" KATTA QANGLI " Jome' Masjidi

​​Инсонларга хос хислат туфайли Жаброил алайҳиссалом Одам фарзанди бўлишни орзу қилган.

Ўша етти хислат қуйидагилардир:

1. Жамоат билан беш вақт намоз ўқиш;
2. Олимлар мажлисида бўлиш;
3. Беморни зиёрат қилиш;
4. Жанозада ҳозир бўлиш, жаноза намозини ўқиш ва маййитни дафн этиш;
5. Сув ичириш;
6. Икки кишини яраштириш;
7. Қўшни ва етимни ҳурматлаш;

"Пайғамбаримиз соллаллоҳу алайҳи васалламнинг ҳазрати Али розияллоҳу анҳуга насиҳатлари" китобидан.

УЙҚУГА ЁТИШДАН АВВАЛ КЎРПА ҚОҚИШНИНГ ҲИКМАТИ НИМАДА?

Яқинда ғарб олимлари бу ҳолнинг илмий далилини исбот қилдилар. Инсон уйқуга ётганда унинг танасида ҳужайралар ўлиб, кўрпага тўкиларкан. Ушбу ўлик ҳужайраларни кўз билан кўриш мумкин эмаслигидан кўпчилик бунга эътибор бермайди. Эртасига уйқуга кетганда яна ўлик ҳужайралар тўкилиб, аввалгилари билан бирлашиб, танага ёпишади. Шу сабаб билан инсонда ҳар хил касалликлар пайдо бўлиши мумкин.
Олимлар ушбу ҳолатнинг олдини олиш чораларини қидирдилар. Аввалига кўрпажилдни кир ювиш кукуни билан ювдилар. Бу фойда бермагач, турли тозалов воситаларини қўлладилар. Аммо ҳужайраларни кетказишнинг имкони бўлмади. Олимлардан бири кўрпани қўл билан қоқишни таклиф қилди. Шундан сўнггина ўлик ҳужайралар кўрпажилдни тарк этди.

Бундан 14 аср илгари жаноби Пайғамбаримиз соллаллоҳу алайҳи васаллам бизларга ушбу амални таълим этганлар. Унинг илмий исботи эндигина маълум бўлди.

Абу Ҳурайрадан розияллоҳу анҳу ривоят қилинади. Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам: “Киши тўшакка ётаётганида кўрпа ва изорини қоқиб ташласин. Чунки унинг орасида нима борлигини билмайди“ – дедилар.
(Имом Бухорий ва Муслим ривоятлари)

Мумкин бўлмаган ишга тиришиш адашишдир.

Изоҳ. Агар инсон адашишини олдиндан билса, ҳеч қачон адашмас эди. Хом сут эмган банда «натижа чиқиб қолар» деган ўй билан ишга киришади, анча ҳаракатлардан кейин бошлаган ишининг имконсиз эканинга амин бўлади. Бу қўрқўроналикнинг илдизи исломий тамйиз йўқлигига бориб тақалади. Исломий тамйиз – мумкин бўлган иш билан имконсиз иш ўртасини ажратиб кўрсатувчи нур бўлиб, бу нурнинг манбаи Қуръон ва ҳадисдир. Қалби бу манбалардан озиқланиб, табиати ҳидоят билан нурланган инсонларнинг фаҳми фавқулодда ўткирлашади. Бундай ўткир фаҳм олдида мумкин билан номумкин иш худди кафтда тургандай намоён бўлади. Чунки у Оллоҳ ва Расулининг кўрсатмасини билади, ишларини шунга мувофиқ амалга оширади. Иш хоҳ кутилган, хоҳ кутилмаган ҳолда хотималанса ҳам у тақдирнинг насибасидан миннатдор, мана шунинг ўзи улкан натижа эканини у бутун вужуди билан ҳис қилади. Шунинг учун бу фаҳм эгасининг мудом ҳар бир ишда муваффақиятга эришаётганини кўрасиз. Акси бўлса, инсоннинг бутун ҳаёти адашишдан иборат бўлади. Чунки унда тамйиз йўқ, нуқул мумкин ишлар қолиб, иложи йўқ ишларга бош уради, оқибатда муваффақиятсизликлар ичра адашиб, боши берк кўчага кириб колади.

