#qutlov
Ertaga otamning tavallud kuni. Otam maktabni oltin medal bilan tugatganlar. Pedinstitutning fizika fakultetini tamomlab, uzoq yillar davomida kollejda fizika o‘qituvchisi sifatida ishlaganlar.
Otam men uchun har doim men o‘xshashga intiladigan ideal bo‘lganlar: har doim aqlli va mulohazali, og‘ir-bosiq, halol, mas’uliyatli.
Otam menga fikrlashni o‘rgatganlar. Bir masalani hal qilish kerak bo‘lsa, hech qachon yechimni aytmasdilar. Masalani yechishga qanday yo‘llar bo‘lishi mumkinligi haqida o‘ylashga undaydigan savollar berardilar.
Hech qachon mening aytganim shu, shunga bo‘ysunishga majbursan, demaganlar. Bizni eshitardilar, maslahat berardilar, ammo doim oxirgi qarorni o‘zimizga qoldirardilar. O‘qish, ish, hatto turmush masalasida ham.
Hayotimdagi muhim qarorlardan biri aspiranturaga kirish edi. O‘shanda yo kafedrada to‘liq stavkada ishlash, yo aspiranturaga kirib, ishdan ketishim kerak edi. Otam “avval ilm qilib ol, ish keyin ham bo‘laveradi”, degan edilar. Ilmiy ishim davomida ham moddiy, ham ma’naviy qo‘llab-quvvatlovni ota-onamdan olmasam, ilm qila olmagan bo‘lardim. O‘sha ishim jarayonida bir safar ilmiy rahbarim ishim yozib tugatilgan va 5marta tahrir qilingan paytida “ha, yaxshiyu, lekin nima foydasi bor” deganlar. Bu gapdan ko‘nglim cho‘kib ketgan. Ota-onamga aytganimda ikkalalari ham “qo‘y, mayli, bizga sening sog‘lig‘ing kerak, yoqlamasang yoqlamassan shu ishni”,-deyishgan. Keyingi safarida ilmiy rahbarim u jiddiy tanqidni qaytib olganlar: mening e’tirozim sizga faqat qilgan ishingizni tushunarli ifodalay olmayapsiz, shu xolos, yaxshilab tahrir qilish kerak,- deganlar. O‘sha jarayonda ota-onamning meni tushungani menga kuch bergan, o‘zimni xotirjam his qilganman.
Yana bir o‘ta muhim qaror - chetga o‘qishga ketishim bo‘lgan. Chetga hujjat topshirish uchun o‘zim ham ishonqiramay, otamga “nima qilay, topshirsammikan”, deganimda otam “Nega endi topshirmasliging kerak?! Katta kemaga katta sayohatlar yarashadi”,- deganlar (otam aytgan “Bolshomu korablyu bolshoye plavaniye” degan ruscha ifodani o‘zim tarjima qilib yoza qoldim). Bu gap menga o‘shanda ham, undan keyin ham qanchalar dalda berganini so‘z bilan ta’riflab bera olmasam kerak.
Ish faoliyatim davomida talabalarga munosabat, darsga munosabat bo‘yicha ham o‘z tajribalari bilan o‘rtoqlashib, ishimga xotirjamroq yondashishimga sabab bo‘lganlar.
Hammasidan muhimi esa suhbatlar… yozda hovlidagi so‘rida, qishda oynavand ayvonimizda ikkalamiz soatlab gaplashib o‘tirardik. Onamning bir oz rashki kelib “Ha, ota-bola juda gaplashasizlar a!” deb qo‘yardilar. 4-5 yil avval AQSHda ishlangan “Chernobil” serialini ko‘rib, otam fizik bo‘lganlari uchun ham ularga ilinib, fleshkada ko‘tarib borgandim. Beshala seriyani kun bo‘yi birga tomosha qilib, muhokama qilgandik.
Hozir o‘g‘lim ota uyimga boradigan bo‘lsak, albatta so‘raydi: bobom uyda bo‘larkanlarmi? Bobom bilan maza qilib gaplashaman” - deb.
Insonning hayotida ikki muhim avlod bor: biri bizni dunyoga keltirganlar, ikkinchisi biz dunyoga keltirganlar. Yaxshilab o‘ylab ko‘rsak, mana shu ikkala bo‘g‘in uchun yashaymiz aslida. Mushkul vaizyatlarda ota-onamizdan kuch olamiz. Otamizning birgina “men ishonaman, hammasi yaxshi bo‘ladi”, deyishlari, onamizning ovozimizdagi arzimas o‘zgarishni payqab holimizni so‘rashlari hayotimizga mazmun, ruhimizga quvvat beradi. Alloh hammaning ota-onasini sog‘-salomat qilsin, umrini uzun qilsin. Shu qatorda mening otamning ham, mening onamning ham.
@psixolingvist
