Вақт алламаҳал бўлиб қолганди. Официант билан ҳисоб- китоб қилгач, ҳамроҳимдан бу кеча қаерда тунашини сўрадим.
Очиғи, бирорта уйни ижарага оламан, деб ўйлагандим. Кейин ишга кирмоқчи эдим. Циркдан кейин уй қидирмоқчи эдим. Суҳбатимиз чўзилиб кетиб, кечга қолиб кетдим. Бунинг устига кайфим бор. Ким ҳам мендек маст одамни кечқурун уйига киритарди? Кўчада тунаб қолсам керак.
Мен учун вақт ажратган эски танишимни кўчада қолдиришга виждоним йўл қўймасди. Лекин уни уйга таклиф қилиш ёки қилмасликни ҳам билмай, иккиланаётгандим.
Майли, раҳмат сизга! Сизнинг марҳаматингиз билан бугун тўйиб овқатландим. Мени қўяверинг. Ўйламанг. Менга ишонмаётганингизни, уйингизга бир кечагагина меҳмон қилишдан чўчиётганингизни сезиб турибман. Лекин
билиб қўйинг, мен тузлиғимга тупурмайман. Ўғирлаган бўлсам, мутлақо нотаниш одамларникини ўғирлаганман. Буларни сизга айтмаслигим ҳам мумкин эди. Хайр. Яхши боринг.
Унинг мунғайиб қолганини кўриб, баттар ичим ачиди. “Ўзингга эҳтиёт бўл, қўшнингни ўғри тутма”, деганлар. Эҳтиёткорлик чораларини кўриб қўйсам, нима ҳам қила оларди? Қолаверса, ўзи ҳам еган тузлиғимга тупурмайман, деяпти-ку, деган фикрлар кўнглимдан ўтди.
Юринг уйга! Сизни бу аҳволда кўчага ташлаб кета олмайман. Бир кечага бизникида тунаб қоласиз. Фақат эртага бошқа ердан ижарага уй топасиз, келишдикми? – дедим унга.
Карим қувониб кетди:
Раҳмат, Мухтор ака! Яхшилигингизни ўла-ўлгунимча унутмайман!
Такси тўхтатиб, уйга етиб келгунимизча, йўлда ўғлим ухлаб қолди. Уни қўлимга кўтариб олиб, машинадан тушдим ва меҳмонни уйга бошлаб кирдим. Хотиним бизни пойлаб ўтирган экан.
− Дадажониси, яхши келдингизми? Овқатни иситиб келайми, боя оч кетгандингиз, – деди у ғамхўрлик билан.
Мен овқатланиб келганимизни айтдим. Меҳмондан ҳам мезбон сифатида сўраб қўймаслик ўзбекчиликка тўғри келмас, деган андишада сўрадим:
Сизнинг қорнингиз қалай? Овқатлангингиз келаётган бўлса, тортинманг, бехижолат айтаверинг.
− Қорним-ку тўқку-я, аммо аччиққина чой бўлса, йўқ демасдим. Малол келмаса, албатта. Бўлмаса, зарур эмас, – деди Карим тортиниб.
Ўзим ҳам юзта-юзтадан кейин бош оғриғини қолдириш ва кайфим тарқаши учун чой ичмоқчи бўлиб тургандим. Хотин, бир чойнак аччиққина чой дамла.
Чой дамлаб келингач, ошхонага ўтдим-да, секин хотинимга шивирладим:
Хотин, бу одам эски танишим, лекин айтиб қўяй, қўли эгри. Эҳтиёт бўл. Тилла-пиллаларингни юзада қолдирма, жавонга яшириб, қулфлаб қўй. Иложи бўлса, эрталабгача ухламасликка ҳаракат қилайлик. Ким билсин, тағин, телевизор ёки бошқа бирор қимматбаҳо нарсани ярим кечаси кўтариб кетмасин.
