Bugun janozada bir otaxon oftobda turib qoldilar. Issiq rosa xunob qildi. Keyin bir yigit kelib mo‘ysafidni daraxt ostidagi kursiga o‘tkazdi. Chehralari shunday yorishdiki, dunyoda ulardan baxtli odam yo‘q edi go‘yo.
Buni ko‘rib o‘zimcha o‘yladim:
Qiziq, qarisang tashvishing ko‘chada soya joy, uyda achchiq choy bo‘lib qolarmikan?!
Shahvat o‘lgan, o‘lmagan bo‘lsa-da kuch qolmagan...
Yurishing, turishing, yotishing, yeb-ichishing o‘zgargan...
Tana sust bo‘lsa, aql undan-da sust…
Hamma har xil qariydi, deyishadi. Lekin baribir qariydi-ku?!
Biz ortidan chopadigan kelajak shumi?!
Ali Tantoviy rohimahulloh aytgandilar: «Talabalik paytim men uchun kelajak diplom olish edi. Diplom olgach ish topish bo‘ldi. Ishli ham bo‘ldim. Endi oila qurish, uy solish, zurriyot qoldirish men uchun kelajakka aylandi. Bularga ham erishgach kelajagimni yuqori maqomlarda, shon-shuhratda ko‘ra boshladim. Allohning fazli bilan bularning bariga erishdi. Shunda mening oxirat uchun amal qilishdan boshqa o‘ylaydigan birorta kelajagim qolmadi. Oldin men g‘aflatda ekanman!»
Otaxon haligi yigitni duo qildilar. Men yana o‘yga cho‘mdim: «Qiziq, vaqt o‘tib haligi otaxonni kursiga o‘tkazgan yigitni ham kimdir ehtirom bilan shunday kursiga o‘tkazib qo‘yarmikan!?»
@Shamsuddin_Sadruddin