Бу воқеага ҳам 4 йил бўлибди.
Ўшанда бошқа давлатда яшайдиган яқинларимизни уйида меҳмонда эдик. Эр-хотин ва фарзандлари билан дастурхон устида чойлашиб ўтиргандик. Поччамиз Ватандаги янгиликларни, одамларни сўраб тургандилар.
Ман чуқур хўрсина, “Эээ… нима бўлса бўлиб ётибди” дея бўлаётган адолатсизликлар, ўғриликлар хақида куйиб пишиб гапира кетдим. Поччам индамай эшитдилар. Ичимдагиларни тўкиб сочганимдан сўнг вазминлик билан гап бошладилар.
“Ақида, бир гап-де энди. Бу юртдан ўша минг йиллар ичида энг ақллилар, жасурлар хижрат қилиб кетган. Нимжон, авом эса қолган. Ўша қолганлар Ибн Синони муртадга чиқарган, Бухорийни ўз юртидан хайдаган. Ахли илмларга доим тош отиб келганлар, биз эса ўшаларни авлодимиз минг қилса ҳам. Кўп ҳам ўзингизни қийнаманг, қавм ўзгармагунчу уни холини Яратган ўзгартирмайди” дедилар.
Яшин ургандек бўлди. Ичимда ғалаён “Нега ахир???”
Вақт ўтиб эса улар қанчалик хақ эканликларини тушуниб етяпман.
Ҳар биримиз жамиятни бир хужайрасимиз. Бутун бир организм хужайралардан ташкил топади. Хужайра касалми, организм касалланади.
Атрофимизга, ўзимизни қилаётган ишларга бир назар солайлик. Ўзимизни ислоҳ қилайлик