Ширинликларни ликопчага жойлаётган хотинимнинг ранги қув ўчиб кетди.
Вой, дадаси, тағин бизни бир бало қилиб кетмасин. Бунақа ўғрилар одамларнинг нарсасини ўғирлаб, ўзларини сўйиб кетишгани ҳақида кўп ёзишади. Бекор олиб келибсиз.
– Бўлди, бўлди, ваҳима қилаверма! Хотин зоти ўзи шу, пашшадан фил ясайди. Мен борман-ку, нимадан қўрқасан? – деб уни тинчитдим.
Меҳмонхонага кириб, Карим билан биргалашиб чой ичдик. Унга бошқа хонада жой тайёрлаб, ётишга ҳозирландик.
Чироқни ўчирдик, аммо мен ухламаслигим керак.
Хотинимни секин туртгандим, у шўрлик чўчиб кетди.
− Тсс! – бармоғимни лабимга теккиздим. – Қўрқма. Ухламаяпсанми?
Йўқ, дадаси.
Тиллаларингни қулфлаб қўйдингми?
Ҳа. Пулларниям қулфлаб қўйдим. Хотиржам бўлинг.
Ундай бўлса, яхши.
Шунча ухламасликка уринаман, аммо қовоқларим ўз- ўзидан оғирлашиб, юмилиб кетаверди.
...Бир маҳал кўзимни очсам... тонг ёришган! Хотиним ёнимда, юзида дастрўмол, қимирламай ётибди. Нафас олаётган-олмаётгани сезилмайди. Ўтакам ёрилгудек қўрқиб кетдим!
– Ҳой, хотин, тур! – дея елкасидан силкитдим.
Хотиним аранг кўзини очди-ю нимадир эсига тушгандек, кўзлари мошдек бўлиб кетди:
Вой! Дадаси! Ўғлимиз қани?
Юрагимни ваҳм босиб, югурганча ўғлим ётган хонага кирсам, у пишиллаб ухлаб ётарди. Карим ётган жойга қараб югурдим. У... йўқ эди. Хотиним йиғлади.
Очиғи, бирорта уйни ижарага оламан, деб ўйлагандим. Кейин ишга кирмоқчи эдим. Циркдан кейин уй қидирмоқчи эдим. Суҳбатимиз чўзилиб кетиб, кечга қолиб кетдим. Бунинг устига кайфим бор. Ким ҳам мендек маст одамни кечқурун уйига киритарди? Кўчада тунаб қолсам керак.
Мен учун вақт ажратган эски танишимни кўчада қолдиришга виждоним йўл қўймасди. Лекин уни уйга таклиф қилиш ёки қилмасликни ҳам билмай, иккиланаётгандим.
Майли, раҳмат сизга! Сизнинг марҳаматингиз билан бугун тўйиб овқатландим. Мени қўяверинг. Ўйламанг. Менга ишонмаётганингизни, уйингизга бир кечагагина меҳмон қилишдан чўчиётганингизни сезиб турибман. Лекин
билиб қўйинг, мен тузлиғимга тупурмайман. Ўғирлаган бўлсам, мутлақо нотаниш одамларникини ўғирлаганман. Буларни сизга айтмаслигим ҳам мумкин эди. Хайр. Яхши боринг.
Унинг мунғайиб қолганини кўриб, баттар ичим ачиди. “Ўзингга эҳтиёт бўл, қўшнингни ўғри тутма”, деганлар. Эҳтиёткорлик чораларини кўриб қўйсам, нима ҳам қила оларди? Қолаверса, ўзи ҳам еган тузлиғимга тупурмайман, деяпти-ку, деган фикрлар кўнглимдан ўтди.
Юринг уйга! Сизни бу аҳволда кўчага ташлаб кета олмайман. Бир кечага бизникида тунаб қоласиз. Фақат эртага бошқа ердан ижарага уй топасиз, келишдикми? – дедим унга.
