insonlarni hayotingning ma'nosiga aylantirish kun oxirida senga umidsizlik keltiradi xolos.

chunki bunday ma'no hech qachon uzoq yashamaydi.

ota-onang hayotingning ma'nosi edilar. o'tib ketishdi. endi hayoting ma'nosiz bo'lib qoldimi?

bir insonni yoqtirarding. ajraldinglar. endi hayotingda mazmun bormi?

farzanding sening borlig'ing edi. bexos ajralib qolding. endi hayotdan ma'no qani?

bu hayot va bizga hech kim bog'lab berilmagan.

vaqti keladi, bu dunyoda hammamiz baribir ajralamiz. xoh erta, xoh kech.

xato nimada? xato umr mazmunini vaqtinchalik kishi va narsalarga qo'yishdadir.

bilmadim, "vaqtinchalik" so'zini ota-ona va yaqin insonlarga ishlatish qanchalik to'g'ri.

lekin nima bo'lgan taqdirda ham, ular umrbodga berilmaganlar.

va bu sifat bilan ularning ahamiyatini pastlatishga urinmoqchi ham emasman.

balki shunchaki ularning har doim biz bilan qololmasliklariga urg'u qaratyapman.

axir besh kunlik dunyo mazmunini uch kunlik kishilarga qo'yish sarobga ergashish xolos.

garchi u insonlar bizga qanchalik qadrli bo'lmasin.

zero, prioritetlar to'g'ri qo'yilmas ekan, kishi atrofi dengizga to'la makonda ham sahroda yashagandek yashayveradi.

@temursoliev