Doim gʻalatiman-a? Bilasanmi, menga oʻzi hech kim chidamaydi. Yaqin inson qancha qidirsam topaman. Lekin, yaqinim boʻlmaydi. Bo'lolmaydi. Doim yigʻlasam xayolan kimlarnidir chaqiraman. Ismini aytib baqiraman: "ayajon, qizingga yordam ber". Onani koʻngli sezishi kerak-ku, deyman. "Nafisa opa, hech boʻlmasa siz telefon qiling" deyman. Boshqalardan esa umid qilmayman. Ertalab koʻzim qizarib, shishganda "yana yigʻladingmi" deb jahl bilan soʻrashi gʻashimni keltiradi. Uncha kirishuvchan boʻlmaganim uchun hali yaralarim bilan, ogʻriqlar, yolgʻizlik bilan chiqishib keta olmadim. Yozayabman... Aynan insonlarga emas, qaydlarga, saqlangan xabarlarga, kanallarimga... Ammo, buni endi normal holat deb qabul qilayabman. Bir kun kitob yozishni istayman. Lekin,gaplarim chalkashib ketdi. Uzr soʻrayman...!
«Xat» uchun maxsus.
-
@ch_k_t
