoq bu yoqqa yurib alanglagancha badanimni yopishga arziydigan biror parcha mato axtara boshladim. Olovli hududning oʻtrasida bir daraxtga koʻzim tushdi. U qop qora tusda. Barglari ham katta katta va ularning ham ranggi tun kabi qora edi. Bu daraxt olovda yonmas, va soʻlib qolmasdi. U tik va anchayam baquvvat koʻrinardi. Oyoqlarimni ehtiyotlagancha sekin daraxt oldiga yaqinlashdim. Undan begimning pastini yopish uchun 5-6 ta bargni uzib oldim. Shoshilgancha barglarni bir-biriga uladim...