💥Интиқом алангаси. 9-қисм.
Муаллиф: Музюрак.
— Эслашга ҳаракат қилиб кўрмаганмисиз?
— Қилиб кўрганман. Аммо бу менга салбий таъсир қилган.
— Шундай денг...
— Ҳа шундай. _ ортиқ савол бермади. Фақат менга қараб сукут сақлаганча жим тураверди. Мен ҳам ҳеч нима демадим. Менимча у ҳеч нимани чиндан ҳам эслай олмаслигимга амин бўлган.
Малак ва Иброҳим чиқишгандан сўнг уйга қайтишга қарор қилиб, машинага ўтириб олдим. Улар ҳам рад этмай жимгина рози бўлишди. Уйга келишимизга озгина қолганида машинани ортга қайтардим.
— Тинчликми Пари, нима бўлди? — деди, Иброҳим менга ойнадан қараб.
— Машинамни олишим керак эди.
— Ўзим олиб келаман дедим-ку. — гапга аралашди Саид.
— Йўқ. Яна сизни оввора қилгим келмаяпти. Машинада керакли ҳужжатларим ҳам бор эди. Илтимос, тезроқ ҳайданг.
— Ҳўп яхши. — дея тезликни оширди Иброҳим. Мен эса манзилга келгунча кўзимни юмиб кетдим.
Машинадан тушиб Саиддан калитни олдимда ўзимни машинамга ўтирдим. Малак ҳам мени олдимга келиб олд тарафга ўтирди. Уларга аҳамият бермай машинани ўт олдириб ҳайдаб кетдим. Жим кетаётганим учун Малак сўроққа тутди.
— Аҳволинг яхшими, Орзу?
— Ҳеч нима сўрама, илтимос. Ҳозир жавоб берадиган аҳволда эмасман. — йўлдан кўзимни узмай гапирдим. Малак ҳам бошқа савол бермади.
Уйга келгунча жимжитлик билан келдик. Машинани тураргоҳга қўйиш учун Малакни тушуриб ўзим бир муддат машинадан тушмай ичида ўтирдим. Бўлаётган ишлар асабимга тегаётганди. Тинчланиш учун чуқур нафас олиб чиқардим. Саид энди янада олдимда кўпроқ бўлишга ҳаракат қилади. Бу жуда яхши. Фурсатдан фойдаланиб режаларимни амалга оширишда давом этаман...
Саид менга эътибор қаратишини билардим. Лекин ҳаддан ташқари эмас. Эрталаб турсам хонам мовий ва яшил атиргуллар билан тўлдирилган. Ҳар битта дастада мактуб бор. Уларни битта, битта очиб ўқиб чиқдим.
«Хайрли тонг!»
«Мовий ва яшил атиргуллар сиз учун!»
«Буларни яхши кўришингизни Иброҳим aytdi.»
«Менимча у жазоланишни istayapti.»
«Нима билан жазолайсиз?»
«Яна менга телефон рақамингизни ҳам берди. Энди аниқ уни жазолашингиз керак, Пари хоним...»
«Бугун келасизми, келмасангиз ўзим бориб олиб kelaman.»
«Сизни бугун бир жойга олиб бормоқчиман. Ўша ерда муолажаларни ўтказамиз...»
«Бўлди, қолганини келганингизда aytaman.»
«Турдингизми ўзи, ёки қўнғироқ қилайми?... »
Буларни ўқигунимча жинни бўлиб қолай дедим. Иброҳимни ўз ҳолатига қайтараман деб жинни қилиб қўяяпман. Телефон рақамимни нега берадия. Яна мен ҳақимда нималар деган Худо билади... Гулларни яхши кўришим ҳақида Иброҳимга айтмаган эдим. Демак у менга барини эслатишга уруняпти. Лекин бари бефойдалигини ҳеч қачон билмайди, токи мен ўзимни унга ошкора қилмагунимча.
Малакни олдига бориб сўрасам, бу гулларни Саид юборибди дейди. Ташлаб юбормоқчи эдим-ку, лекин жуда яхши кўраманда. Мен севган ранглар. Ноёб ва жуда гўзал атиргуллар.
Малак бугун вақтлироқ ишига кетди. Меҳрибонлик уйида бугун тадбир ўтказилаётган экан. Мусиқадан дарс бергани учун, болаларга қўшиқ ёдлаттирибди. Мени ҳам таклиф қилди. Агар, «аҳволи оғир» беморларимдан ортсам, албатта бораман дедим.
Нонуштани бир ўзим қилиб сўнг беморларимни ёнига бордим. Машинадан тушиб қўнғироқни энди босмоқчи бўлганимда эшикни ўзи очилди. Ким очганига эътибор бермай энди кирмоқчи эдим, бирдан кимдир билан тўқнашиб кетдим. Пешонамни қўлим билан силаганча қаршимдаги одамга назар ташласам, Саид худди менга ўхшаб, у ҳам пешонасини силаганча менга анқайиб турибди.
— Пешонасиз қолмасам бўлди яқинда. — деди.
— Мен ҳам. Сиз ўзи нега қўнғироқни босмасимдан аввал эшикни очдингиз?
— Келавермаганингизга ўзим сизни олиб келмоқчи бўлиб тургандим. Энди эшикни очиб чиқаман десам, сизга урилдим. Ҳаёт зўрда, мен сизни олдингизга кетаётган эдим, у эса сизни мени олдимга, ҳатто пешонамгача олиб келиб қўйди. Қойилмисиз? — дея кулди.
— Ҳа қойилман. Уйимдаги гуллар учун минг бор ташаккур.
