#Мутолаа
📝Рўзадор кампир
(«Дадамнинг ҳикоялари» туркумидан)
Эллигинчи-олтмишинчи йиллар эди. Қилишлоғимизда бир аёл бор эди.Эри урушдан қайтмаганми, ёш оламдан ўтиб кетганми, аниғини билмайман. Ёлғизгина ўғлини бир ўзи қийналиб катта қилган эди. Ёш бўлишига қарамай турмуш қурмади,бутун ҳаётини ёлғиз ёдгорига бағишлади.Ҳозиги кунимизда қаҳрамонлик
бўлиб кўринадиган бу воқеа ўша даврларда оддийгина ҳол эди.Одамлар соддадил, самимий , ишонувчан, вафодор эди .
Умр оқар сувдай тез ўтади . Аёлнинг ўғли вояга етди. Урушдан кейинги очарчилик, йўқчиликлар ортда қолди. Қишлоғимиз тоғли ҳудуд булганлиги сабабли геологлар кон қидирув ишларини олиб бориб, олтин рудаси заҳирасини топишди. Қишлоқда олтинни қайта ишлайдиган фабрика қурилиши бошланди. Шу баҳона йўллар қурилди, одамлар ишли бўлишди.Кўп қатори аёлнинг ўғли ҳам янги очилган шофёрлик курсини тамомлаб ҳайдовчиликка ишга жойлашди.Ўша йилларда одам ташийдиган автобуслар бўлмаганлиги сабабли пасажирлар юк мошиналарида ташилар эди. Асфалт йўл нималигини одамлар ҳали билмасди. Машиналар ёзда чанг, қишда лой кўчаларда юришга мажбур эди.Йигит яхши ишлаб юганди-ю,фалокат оёқ остида экан автоҳалокат рўй берди,ҳайдовчининг ўзи унчалик шикастламган бўлса ҳам йўловчилардан икки киши ҳалок бўлди.
Суд ҳукми билан йигит ЎН йилга қамалди.
Онаизорннинг кўксидан чиққан фарёдга қишлоқ титраб кетди...
Муштипар она ўн йил давомида кўз ёш тўкди.У ўн йил (беш вақт намозида) ўғлининг ҳаққига дуо қилди.
Оллоҳга ваъда берди , «эй қодир эгам, агар ўғлимнинг жамолини озодликда кўришликни насиби рўз айласнг, агар ўша кунгача жонимни олмасанг ўша кундан бошлаб
то умримнинг охиригача сенинг розилигинг учун рўза тутишга аҳд қилдим» деди.
Ўн йилнинг ўтиши осон бўлмади, аёл кампирга айланди. Неча бора оғир касалга чалиниб ётиб қолди...
Ниҳоят жазо муддатини ўтаб ўғли омон-эсон уйга кириб келди.
Ўша кундан бошлаб кампир рўза тута бошлади.Қишнинг қаҳратонида ҳам, ёзнинг жазирамасида ҳам ҳатто бемор ётган кунларида ҳам оллоҳга берган ваъдасини бузмади. Фақатгина бир йилда икки кун ,ҳайит кунлари рўза тутмади холос.Қишлода бу кампирнинг ўз отини ҳеч ким айтмас, «Рўзадор кампир »деб аташарди.Оллоҳнинг мукфотими билмадим, ўғлини тирик кўришга умри етишига ишонмаган «Рўзадор кампир» яна йигирма йил яшади, невараларини орзу-ҳавасини кўриш насиб этди,дунёда ўзини бахтли инсонлар қаторида ҳис қилди.
Оллоҳга шукроналар айтиб йигирма йил то умрининг охиригача бир кун ҳам канда қилмай рўза тутиб яшади..
Азизларим биз шундай ҳалол лабзли ,асл имонли бобокалон-у , бувижонларнинг авлод-аждоди эканлигимиздан фахрланмоғимиз, уларга муносиб авлод бўлмоғимиз лозим эмасми?..
Ўша даврда ҳамма шунақа диёнатли бўлган деб ўйлашга ҳаққимиз бор деб ўйлайман....