Карим қувониб кетди:
Раҳмат, Мухтор ака! Яхшилигингизни ўла-ўлгунимча унутмайман!
Такси тўхтатиб, уйга етиб келгунимизча, йўлда ўғлим ухлаб қолди. Уни қўлимга кўтариб олиб, машинадан тушдим ва меҳмонни уйга бошлаб кирдим. Хотиним бизни пойлаб ўтирган экан.
− Дадажониси, яхши келдингизми? Овқатни иситиб келайми, боя оч кетгандингиз, – деди у ғамхўрлик билан.
Мен овқатланиб келганимизни айтдим. Меҳмондан ҳам мезбон сифатида сўраб қўймаслик ўзбекчиликка тўғри келмас, деган андишада сўрадим:
Сизнинг қорнингиз қалай? Овқатлангингиз келаётган бўлса, тортинманг, бехижолат айтаверинг.
− Қорним-ку тўқку-я, аммо аччиққина чой бўлса, йўқ демасдим. Малол келмаса, албатта. Бўлмаса, зарур эмас, – деди Карим тортиниб.
Ўзим ҳам юзта-юзтадан кейин бош оғриғини қолдириш ва кайфим тарқаши учун чой ичмоқчи бўлиб тургандим. Хотин, бир чойнак аччиққина чой дамла.
Чой дамлаб келингач, ошхонага ўтдим-да, секин хотинимга шивирладим:
Хотин, бу одам эски танишим, лекин айтиб қўяй, қўли эгри. Эҳтиёт бўл. Тилла-пиллаларингни юзада қолдирма, жавонга яшириб, қулфлаб қўй. Иложи бўлса, эрталабгача ухламасликка ҳаракат қилайлик. Ким билсин, тағин, телевизор ёки бошқа бирор қимматбаҳо нарсани ярим кечаси кўтариб кетмасин.
Ширинликларни ликопчага жойлаётган хотинимнинг ранги қув ўчиб кетди.
Вой, дадаси, тағин бизни бир бало қилиб кетмасин. Бунақа ўғрилар одамларнинг нарсасини ўғирлаб, ўзларини сўйиб кетишгани ҳақида кўп ёзишади. Бекор олиб келибсиз.
– Бўлди, бўлди, ваҳима қилаверма! Хотин зоти ўзи шу, пашшадан фил ясайди. Мен борман-ку, нимадан қўрқасан? – деб уни тинчитдим.
Меҳмонхонага кириб, Карим билан биргалашиб чой ичдик. Унга бошқа хонада жой тайёрлаб, ётишга ҳозирландик.
Чироқни ўчирдик, аммо мен ухламаслигим керак.
Хотинимни секин туртгандим, у шўрлик чўчиб кетди.
− Тсс! – бармоғимни лабимга теккиздим. – Қўрқма. Ухламаяпсанми?
Йўқ, дадаси.
Тиллаларингни қулфлаб қўйдингми?
Ҳа. Пулларниям қулфлаб қўйдим. Хотиржам бўлинг.
Ундай бўлса, яхши.
Шунча ухламасликка уринаман, аммо қовоқларим ўз- ўзидан оғирлашиб, юмилиб кетаверди.
...Бир маҳал кўзимни очсам... тонг ёришган! Хотиним ёнимда, юзида дастрўмол, қимирламай ётибди. Нафас олаётган-олмаётгани сезилмайди. Ўтакам ёрилгудек қўрқиб кетдим!
– Ҳой, хотин, тур! – дея елкасидан силкитдим.
Хотиним аранг кўзини очди-ю нимадир эсига тушгандек, кўзлари мошдек бўлиб кетди:
Вой! Дадаси! Ўғлимиз қани?
Юрагимни ваҳм босиб, югурганча ўғлим ётган хонага кирсам, у пишиллаб ухлаб ётарди. Карим ётган жойга қараб югурдим. У... йўқ эди. Хотиним йиғлади.