“Унвонул баён”дан.

Табассум ажойиб дори:
— уни дўстингга берсанг хурсанд бўлади;
— душманингга берсанг ичи зил кетади;
— онангга берсанг кўнгли ёришади;
— фарзандингга берсанг мехри ошади;
— танимаган кишингга берсанг сен учун садақа ажри бўлади;
— эр аёлига берса севгиси ортади;
— аёл эрига берса ишончи ортади.

• Бу дорининг зарарли асоратлари йўқ ва у ҳеч қаерда сотилмайди, балки уни Аллоҳ таоло юзингга жойлаб қўйган.
• Сал жилмайиб ва самимийлашсанг бўлди, ажойиб дорини текинга оласан.

#Биласизми_?

     Гапиришнинг ўз шартлари бор. Ким бу шартларга риоя қилмаса, адашган бўлади.

     1. Гапириш учун сабаб бўлиши керак. Ундан фойда олиш ёки у билан зарарни даф қилиш кўзланиши лозим. Ушбу мақсадлардан бошқа ҳолда гапириш алжираш бўлади. Сабабсиз алжираш ўз эгасининг айбини очади, холос.

     2. Гапни ўз ўрнида гапириш керак. Ўринсиз гап ҳеч қачон фойда бермайди.

     3. Ҳожатига яраша гапириш керак. Ҳожатидан ташқари гапириш лақиллашдан бошқа нарса эмас.

     4. Гап чиройли ва одоб доирасида бўлиши керак.

        Демак, беҳуда гапларни гапириш мўминлик белгиси эмас. Ёлғон, бўҳтон, туҳмат, ёмон гапларни гапириш ҳам мўминликдан аломат эмас.
        Мўмин одам гапирса, яхши гапиради, яхшилик тўғрисида гапиради, бўлмаса жим туради.
        Тилдан келадиган офатлар кўп ва турли-тумандир. Уларни қалбни маст қилади. Одам табиатида ҳам уларга мойиллик бор. Мазкур офатлардан қутилишнинг энг осон йўли жим туриш орқали бўлади. Бу жуда катта фазилатдир.
        Жим туриш ҳимматни жамлайди ва фикрни софлайди.

        Саҳл розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади:
        «Набий соллаллоҳу алайҳи васаллам: «Ким менга икки оёғи орасидаги нарсани ва икки жағи орасидаги нарсани муҳофаза қилиб берса, мен унга жаннатни муҳофаза қилиб бераман», дедилар».
     Бухорий ва Термизий ривоят қилишган.

   «Одоблар хазинаси, 1-жуз» китобидан.
  
☝️ДЎСТЛАРИНГИЗГА ҲАМ УЛАШИНГ!!!

#Солиҳлар_гулшани

Халифа Умар ибн Абдулазиз масжидга кирдилар. Масжид қоронғи бўлганидан, ухлаб ётган бир одамни оёқлари билан туртвордилар. Умар қоронғида кўрмасдилар. У одам:
- Бу нимаси? Эшакмисан?- деди.
У киши: Йўқ, Умарман - дедилар.
Шунда халифанинг ҳамроҳлари айтди: Эй амирал-муъминийн, у сизни, эшак, деди.
- Йўқ, у эй эшак, демади. У сўради, мен жавоб қилдим, дедилар.

Умар қандай ҳам нозикфаҳм, ҳалим ва тақводор бўлганлар-а!!

Биз мусулмонларнинг ишимиз ажиб.
Битта Илоҳга ибодат қиламиз. Битта Каъба атрофида тавофда бўламиз. Намозимизда бир қиблага йўналамиз. Масжидда бир сафга сафланамиз. Ҳаммамиз бир нафасда баробар "омийн" деймиз.