Armonim Onam
📝Рўзадор кампир
(«Дадамнинг ҳикоялари» туркумидан)
Эллигинчи-олтмишинчи йиллар эди. Қилишлоғимизда бир аёл бор эди.Эри урушдан қайтмаганми, ёш оламдан ўтиб кетганми, аниғини билмайман. Ёлғизгина ўғлини бир ўзи қийналиб катта қилган эди. Ёш бўлишига қарамай турмуш қурмади,бутун ҳаётини ёлғиз ёдгорига бағишлади.Ҳозиги кунимизда қаҳрамонлик
бўлиб кўринадиган бу воқеа ўша даврларда оддийгина ҳол эди.Одамлар соддадил, самимий , ишонувчан, вафодор эди .
Умр оқар сувдай тез ўтади . Аёлнинг ўғли вояга етди. Урушдан кейинги очарчилик, йўқчиликлар ортда қолди. Қишлоғимиз тоғли ҳудуд булганлиги сабабли геологлар кон қидирув ишларини олиб бориб, олтин рудаси заҳирасини топишди. Қишлоқда олтинни қайта ишлайдиган фабрика қурилиши бошланди. Шу баҳона йўллар қурилди, одамлар ишли бўлишди.Кўп қатори аёлнинг ўғли ҳам янги очилган шофёрлик курсини тамомлаб ҳайдовчиликка ишга жойлашди.Ўша йилларда одам ташийдиган автобуслар бўлмаганлиги сабабли пасажирлар юк мошиналарида ташилар эди. Асфалт йўл нималигини одамлар ҳали билмасди. Машиналар ёзда чанг, қишда лой кўчаларда юришга мажбур эди.Йигит яхши ишлаб юганди-ю,фалокат оёқ остида экан автоҳалокат рўй берди,ҳайдовчининг ўзи унчалик шикастламган бўлса ҳам йўловчилардан икки киши ҳалок бўлди.
Суд ҳукми билан йигит ЎН йилга қамалди.
Онаизорннинг кўксидан чиққан фарёдга қишлоқ титраб кетди...
Муштипар она ўн йил давомида кўз ёш тўкди.У ўн йил (беш вақт намозида) ўғлининг ҳаққига дуо қилди.
Оллоҳга ваъда берди , «эй қодир эгам, агар ўғлимнинг жамолини озодликда кўришликни насиби рўз айласнг, агар ўша кунгача жонимни олмасанг ўша кундан бошлаб
то умримнинг охиригача сенинг розилигинг учун рўза тутишга аҳд қилдим» деди.
Ўн йилнинг ўтиши осон бўлмади, аёл кампирга айланди. Неча бора оғир касалга чалиниб ётиб қолди...
Ниҳоят жазо муддатини ўтаб ўғли омон-эсон уйга кириб келди.
Ўша кундан бошлаб кампир рўза тута бошлади.Қишнинг қаҳратонида ҳам, ёзнинг жазирамасида ҳам ҳатто бемор ётган кунларида ҳам оллоҳга берган ваъдасини бузмади. Фақатгина бир йилда икки кун ,ҳайит кунлари рўза тутмади холос.Қишлода бу кампирнинг ўз отини ҳеч ким айтмас, «Рўзадор кампир »деб аташарди.Оллоҳнинг мукфотими билмадим, ўғлини тирик кўришга умри етишига ишонмаган «Рўзадор кампир» яна йигирма йил яшади, невараларини орзу-ҳавасини кўриш насиб этди,дунёда ўзини бахтли инсонлар қаторида ҳис қилди.
Оллоҳга шукроналар айтиб йигирма йил то умрининг охиригача бир кун ҳам канда қилмай рўза тутиб яшади..
Азизларим биз шундай ҳалол лабзли ,асл имонли бобокалон-у , бувижонларнинг авлод-аждоди эканлигимиздан фахрланмоғимиз, уларга муносиб авлод бўлмоғимиз лозим эмасми?..
Ўша даврда ҳамма шунақа диёнатли бўлган деб ўйлашга ҳаққимиз бор деб ўйлайман....
Armonim Onam