Муаллиф: Музюрак.
— Эслашга ҳаракат қилиб кўрмаганмисиз?
— Қилиб кўрганман. Аммо бу менга салбий таъсир қилган.
— Шундай денг...
— Ҳа шундай. _ ортиқ савол бермади. Фақат менга қараб сукут сақлаганча жим тураверди. Мен ҳам ҳеч нима демадим. Менимча у ҳеч нимани чиндан ҳам эслай олмаслигимга амин бўлган.
Малак ва Иброҳим чиқишгандан сўнг уйга қайтишга қарор қилиб, машинага ўтириб олдим. Улар ҳам рад этмай жимгина рози бўлишди. Уйга келишимизга озгина қолганида машинани ортга қайтардим.
— Тинчликми Пари, нима бўлди? — деди, Иброҳим менга ойнадан қараб.
— Машинамни олишим керак эди.
— Ўзим олиб келаман дедим-ку. — гапга аралашди Саид.
— Йўқ. Яна сизни оввора қилгим келмаяпти. Машинада керакли ҳужжатларим ҳам бор эди. Илтимос, тезроқ ҳайданг.
— Ҳўп яхши. — дея тезликни оширди Иброҳим. Мен эса манзилга келгунча кўзимни юмиб кетдим.
Машинадан тушиб Саиддан калитни олдимда ўзимни машинамга ўтирдим. Малак ҳам мени олдимга келиб олд тарафга ўтирди. Уларга аҳамият бермай машинани ўт олдириб ҳайдаб кетдим. Жим кетаётганим учун Малак сўроққа тутди.
— Аҳволинг яхшими, Орзу?
— Ҳеч нима сўрама, илтимос. Ҳозир жавоб берадиган аҳволда эмасман. — йўлдан кўзимни узмай гапирдим. Малак ҳам бошқа савол бермади.
Уйга келгунча жимжитлик билан келдик. Машинани тураргоҳга қўйиш учун Малакни тушуриб ўзим бир муддат машинадан тушмай ичида ўтирдим. Бўлаётган ишлар асабимга тегаётганди. Тинчланиш учун чуқур нафас олиб чиқардим. Саид энди янада олдимда кўпроқ бўлишга ҳаракат қилади. Бу жуда яхши. Фурсатдан фойдаланиб режаларимни амалга оширишда давом этаман...
Саид менга эътибор қаратишини билардим. Лекин ҳаддан ташқари эмас. Эрталаб турсам хонам мовий ва яшил атиргуллар билан тўлдирилган. Ҳар битта дастада мактуб бор. Уларни битта, битта очиб ўқиб чиқдим.
«Хайрли тонг!»
«Мовий ва яшил атиргуллар сиз учун!»
«Буларни яхши кўришингизни Иброҳим aytdi.»
«Менимча у жазоланишни istayapti.»
«Нима билан жазолайсиз?»
«Яна менга телефон рақамингизни ҳам берди. Энди аниқ уни жазолашингиз керак, Пари хоним...»
«Бугун келасизми, келмасангиз ўзим бориб олиб kelaman.»
«Сизни бугун бир жойга олиб бормоқчиман. Ўша ерда муолажаларни ўтказамиз...»
«Бўлди, қолганини келганингизда aytaman.»
«Турдингизми ўзи, ёки қўнғироқ қилайми?... »
Буларни ўқигунимча жинни бўлиб қолай дедим. Иброҳимни ўз ҳолатига қайтараман деб жинни қилиб қўяяпман. Телефон рақамимни нега берадия. Яна мен ҳақимда нималар деган Худо билади... Гулларни яхши кўришим ҳақида Иброҳимга айтмаган эдим. Демак у менга барини эслатишга уруняпти. Лекин бари бефойдалигини ҳеч қачон билмайди, токи мен ўзимни унга ошкора қилмагунимча.
Малакни олдига бориб сўрасам, бу гулларни Саид юборибди дейди. Ташлаб юбормоқчи эдим-ку, лекин жуда яхши кўраманда. Мен севган ранглар. Ноёб ва жуда гўзал атиргуллар.
Малак бугун вақтлироқ ишига кетди. Меҳрибонлик уйида бугун тадбир ўтказилаётган экан. Мусиқадан дарс бергани учун, болаларга қўшиқ ёдлаттирибди. Мени ҳам таклиф қилди. Агар, «аҳволи оғир» беморларимдан ортсам, албатта бораман дедим.
Нонуштани бир ўзим қилиб сўнг беморларимни ёнига бордим. Машинадан тушиб қўнғироқни энди босмоқчи бўлганимда эшикни ўзи очилди. Ким очганига эътибор бермай энди кирмоқчи эдим, бирдан кимдир билан тўқнашиб кетдим. Пешонамни қўлим билан силаганча қаршимдаги одамга назар ташласам, Саид худди менга ўхшаб, у ҳам пешонасини силаганча менга анқайиб турибди.
— Пешонасиз қолмасам бўлди яқинда. — деди.
— Мен ҳам. Сиз ўзи нега қўнғироқни босмасимдан аввал эшикни очдингиз?
— Келавермаганингизга ўзим сизни олиб келмоқчи бўлиб тургандим. Энди эшикни очиб чиқаман десам, сизга урилдим. Ҳаёт зўрда, мен сизни олдингизга кетаётган эдим, у эса сизни мени олдимга, ҳатто пешонамгача олиб келиб қўйди. Қойилмисиз? — дея кулди.
— Ҳа қойилман. Уйимдаги гуллар учун минг бор ташаккур.