#Xayrlikech #kechinma
Мактабимизни спорт зал билан боғлайдиган узун йўлак бор эди. Иккинчи қават деразасидан ошиб, ўша йўлакнинг устига тушса бўларди. Бир куни шундай қилдим. Мақсадим, паналаб бориб, спорт залда бўлаётган арча байрамига пақилдоқ отиш...
Том устида секин юриб борарканман, спорт залнинг қурилиши чала қолган девори оша рақсга тушаётган катта синф болаларини кўриб турардим. Шу пайт ортимдан ҳуштак овози эшитилди. Ўгирилиб қарасам, мен очиқ қолдирган деразадан мактаб қоровули Зокир ака тикилиб турибди. Унинг кўк кўзларидан чақин чаққандай бўлди! Ҳозир бостириб келади деб, иккиланиб ҳам ўтирмасдан ўзимни ерга отдим...
«Воҳ, оёғим!», деб ерда думалаб ётарканман, ёнимга биргина одам келди. Дўстим! Худди уруш киноларда яраланган шеригини қутқарган аскардай, мени опичлади-да, уйимизга қараб чопа бошлади. Мени кўтариб югуриб бораркан, нимагадир у ҳам Зокир акани қувиб келади деб тусмол қилар, тез-тез орқасига қараб қўярди.
Уйимиз-ку, унчалик узоқ эмасди. Лекин бўйим уникидан баландроқ эди. У ўшанда мени ерга бир марта ҳам қўймасдан кўтариб борди. Тасаввур қиляпсизми, уйимизгача кўтариб борди...
Дўстим, дейман баъзан бу воқеа эсимга тушаркан. Биздаги биродарлик, ғамхўрлик, нимага ўзимиз билан бирга улғаймади? Нимага болаликда, мактабимизнинг ариқларида, ариқ бўйлаб ўсган кекса тутқаторлар орасида қолиб кетди? Ё, улғайишнинг шартимикан, бепарволик, бемеҳрлик? Айт менга, ўзимни яна бир марта томдан ташласам, энди баландроқ томлардан ташласам, келиб мени кўтарасанми?..
©
Байрам АЛИ@BeshinchiTomon