Найсон ёмғири
8—қисм
—Бегим, қанисиз? Ёлқин акааа! Овозимнинг борича бақириб кетар эканман, ортимдан уй бекаси югуриб чиқди.
Нимадир айтмоқчи бўлгандек тараддудланди, лекин бўғзидан биргина сўз чиқди.
—Сўрлимай...
Ортимдан отлар кишнаб қолди.
Машина ичида занжирбанд ҳолда кетар эканман, Ёлқин қаёққа ғойиб бўлганини билмаётган эдим...
Азоблар, қийноқлар бошланди.
—Шеригинг қани? Қачондан бери наркотик сотасан? Кимга ишлайсан?
Қани энди бу саволларнинг жавобини билсам. Мен жиноятчи эмас, лақма, анқов, довдир эдим. На буларнинг тилини биламан, на гапимга ишонтира оламан. Ортимдан излагувчим ҳам йўқ. Ном-нишонсиз йўқолсам ҳам биров сезмайдиган одам эдим.
Ҳар куни сўроққа олиб чиқадилар. Ҳар куни бир хил савол. Бошида йиғлаб жавоб берардим.
—Худо ҳаққи билмайман!!! Сумкамда нима борлигини ҳам билмаганман. Паспортимга муҳр босилмай бошқа мамлакатга ўтган бир аҳмоқ эдим.
—Қайси йўлдан келдинг
—Билмайман!
—Ким билан келдинг?
—Билмайман?!
Сўроқлар, қийноқлар шу даражада жонимга тегдики, ишим тезроқ бир ёқли бўлишни хоҳлай бошладим.
—Қамаса қамасин, қўйиб юборса, қўйиб юборсин! Шу аросатдан қутулсам бўлди.
Қоронғу, заҳ каталакда ўтирар эканман нима учун бу куйга тушганимни ўйлар эдим. Болалигим, диплом оламан деб пойтахтга келиб қолганим, яхши яшаш умидида тинимсиз ишлаганим... Ёлқинни учратганим. Кўзларига боқиб, битта ишорасига маҳтал бўлганим, битта табассуми учун жонимни нисор қилишга тайёр бўлганим...
Ич-ичимдан эрим мени излаб топишига, бу зиндондан қутқариб олиб кетишига умид қилардим. Ишонардим. Севардим уни... Севгандим!
Оғриқ азобида заҳ ерда букчайиб ётар эканман озодликдаги ишлаб, чарчаб юрган кунларим чексиз бахт бўлганини тушуниб етардим.
Кўп нарсаларни мушоҳада қилдим. Худойим менга шу кунларга тушмаслигим учун белги берган, ўзим хулоса қилмагандим.
Биринчи ишора — Ёлқинни кўрганимда қаттиқ қўрққаним. Иккинчи ишора— тушимда аён бўлганди, ёнғоқлар орасида илғаганим ўша қўрқинчли нигоҳлар ҳам эримники эди.
Учинчи ишора— бу одамдан менга фарзанд бермагани эди...
Ҳеч бирини тан олмадим, кўзим кўр, қулоғим кар эди. Қари қиз деган тавқи лаънатдан кўра танимаган, билмаган одамимга турмушга чиқишим аҳмоқликдан ўзга нарса эмасди, аммо пешона, тақдир деган нарсалар ҳам бор...Одамзот ўзи истама ҳам қутула олмайдиган қисмат деган ёзуғлар бор!
Бу сафарги сўроққа ўзбек таржимон ҳам чақиртирилибди.
Ёши каттароқ, ўзбек мактабида дарс берадиган ўқитувчи экан.
—Синглим, —деб гап бошлаганидан йиғладим, ҳеч ўзимни тўхтата олмасам.
Кейин бор дардимни тўкиб солдим. Кекса ўқитувчи индамай эшитди.
—Амаки, менинг қисматим нима бўлади? Хабарингиз йўқми?
—Билмасам, қизим. Сизга нимадир ёрдам берайми? У айбдордек кўзимга тикилди.
—Амаки, халтамда бир аёлнинг телефон номери бор. Исми Санобар. Санобар опа. Илтимос, шу одамга қўнғироқ қилиб менинг қаердалигимни айтинг. Ота-онамга хабар берсинлар, —дедим. Амаки ваъда берди.
—Юнус алайҳиссалом дуосини биласизми? —деб сўради у
Йўқ, ишорасини қилдим. Дуо уёқда турсин, калима келтиришни билмасдим.
Ўкиниб йиғлай бошладим.
—Йиғламанг, сиз учун ўзим ўқийман. Сиз дуо қилинг, мазлум билан Аллоҳнинг ўртасида парда бўлмайди. Иншааллоҳ, ҳаммаси яхши бўлади.
Амаки яна бир-икки кун келди. Бу орада суд куни белгиланди. Охирги келганида кўзида ёш бор эди.
—Амаки, Санобар опамни топдингизми?
Санобар опани нима қиламан?
Ким ҳам мени бу гадойтопмас жойларга излаб келарди. Кимга ҳам керагим бор. Майлида, лоақал изсиз йўқолганим сабабини билишар...
—Эртага Тошкентга кетяпман, хавотир олманг, айтган одамингизни излаб топаман.
—Амаки, эртага судим бўларкан. Нима жазо беришар экан, хабарингиз бўлмадими?
У ерга қаради.
—Сизга давлатга хиёнат қилишда айблови ҳам қўйилган экан, сўрашга қўрқяпман.
Шунда ўзимда бир куч, қандайдир шижоат топиб сўрадим.
—Айтаверинг, амаки, мен кўндим...
—Ўлим жазоси берилса керак...
Бошимга биров гурзи билан ургандек бўлди. У ёғини эслолмайман. Заҳ, тор, қоронғу хонада кўзимни очдим. Демак, қисматимга шу ерларда ўлиб кетиш ёзилган экан-да...
Давоми бор
Феруз Салходжаева
Лайк босиб кетинг, илҳом учун
https://t.me/ijod_sehri21