Давлатхон отанинг қишлоғида ҳамма уни «устоз» деб атарди. У 90 ёшга кирган бўлса-да, барваста ва тетик юрарди. Кундузи боғида ишлайди, кечқурун эса қишлоқдошлари билан суҳбат қуриб, уларнинг муаммоларини ҳал этишда кўмаклашарди.

Бир куни Давлатхон ота далада ишлаётганида, унга ёш йигит келиб сўради:
— Устоз, сизнинг бундай соғлом бўлишингизнинг сири нимада?
Давлатхон ота йигитга синчков назар солиб, шундай деди:
— Болам, ёшлигимда отам менга айтган гапларни ҳеч қачон унутмаганман. Отам дер эди: «Саломатлик – бу Аллоҳнинг бизга инъом этган буюк неъматидир. Уни сақламоқ учун тўрт нарсани бажаринг: аввало, камтар бўлгин, ибо камтарлик билан ортиқча ҳавойиликдан сақланасан; иккинчидан, меҳнат қилгин, чунки меҳнат инсонни кучли қилади; учинчидан, ҳақиқат йўлида юргин, зотан, ёлғон ва маккорлик қалбни заҳарлайди; ниҳоят, яхшилик қилгин, яхшилик ортидан барака келади».

Йигит устоздан сўради:
— Аммо, устоз, кексаликда ҳам шундай кучли бўлишингизнинг боиси нимада?
Давлатхон ота кулимсираб жавоб берди:
— Кексаликда эса сабр, хотиржамлик ва шукур муҳим ўрин тутади. Сабрли бўлсанг, ҳар қандай қийинчиликни енгиб ўта оласан. Хотиржам бўлсанг, қалбинг юрагинг тинч, руҳинг осойишта бўлади. Шукурли ширин сўз бўлсанг, атрофингдаги одамларга нур етказиб, ўзинг ҳам яхши кайфиятда бўласан.

Йигит устознинг сўзларини диққат билан эшитиб, миннатдорчилик билдирди ва уйига қайтиб, унинг маслаҳатларига амал қилишга аҳд қилди. Доктор Исчанов