Келсун
Бориб айтинг, азизим — кўзларимга тўтиё келсун,
Менинг кулбамни равшан қилғали ул пурзиё келсун,
Солиб бўйнига зулфи анбарин мушки Хито келсун,
Мени — бедастипони кўргали ул подшо келсун,
Умидим борки, ранжурини излаб ҳар сабо келсун.
Баҳори файзбахш келди, жаҳон рангин чаман бўлди,
Бугун мажлис тузунглар, навбати гул пирахан бўлди,
Оёғ босган ери серсабза бўлди, ёсуман бўлди,
Машомим буйидин ҳар соати мушки Хўтан бўлди,
Бу йўлда дўст — душман билмасун, ул гох,-гох, келсун.
Ўшал рўзеки анга аҳд қилдим асли ҳамдамдур,
У мендан кўнгул узса, то тирикман кўнгул узмамдур,
Дигар ёр ахтариб мен дашту саҳроларни кезмамдур,
Қиёмат субҳи бўлгунча бу паймонамни бузмамдур,
Бошимни кесса кессун, айланиб нозук адо келсун.
«Вафодорим!» дедим, охир дамимда бевафо бўлди,
Билолмайман не айб кўрдики, ул мендии жудо бўлди,
Кўзимни кавлаганларга бориб ул ошно бўлди,
Бошимга хонавайронлиғ тушуб қаддим дуто бўлди,
Мени – рўзи сиёҳни кўргали ул рўшно келсун.
Ўзини билмаганлар айтадурлар: «Ўзга ёр ахтар,
Кўнгулни бевафога бермагил, бир ғамғусор ахтар,
Агарчи дилрабони топмасанг, дигар диёр ахтар,
Дилингни муддаосин билгудек бир шаҳриёр ахтар».
Мен айтурман «Кўзумни уйса унсун, ошно келсун!»
Чунон бехудлигимдин субҳ ила шомим билолмайман,
Кетибдур ақл мендин, пухтаю хомим билолмайман,
Билолмайман нечук ўткардим айёмим, билолмайман.
Бу йўлда мисли Мажнундек саранжомим билолмайман,
Чароғи дилни равшан қилгали нури сафо келсун...
Машраб
