Адолат тарозиси–32.
Кемани суздирадиган хам чўктирадиган хам сув. Ичига олса чўкади, сиртига олса сузади. Топтиқ Эмро.
*
Нурали Сайдинсани кўчалари бошида тушириб қўйгач, қизиқиши устун келиб газетани очди. Юзталик доллар купюраларини санаб кўрди, ўттизта экан.
–Акамни шунча пули боракан нега машина олаётганимизда бермадия, янгироғидан олармидик ўшанда, деб ўпкалаб олди. Хали “гап”дан борсам акам билан гаплашиб оламан, дея дилига тугиб қўйди. Акаси билан гаплашиб олиши кераклигини тақдир хам раво кўрди чоғи. Ўртоқлари билан ўтириб, хали ошни еб тугатмасларидан телефони жиринглаб қолди.
–Нури, шу телпонингни ўчириб ўймайсанми а?–Абубакрнинг афти буришди.–Мундоқ ўртоқларинг биан бемалол ўтиролмасанг. Ўзи икки сафардан бери “гап”га келолмайсан. Озиб–ёзиб бир келсангам телефонинг тинмайди. Қанақа иш ўзи бу кечасиям чақираверса?
–Ишмас дўстим, курсдошим телефон қиляпти,–деди Нурали хижолат бўлиб. –Сизлар олишиб туринглар, мен хозир...
Нурали қошиғини қўйиб ташқарига чиқди. Хақиқатдан хам қўнғироқ қилган одам гурухдоши Азамат эди.
–Ало!–деди туфлисини шошиб кияркан.
–Лейтенант Валиев!–Азаматнинг қувноқ овози келди гўшакдан.
–Эшитаман ўртоқ Жўраев! Соғ-омонмисан?
–Ха, бўлади. Чарчамай ишлаб юрипсанми дўстим?
–Ха, рахмат! Ўзинг қалесан, қоғоз титишдан зерикмаяпсанми?
Азамат Валиев икки ойча олдин вазирликка ишга ўтганди. Ўртоқлари шунинг учун уни идора каламуши, деб хазиллашишар, қиладиган иши қоғоз ғажиш, деб тегишишарди.
–Сенлар шунақа дейсан-да. Қоғоз титишниям гашти бор, ха–ха–ха! Қайдан билсин от қадрин, эшак минган йигитлар, дейишармиди.
–Биз эшак минган йигит бўлдикми шунда?–сўради Нурали.
–Хазиллашаман-да дўстим. Мен мана катта лейтенант бўлдим, сенлар халиям лейтенантсан.
–Званянг бунданам улуғ бўлсин дўстим.
–Рахмат. Ха майли, бу гапларни қўя тур. Бир одам бўйича қидирув берган экансизлара, мана, Боғдоддан деб белгилаб қўйилган экан.
–Ха, Нарзуллаев Элбек Эргашович.
–Ха, Нарзуллаев Элбек. Бу одам икки соат олдин Чилонзорда қўлга олинди.
–Э, яхши бўптия...
–Сен қидирган думмиди, ё хамкасбларингнимиди? Бағдоддан дейилганига дарров сени эслагандим.
–Ха, меники. Бир “иш” ўша одамга боғланиб турибди.
–Қўлга олган кимлигини сўрамисанми?
–Сенми? Идорада ўтириба?-ажабланди йигит.
–Ха йўғе, мен қаёқдан тутаман, хожатхонага зўрға чиқиб келаману. Бошқа одам. Уям бегонамас, эслайсан, катта курсдаги буратино боридику? Сен уриб бурнини қийшайтириб қўювдинг?
–Ха–а, қилтириқ боламиди?
–Ха, худди ўзи? Землягим эмасми, званямни кўтарайлик девериб хит қилиб юрувди.
–Эндиям сени тинч қўймаса керак?
–Шу-да, бир соатни ичида ўн беш марта телефон қилди, олмаяпман. Мени қўлимдамас деб неча марта тушунтирдим, қани тушунса. Сен ўшанда бурнинимас ақлини синдиргансан шекилли бу болани.
Хуллас, эртага жўнатишса керак. Хадемай мижозинг хузурингда бўлади, ош–пош дамлаб кутволарсан.
–Бўмасамчи, қучоқ очиб кутиб оламан дўстим.
–Бўпти, телпон қилиб тур, йўқолиб кетмай!
–Хўп Азамат!
Нурали у билан хайрлашиб, синфдошлари ўтирган хонага қайтти. Кайфияти аъло эди. Ўртоқларининг баъзилари халиям ош еб ўтирар, кўплари аллақачон қўлларини артган экан.
Нурали келиб, ошхўрларга шерик бўлди. Ошни еб бўлиб, кўк чой симираётган ўртоқлари бир мавзуда қизғин сухбат олиб бораётгандилар.
–Боғишамолда хеч ким уларга ёрдам беришни истамаган, чунки, бу бола ўлади деб ўйлашган. Ўша саховатпеша одам ўн минг доллар ташлаб кетгандан кейин Тошкенга обориб операция қилдиришибди. Хозир тойчоқдек гижинглаб юрганмиш.
–Ўн минг долларни шундай бериб кетаверибдими?–Садир ишонқирамай сўради.
–Ха–да, хатто ўзиниям таништирмаган. Дарвозадан чақирганда, ўзи кетворган. Халиги аёл чиқса дарвозасига бир клёнка пакет осилган экан. Очиб қараса бир пачка доллар. Эрига кўрсатса, балки мени хақимни еганлар уялганидан ташлаб кетгандир, дебди.
–Эри қаерда ишлаган ўзи?
–Э–э, Қўқонда бир мафияни уйида бир йил ишлаб, тишини кирини сўриб қолаверган дейишади. Томдан йиқилиб умуртқаси синганда балнисага ташлаб, қочворган экан,–билағонлик билан жавоб қилди Озодбек.
–Бунақа одамлар ўн минг долларни уйига ташлаб кетмайди. Булар бошқа одамлар бўлса керак!–деди Дилшод тишини ковлаганча.
Armonim Onam