Jon nuqtai nazaridan shohlarda yaqin boʻlishdan qoʻrqma, bu jon, ertami-kech, baribir uziladi. Asl xavf boshqa yerda: taxtdagi shohlarning nafsi hakalak otib, misoli ajdarhoga aylanadi, ular bilan hamsuhbat, hamdam boʻlgan, ularning inʼomini olgan kishilar alaloqibat koʻngillarga qarashga majbur boʻlib qoladi. Ularning nomaqbul fikrlarini qoʻllab-quvvatlaydi, qarshi fikr aytmaydi. Ular tomon boʻlsang, narigi tomon(xalq) senga begonalashadi. (Rumiy)
Bilmayman oxirgi marta qachon diniy adabiyot oʻqidim, ochigʻini aytganda hali beri oʻqimoqchi ham emasdim. Nima oʻqisam ekan deb yurgan paytimda, Zabarjad mediadan Jaloliddin Rumiyning "Ichindagi ichindadir" asari Ilhom Salimov tarjimasida chiqqanini eshitdim. Xullas shu kitobni olib oʻqishni boshladim, ehtiyoj bor shekilli jiddiy jalb qila boshladi (zeriksam, yarmida tashlab qoʻysam kerak deb oʻylagandim). Bu oʻrinda Ilhom Salimovni oʻrni katta, boshqasi boʻlganda oʻqimasdim koʻp ehtimol.
Bular oʻz yoʻliga, menga kitobdagi yuqoridagi gaplar qiziq tuyuldi. Oʻzi avvaldan musulmon koʻpchilik aholi yashaydigan hududlar nega rivojlanishdan orqada qolib ketgani qiziq masala edi, bu yerda bir narsalar yozgandim ham. Ochiq aytaman, hozirgi kundagi aksariyat diniy "ulamolar" ni yoqtirmayman, xalqni manipulatsiya qilishda davlat uchun bir dastak deb bilaman. Nega ular bunchalik davlat bilan yaqin, nega mavjud tuzumni tish-tirnogʻi bilan himoya qiladi degan savollarga javoblar doim qiziq tuyulgan. Rumiydan shunga qisman javob topsa boʻladi yaʼni davlatdan inʼom olib turadigan shaxslar hech qachon unga qarshi borolmaydi deyapti va toʻgʻri aytyapti. Oddiyroq qilib "yegan ogʻiz uyaladi" desa boʻladi.
Shu sababdan ular koʻpdab beri davlat siyosatini "piar" kompaniyasiga aylanib qolgan.
"Kimki zolimga yordam bersa, Alloh oʻsha zolimni uning boshiga balo qilib qoʻshadi." (Hadisdan).
Jon nuqtai nazaridan shohlarda yaqin boʻlishdan qoʻrqma, bu jon, ertami-kech, baribir uziladi. Asl xavf boshqa yerda: taxtdagi shohlarning nafsi hakalak otib, misoli ajdarhoga aylanadi, ular bilan hamsuhbat, hamdam boʻlgan, ularning inʼomini olgan kishilar alaloqibat koʻngillarga qarashga majbur boʻlib qoladi. Ularning nomaqbul fikrlarini qoʻllab-quvvatlaydi, qarshi fikr aytmaydi. Ular tomon boʻlsang, narigi tomon(xalq) senga begonalashadi. (Rumiy)
Bilmayman oxirgi marta qachon diniy adabiyot oʻqidim, ochigʻini aytganda hali beri oʻqimoqchi ham emasdim. Nima oʻqisam ekan deb yurgan paytimda, Zabarjad mediadan Jaloliddin Rumiyning "Ichindagi ichindadir" asari Ilhom Salimov tarjimasida chiqqanini eshitdim. Xullas shu kitobni olib oʻqishni boshladim, ehtiyoj bor shekilli jiddiy jalb qila boshladi (zeriksam, yarmida tashlab qoʻysam kerak deb oʻylagandim). Bu oʻrinda Ilhom Salimovni oʻrni katta, boshqasi boʻlganda oʻqimasdim koʻp ehtimol.
Bular oʻz yoʻliga, menga kitobdagi yuqoridagi gaplar qiziq tuyuldi. Oʻzi avvaldan musulmon koʻpchilik aholi yashaydigan hududlar nega rivojlanishdan orqada qolib ketgani qiziq masala edi, bu yerda bir narsalar yozgandim ham. Ochiq aytaman, hozirgi kundagi aksariyat diniy "ulamolar" ni yoqtirmayman, xalqni manipulatsiya qilishda davlat uchun bir dastak deb bilaman. Nega ular bunchalik davlat bilan yaqin, nega mavjud tuzumni tish-tirnogʻi bilan himoya qiladi degan savollarga javoblar doim qiziq tuyulgan. Rumiydan shunga qisman javob topsa boʻladi yaʼni davlatdan inʼom olib turadigan shaxslar hech qachon unga qarshi borolmaydi deyapti va toʻgʻri aytyapti. Oddiyroq qilib "yegan ogʻiz uyaladi" desa boʻladi.
Shu sababdan ular koʻpdab beri davlat siyosatini "piar" kompaniyasiga aylanib qolgan.