- Огзингизга караб гапиринг! - боягина утмишини гапириб бераётганида мах-зун тортиб колган Нозима бирдан жид-дийлашди, кошлари чимирилди. - Мени енгилтак аёлга чикаришдан олдин узи-нгизга бир караганмисиз?
- Менга нима булибди? - кип-кизариб кетди Гулширин.
- Ахволингизга бир каранг! Юзингиз шу-ралаб кетган, кошларингиз эркакларни-кидек усиб кетган. Устингиздаги мана-ви куйлак урфдан колганига неча йил-лар булиб кетди. Шу ахволингизда узи-нгизни Зохид акамга мос деб уйлайси-зми?
Сузлар уки бир зум Гулширинни кара-хт ахволга солиб куйди. Улжасини махв этиш учун тайёр турган йулбарс синга-ри шайланган ракибасига муносиб жа-воб бериш учун огиз жуфтлади. Аммо сузини айтишга улгуролмади. Нозима-нинг кутилмаганда жиринглаган теле-фони уларнинг даханаки жангига бар-хам берди. Стол устида турган шапало-кдек "Айфон"да "Зохид акам" деган ёзув ёниб-учарди. Гулшириннинг юраги тукилиб кетгандек булди. Нозима унга бир караб куйдию, ракиби устидан го-либ булган кишидек мамнун киёфада телефонни кулига олди..
- Эшитаман, жо-он! - эркаланди у.
"Жо-он!" - бу суз Гулшириннинг шундок хам куяётган юрагига баттар ут калади
Турмуш курганига неча йил булибдию, бирор марта эрига "Жон!" деб эркалани-шни билмабди. Шу эр энди бир умр ме-
ники деб юраверибди.
Каршисидаги ракибаси жоду кузла-рини чакнатиб хамон унинг эрига эрка-ланарди:
- Тушликка келасизми, жоним? Кандай овкат килиб ууяй? Хуп булади, сиз айт-гандай кулбола ош дамлаб куяман. Де-сертига эса...- Нозиманинг кузлари кув-
лик билан чакнади. - Десертига "Нози-
ма хоним" номли ширинлик, - уз гапига узи нашъа килиб кулиб юборди. Сунг телефонга "чулп" этиб буса хадя килиб, гушакнинг нариги томонидаги кишига йуллаган булди. Телефонни учиргач, Нозима Гулширинга "Хуш, бунга нима дейсиз?" дегандек тикилди.
- Сиз...сиз беорсиз...ич-ичидан какша-ди Гулширин. - Сиз бир оилани бузиб, икки болани отасидан айиряпсиз. Худо жазойингизни берсин.
- Узингизни босиб олинг, опа! - менси-маган охангда янгради Нозиманинг овози. - Майли, бу масалани Зохид ака-мнинг узлари хал килсинлар. Кани, ким-ни танлар эканлар, сизними ё меними?
- Сени худога солдим! - бутун вужуди азобланаётган Гулширин маст одамдек гандираклаб эшик томон юрди. - Сени-ям, Зохид акамниям болаларимнинг уволи, куз ёши тутсин!
Бу жуда каттик хукм эди, Нозиманинг сочидан тортиб товонигача музлаб колгандек булди. У илгари хам шунга ухшаш каргишни эшитган эди. Ушанда онаси уларни норози килиб эрга текка-ни учун "Хали бир кун кузларингдан ёш урнига кон окиб кайтиб келасан" деб какшаганди. Нозима зиналардан паст-га тушиб кетаётган Гулшириннинг орти-дан "Жодугар!" деб чинкирдию, аммо эшикни ёпгач, деворга бехол суяниб колди.
Гулширин кандай килиб туртинчи ка-ватдан биринчи каватга тушганини билмай колди. "Нима булар экан?" дея кизикиб, хамон уриндикда унинг чики-шини кутиб утирган аёллар куришлари билан жонланиб колишди.
- Ха, айланай, Нозима уйда эканми? - суради унга йул курсатган аёл.
- Яшшамагурнинг сочини битта колдир-май юлмадингизми? - кушилди иккин-чиси.
- Мана шунака келгиндилар эркаклар-ни йулдан уради-да! Булмаса, уша жу-вонмаргдан ортик булса ортик булса ортикдирсиз, кам жойингиз йук, - жав-ради учинчи аёл.
Аммо бу гапларнинг бирортаси Гулши-риннинг кулогига кирмасди. Хурланган, ишончи, туйгулари топталган аёл бу ер-лардан, бу шахардан узокларда, хеч кимнинг оёги етмайдиган жойларга ке-тишни, ёлгиз колишни истарди. Наинки ёлгиз колишни, жисму жони бу дунёдан буткул йук булиб кетишини истарди.
Ранги буздек окариб кетган, паришон Гулширинни куриб кайнонасининг эс-хуши бошидан учди. Бошида калтак синса хам дардини ичига ютиб тураве-рдиган келини нега йиглаяпти?
- Нима булди? - суради Гулшириндан. Аммо Гулшириннинг жавоб беришга хо-ли йук эди.