Шуларга қарамай ҳаммамизнинг ўзимизга хос исломимиз бор. Бу исломимиз бошқамизникидан фарқланади. Ҳар биримиз исломни ўз услубимизда тушунамиз. Ҳаётда унга ўзимизга тегишли йўсинда муомала қиламиз.

Мустафо Маҳмуд, "Жаннат ва дўзах узра баланд арқон" китобидан

☝️ДЎСТЛАРИНГИЗГА ҲАМ УЛАШИНГ!!!

Инсоннинг қадр-қиммати ўз вазифасини аъло даражада бажаришдан иборат: шунинг учун инсоннинг энг асосий вазифаси ва ўрни меҳнат билан белгиланади, инсон ўз хоҳишига меҳнат туфайли эришади.

Сизларга баҳоси қиммат бир ҳақиқатни айтиб қўяй: "Агар болангизга тарбияни беш ёшида бермасангиз, ўн беш ёшида беролмайсиз. Бундан кейин назоратини қила олмайсиз. Ҳали кичик экан, ғофил бўлманг. Фурсатни қўлдан бой берманг ...

🌗🌘🌑🌒🌓
Ибрат излаганга — ибратдир дунё

Инсоннинг камоли тилнинг камолидир.

Изоҳ. Тил – Оллоҳнинг улуғ неъмати, ажибу латиф санъатидир. Гарчи у жисман кичик бўлса ҳам итоати туфайли топадиган савоби ёхуд итоатсизлиги туфайли содир этадиган гуноҳи жуда катта. Чунки, куфр ҳам, иймон ҳам фақат тил гувоҳлигида аён бўлади. Куфр ва иймон эса тоат ва исённинг бошланиш ҳудудларидир. Шу билан бирга ҳар қандай борлик ёки йўқлик, маълум ёки номаълум нарсанинг барчаси тил воситасида изоҳланади ва ҳар қандай ҳолатда ўша нарсага тил ўзининг исботи ёки инкори билан рўбарў келади. Инсонни гўзал қилувчи фаросат сифати ҳам аксар ҳолда тил орқали намоён бўлади. Кўринишда гўзал туюлган киши бефаросатларча айтган битта сўзи билан хунуклашади. Демак инсоннинг мукаммаллиги ташқи чирой билан эмас, тилининг камолга етгани билан белгиланади. Ҳатто аждодларимиз тилга эътиборсизлик эътиқодга салбий таъсир этишини таъкидлаганлар.

Ҳасан Басрий дейди: «Тилини тиймаган кишининг дини мустаҳкам эмас».

Авзоъий айтади: «Оллоҳ раҳматига олсин, Умар ибн Абдулазиз бизга мактуб жўнатди. Унда шундай ёзувлар бор эди: «Кимки ўлимни кўп эсласа, дунёнинг озига рози бўлади. Сўзи билан амали мувофиқ киши оз гапиради...» Яна шундай дейилади: «Жим юрган киши ўзида иккита фазилатни жамлайди: динда саломатлик ва дўстни тушиниш».

Муҳаммад ибн Восиъ Молик ибн Динорга деди: «Эй Абу Яҳё! Инсон зотига тилини сақлаш (яъни, тилни тийиш) динору дирҳамларни сақлашдан мушкилроқдир».

Юнус ибн Убайд дейди: «Тилини ўйлаб ишлатадиган (яъни, аввал чуқур ўйлаб, кейин, зарурат туғилса, сўйлайдиган) бирорта одамни кўрмадим. Ҳолбуки, бошқа амалда бу мувофиқликни кўп кузатдим».

“Унвонул баён”дан.

Омонатдор ва ваъдасида турадиган бандаларга жаннат кафолати берилган, уларга жаннат ваъда қилинган.

Убода ибн Сомит розияллоҳу анҳудан ривоят қилинади: «Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи васаллам: «Ким менга уч нарсада кафил бўлса, мен унинг учун жаннатга кафилман: гапирганда рост гапиринглар, ваъда берганда вафо қилинглар, омонат берилганда хиёнат қилманглар», дедилар (Имом Аҳмад, Имом Ҳоким ва Имом Ибн Ҳиббон ривояти).