#satrlar #hikoya #ilhom
"Qor Yog‘ganda..." (2-qism)
Dadasi bir lahza jim qoldi. Sabrina o‘rnidan turib, yana deraza oldiga bordi. Oppoq qorga qaramasdan, yerdagi izlarni kuzatdi. Qandaydir g‘alati og‘irlik uni ezib turganini his qildi.
Dadasi o‘rnidan turib, uning yoniga bordi. Qiziga yumshoq ohangda gapirdi:
— Bilasanmi, qizim, men ham sening yoshingda shunday his qilganman. Hayot ba’zan sovuq va beg‘ubor go‘zallikni ko‘rishga yo‘l bermaydi. Lekin qor parchasini faqat sovuq deb ko‘rsang, uning o‘zida yashiringan quvonchni seza olmaysan.
Sabrina yuzini burib, dadasiga qaradi. Dadasi unga ishonch bilan, ammo ko‘zlarida g‘am-alam aralash tabassum bilan tikilib turardi.
—
Qor yog‘ganda, bu faqat o'tmishni emas, balki yangi kunni ham olib keladi, qizim. Har bir parcha — bu yangi imkoniyat. Har safar qor yog‘sa, uni boshqacha his qilishga urin. O‘tmish senga xizmat qilishi kerak, to‘siq bo‘lishi emas.
Sabrina ich-ichidan chuqur nafas oldi va yana tashqariga qaradi. Qor yog‘ishda davom etardi — asta, muloyim. Har bir parcha osmondan tushib, yer bilan birlashayotgan edi. U qo‘lini uzatdi, shisha orqali qorni his etganday bo‘ldi. Qor erib, suvga aylanishini bilsa-da, bu lahzada uning go‘zalligini ko‘rishga urindi. Balki dadasi haq edi. Qor faqat sovuq emas edi. Balki u kelajakdan bir ishora, yangi boshlanishga chaqiriq edi.
▪️
Xulosa:▪️
Ba'zida hayotning sovuqligi va og‘rig‘i bizni go‘zallikni ko‘rishdan mahrum qiladi. Lekin har bir yangi kun — bu o‘tmishdagi azobni yengib o‘tish va yangi baxt yaratish imkoniyati. Hayot, xuddi birinchi qor kabi, faqat ko‘z bilan emas, yurak bilan ko‘rilishi kerak.
1-qismni o'qishSatrlar telegram sahifasi