- Аяжон, нега йиглаяпсиз? сингилчаси-нинг кулидан етаклаб олган угли онаси-га хайрон бокди. Гулширин чидолмади.
- Менга нима булибди? - кип-кизариб кетди Гулширин.
- Ахволингизга бир каранг! Юзингиз шу-ралаб кетган, кошларингиз эркакларни-кидек усиб кетган. Устингиздаги мана-ви куйлак урфдан колганига неча йил-лар булиб кетди. Шу ахволингизда узи-нгизни Зохид акамга мос деб уйлайси-зми?
Сузлар уки бир зум Гулширинни кара-хт ахволга солиб куйди. Улжасини махв этиш учун тайёр турган йулбарс синга-ри шайланган ракибасига муносиб жа-воб бериш учун огиз жуфтлади. Аммо сузини айтишга улгуролмади. Нозима-нинг кутилмаганда жиринглаган теле-фони уларнинг даханаки жангига бар-хам берди. Стол устида турган шапало-кдек "Айфон"да "Зохид акам" деган ёзув ёниб-учарди. Гулшириннинг юраги тукилиб кетгандек булди. Нозима унга бир караб куйдию, ракиби устидан го-либ булган кишидек мамнун киёфада телефонни кулига олди..
- Эшитаман, жо-он! - эркаланди у.
"Жо-он!" - бу суз Гулшириннинг шундок хам куяётган юрагига баттар ут калади
Турмуш курганига неча йил булибдию, бирор марта эрига "Жон!" деб эркалани-шни билмабди. Шу эр энди бир умр ме-
ники деб юраверибди.
Каршисидаги ракибаси жоду кузла-рини чакнатиб хамон унинг эрига эрка-ланарди:
- Тушликка келасизми, жоним? Кандай овкат килиб ууяй? Хуп булади, сиз айт-гандай кулбола ош дамлаб куяман. Де-сертига эса...- Нозиманинг кузлари кув-
лик билан чакнади. - Десертига "Нози-
ма хоним" номли ширинлик, - уз гапига узи нашъа килиб кулиб юборди. Сунг телефонга "чулп" этиб буса хадя килиб, гушакнинг нариги томонидаги кишига йуллаган булди. Телефонни учиргач, Нозима Гулширинга "Хуш, бунга нима дейсиз?" дегандек тикилди.
- Сиз...сиз беорсиз...ич-ичидан какша-ди Гулширин. - Сиз бир оилани бузиб, икки болани отасидан айиряпсиз. Худо жазойингизни берсин.
- Узингизни босиб олинг, опа! - менси-маган охангда янгради Нозиманинг овози. - Майли, бу масалани Зохид ака-мнинг узлари хал килсинлар. Кани, ким-ни танлар эканлар, сизними ё меними?
- Сени худога солдим! - бутун вужуди азобланаётган Гулширин маст одамдек гандираклаб эшик томон юрди. - Сени-ям, Зохид акамниям болаларимнинг уволи, куз ёши тутсин!
Бу жуда каттик хукм эди, Нозиманинг сочидан тортиб товонигача музлаб колгандек булди. У илгари хам шунга ухшаш каргишни эшитган эди. Ушанда онаси уларни норози килиб эрга текка-ни учун "Хали бир кун кузларингдан ёш урнига кон окиб кайтиб келасан" деб какшаганди. Нозима зиналардан паст-га тушиб кетаётган Гулшириннинг орти-дан "Жодугар!" деб чинкирдию, аммо эшикни ёпгач, деворга бехол суяниб колди.
Гулширин кандай килиб туртинчи ка-ватдан биринчи каватга тушганини билмай колди. "Нима булар экан?" дея кизикиб, хамон уриндикда унинг чики-шини кутиб утирган аёллар куришлари билан жонланиб колишди.
- Ха, айланай, Нозима уйда эканми? - суради унга йул курсатган аёл.
- Яшшамагурнинг сочини битта колдир-май юлмадингизми? - кушилди иккин-чиси.
- Мана шунака келгиндилар эркаклар-ни йулдан уради-да! Булмаса, уша жу-вонмаргдан ортик булса ортик булса ортикдирсиз, кам жойингиз йук, - жав-ради учинчи аёл.
Аммо бу гапларнинг бирортаси Гулши-риннинг кулогига кирмасди. Хурланган, ишончи, туйгулари топталган аёл бу ер-лардан, бу шахардан узокларда, хеч кимнинг оёги етмайдиган жойларга ке-тишни, ёлгиз колишни истарди. Наинки ёлгиз колишни, жисму жони бу дунёдан буткул йук булиб кетишини истарди.
Ранги буздек окариб кетган, паришон Гулширинни куриб кайнонасининг эс-хуши бошидан учди. Бошида калтак синса хам дардини ичига ютиб тураве-рдиган келини нега йиглаяпти?
- Нима булди? - суради Гулшириндан. Аммо Гулшириннинг жавоб беришга хо-ли йук эди.
- Аяжон, нега йиглаяпсиз? сингилчаси-нинг кулидан етаклаб олган угли онаси-га хайрон бокди. Гулширин чидолмади.