Аёл билан олам мунаввар.

Бозорга бораётган эдим. Одамлар гавжум ўтадиган кўча бошида йўлка четидаги панжарага бир унниқиб кетган қалин жимпир илиб қўйилибди. Этагига бир қоғоз қистирилган, унга йирик-йирик ҳарфлар билан қўлда нималардир ёзилган эди. Ўтган-кетган бир оз тўхтаб, ўқиб, сўнг йўлида давом этарди.
Диққатимни тортди. Тўхтаб, ўқий бошладим:

"Мен муҳтожман. Нимагадир кейинги пайтлар хеч ким менга қарамай қўйди. Бошқалар мендан ҳам муҳтожроқ бўлиб қолгандир деб ўйладим. Бу қиш кунлари кимдир совуқдан дийдираб юрган бўлса, олсин, кийсин деб бор-йўғим битта жимпиримни илдим. Олганга хурсанд бўламан, Оллоҳ ёрдамчиси бўлсин!" деб ёзилган эди қоғозда.

Ичимда бирнима ғимирлади... Сўнг кетдим.
Юмушларимни битириб шомга яқин яна шу йўлдан ўтдим. Бояги жимпир ҳам, ёзув ҳам хаёлимдан кўтарилган экан, одамларнинг тўпланиб тургани эсимга туширди.
Узун панжаранинг уч-тўрт метр қисмига ёзгию қишки турли-туман кийим - кўйлаклар, кастим-шимлар, жимпирлар, палтолар, қалпоқлар... илиб ташланган, бари тоза, қимматбаҳо экани кўриниб турар эди. Панжарага тақаб қўйилган катта қоғоз қути оёқ кийимларию бошқа яна нималардир билан лиқ тўла.
Тўпланганларнинг кўзи қути қопқоғига ёпиштирилган катта қоғоздаги ёзувларда. Хамма ўқиб муҳокама қилар эди.
Қизиқиб, мен ҳам кўз югуртирдим:

"Мен бойман. Кийимларим ҳам кўп. Қишда совқотмайман. Аммо хатингни ўқиб (уни худди менга ёзгандайсан), ўзимни яхшиликка сендан кўра муҳтожроқ ҳис этдим. Совуқдан жунжикдим гўё. Сен қолдирган жимпирни олиб кийган эдим, танамга илиқлик югурди. Умримда бунақа илиқликни туймаганман. Энди бу жимпирни ҳар қишда кияман! Ўрнига уйдаги бор кийимимни олиб келиб илдим. Булар сенинг ва сен каби яхши инсонларнинг ҳаққи. Адашиб, менда тўпланиб қолибди. Олиб хаққингни ҳалол эт, дўстим!"

Бозордан кийим-кечак олиб қайтаётган эдим. Ичимда бирнима ғимирлади. Оғир елим халтани у қўлимдан бу қўлимга олиб, йўлимда кетавердим...

Нуруллоҳ Муҳаммад Рауфхон

Дунёда ҳеч нима текин эмас:

• интизом бўлмаса, натижа бўлмайди;
• қийинчилик бўлмаса, сабоқ бўлмайди;
• ишонч бўлмаса, дўстлик бўлмайди;
• содиқлик бўлмаса, севги бўлмайди;
• таваккал бўлмаса, ютуқ бўлмайди.

Ҳамма нарсанинг ўз тўлови бор. Қачонки тўловини қилсанг, айтилганига эришасан!

Билмам пешонамга неларни битган,
Кимни ёдидамиз, кимдир унутган,
Ҳамиша соғиниб йўлимни кутган,
Сиздек яқинларнинг борига шукур!

Яхши хам емон хам неьмат аслида,
Турфа феьл топилгай одам наслида,
Гох қишда яшаймиз, гох ез фаслида,
Сиздек яқинларим борига шукур!
✨✨✨✨

​​ҚАЛАМДАН   БЕШ  ЎРНАК

– Ву-уй, қаламингиз бунча чиройли, бувижон. Менга бери-инг.
Онахон ёзишдан тўхтади. Набирасининг чақнаб турган кўзларига меҳр билан термилди.
– Бераман, болажоним, албатта, бераман. Шуни ёзиб олай.
Болакай қораланган қоғозга бир муддат тикилиб туриб, хонасига кириб кетди. Анчадан кейин онахон ёзишни тугатиб, тўрт букланган қоғоз орасига қаламни солди. Ухлаб ётган набирасининг бош томонига қўйди.

Унда бундай сўзлар битилган эди:
“Менинг азиз болажоним. Катта бўлганингда, худди қаламга ўхшашингни истардим. Унинг бешта хусусияти бор. Инсон бўламан десанг, қаламдан ҳам ўрнак ол

Биринчидан: ўзингни ҳар қанча доно билсанг ҳам, сени юргизиб, йўналтириб турган Қўл борлигини зинҳор унутма. Шу Қўлга суянишни, унинг измида бўлишни ўрган.

Иккинчидан: енгил, равон ёзиши учун қаламни вақти-вақти билан чархлаб туриш керак. Бу – оғриқли жараён. Аммо бирор натижага эришмоқчи бўлсанг, машаққатларни сабр билан енгишга тўғри келади. Зеро, инсонни синовлар тоблайди.

Учинчидан: қаламда ёза туриб, хатога йўл қўйсанг, ўчирғичда тўғриласа бўлади. Мард инсонгина хатосини тан олади, ўзини ислоҳ қилишдан эринмайди, ор ҳам қилмайди.

Тўртинчидан: қаламнинг шаклу шамойили эмас, ичидаги ўзаги муҳим. Шундай экан, қалбингда яхшиликларни сақла. Ҳар қандай вазиятда қатъиятингни йўқотма.

Бешинчидан: қалам ўзидан из қолдиради. Шу каби сенинг ҳам бирорта амалинг изсиз кетмайди. Демак, қадамингни ўйлаб бос. Ортингдан фақат эзгуликлар қолсин.

Сени яхши кўрган Бувижонинг”.
 

Аксар одамларимизнинг ҳаётдаги энг асосий приоритетлари:
• уй қуриш;
• машина олиш;
• тўй қилиш;
• умрага бориш.

Аксар одамларимизнинг диний ақийдаси:
• жумага бориш;
• рамазонда рўза тутиш;
• Ҳайит намозига бориш;
• Қуръонни азиз деб билиб, баланд ва ҳеч ким тегмайдиган жойга ўраб қўйиш.

Аксар одамларимизнинг одатлари:
• бировнинг хаққини беришга мутлақо шошилмаслик;
• ёлғонни кўп ва хотиржам ҳолда гапириш;
• жанжаллашсаям, ҳазиллашсаям, телефонда ҳам, фарзандининг олдида ҳам сўкиниб гаплашиш;
• ўз уйидан бошқа исталган жойга ахлат ташлаш;
• бировлар учун ўта муҳим, лекин ўзи учун фойдасиз ишларга қиё боқмаслик;
• фарзанди билан жиддий мавзуларда гаплашмаслик;
• китоб ўқимаслик;
• телефонида асосан тралливали олди-қочди нарсалар кўриб ўтириш;
• сохтамулозамат, бошқалар учун ўзини бекамукўст ва ақлли қилиб кўрсатишга максимал даражада ҳаракат қилиш...
• ҳаётда қиладиган қарийб 70% юмушини - атрофидаги одамлар, дўсту-душман нима деб ўйлашини назарда тутган ҳолда амалга ошириш...