ОДАМ

Муслим қишлоқнинг энг муслими эди
Мусичадай ювош,
Қўйдай беозор.
Нисбат бермасдилар унга одамдай,
Муслим камтар эди,
Муслим - вафодор.

Чумолидай меҳнат қиларди тун-кун,
Эшакдай ишларди,
Тотирди қушдай.
Итдай қўриқларди бийдай далани
Тунлар - бўшаганда кундузги ишдан.

Оҳорли киймасди,
Топиб-тутганин
Қора кўзларига илинар эди.
Уйида ҳам тўрда ўтирмасди у,
На қадри, на ўрни билинар эди.

Доим яёв эди,
Қўллар кўксида
Катта-ю кичикка берарди салом.
Одам санамасди, қўшмасди сафга
Хокисор мўминни қишлоқдош авом.

Муслим чивинга ҳам бермасди озор,
Кўпдай кўрар эди топган озини.
Хилватда ибодат этар ийманиб,
Чопонга яширар жойнамозини.

Муслим аёлига тутолмасди зар,
Маъсум нигоҳида меҳр тутарди.
Хотин шанғилларди,
Йиллаб қарғаниб
Эри одам бўлишини кутарди...

Муслим оғриб қолди.
Дард тортарди жим
Тагига қадрдон чопонин тўшаб.
Ҳол сўраган қўшни ғудранар секин:
- Ётмабди-да мунда-ай одамга ўхшаб...

Муслим дуо қилди то сўнгги нафас
Аҳли аёлини, ўғил-қизини.
Калима келтириб мулойим, сокин
Қиблага юз буриб юмди кўзини...

Муслимга йўқ эди ҳеч кимда даъво,
Муслим яшамади ошини ошаб.
Жондан бошқа қарзи йўқ эди унинг,
Қарз ҳам сўрамасди одамга ўхшаб.

...Шу кеча туш кўрмиш кенжатой ўғил,
Йиғлар:
- Жаннатларда юрганмиш отам,
Фаришталар чўкиб турган эмиш тиз:
«Одам келди, - дея,
- Ҳазрати Одам!..»

Дилфуза Комил

https://t.me/dilgamaktublar