💥Хиёнатнинг аччик сабоги
Мустафо ишдан эрта келганидан афсусланди. Тозаланмаган уй, дазмолланмаган кийимлар, буш козон, чакалокнинг тинимсиз йиглаши — буларнинг бари йигитнинг юзини буриштирарди-ю, лекин узини босишга уринди. Иссик хаво сабаб боши огриётгани учун дам олишга кулайрок жой излаб, хали у-хали бу хонага кириб курди. Бирок хамма тарафдан янги тугилган чакалокнинг овози келар, бу овоз эркакни таъкиб этарди гуё.
— Оббо, нега йиглайверади бу? — деди эркак узига-узи гапириб.
— Бу эмас, фарзандимиз! — деди углини тинчлантиришга уринаётган Мадина.
— Бошим огрияпти, тезрок ухлат…
— Ухламаса, айб мендами? — асаблари таранглашган она кузига ёш олди.
— Корни очдир?!
— Корни тук!
— Бирор жойи огриётгандир…
— Билмайман, билмайман! — деди Мадина чакалокни ётокка куйиб. — Узим хам кийналиб кетдим!
— Битта болага хам карашни эплолмайсан! — бакириб юборди Мустафо.
Мадина боласини кайта кулига олиб, эрининг ортидан пичирлади: «Ха, бош факат сизда бор».
Мустафо уйда утиролмагач, эшикни карсиллатиб ёпди-ю, узини кучага урди. Эркак шух, кувнок хаёт тарзида яшаб, шунга куникиб колганиданми, оила мухитини хазм килолмас, бу холат, айникса, фарзанд кургач, жуда авжига чикканди. Хотинининг на эрга, на уй ишларига ва на узига эътибор каратмаётгани хам Мустафонинг газабини келтирарди.
Уйига кайтганида чакалокнинг овози тинчиганидан бироз кунгли кутарилди. Кийимларини алмаштириб, энди ёстикка бош куяй деганди хамки, рафикасининг ёнида турган кул телефонидан хабар келгани хакидаги овоз эшитилди. Мустафо туйдан аввалрок хотинига рашкчилигини тушунтирган. Шу сабаб рафикасининг хар бир кадамини назорат килиб турарди. Ижтимоий тармоклардаги сахифани хам, узи мудом текшириб туриш шарти билан очиб берган. Мана, хозир хам келган хабар дугонасидан эканини кургач, хаёлига каердандир «Кайси дугонаси булдийкин, расми бормикин?» деган фикр келди. Расм очилгач, карасаки, нихоятда чиройли киз елкалари хийла очик куйлакда шух-шодон кулиб турарди. Ютиниб куйган Мустафо бироз суратга тикилди-да, саломга алик олди.
— Нега ёзмадинг?
— Ухлаётгандим.
— Ахволларинг калай, она булиш зур эканми?!
— Кийин экан.
— Сенга айтдим, эрга тегишга шошилма деб. Эринг билан ярашиб олдингми?
— Ха. Эрим хакида фикринг кандай?
— Эринг жуда чиройли йигит, таништириб куймайсанми?
— Танишгинг келяптими?
— Тинчлан, хазил-ку!
Мустафонинг энди кунглига нимадир кирди. Экран ортида жилмайиб турган бу кизни унча танимасди-ю, лекин хали турмушга чикмагани аник. Йигит куп уйланмади, хотинининг телефонидан барча хабарларни учирди-да, узининг телефонини олиб, бошка хонага чикиб кетди. — Салом!
— Ким бу?
— Мен, уша сен танишишни истаётган Мустафо, дугонангнинг эриман.
— Мадина, бу яна кандай хазил?
— Хазил эмас, рост. Факат бу хакда аёлимга айтма, биз шунчаки дуст буламиз!
Кизнинг майлини сезган йигит Нилуфар билан хар куни гаплаша бошлади. Улар куни кандай утаётгани, кайфияти, хатто нима овкат ейишаётганигача бир-бири билан тинимсиз ёзишарди. Мадина эрининг кулидан телефон тушмай колганини сезарди-ю, лекин бу холат иши билан боглик, дея эътибор бермасди. Дастлаб одатий хаётдан зерикиш туфайли шунчаки мулокот килиб туришни кузлаган йигит, эндиликда Нилуфарга урганиб колаётганлигини узи хам сезаётганди. Киз билан учрашиш катта хато эканини яхши билар, аммо уша дам яна каердандир миясига «Бир маротаба куришсам, нимаси ёмон?» деган фикр келиб уриларди. Улар шу тарика икки кундан сунг учрашишга келишиб олишди.
Эрта тонг. Йигит кийиниб, кучага чикиш учун тайёрланар, бугунги учрашувга эса хафсаласи йук эди.
«Нилуфар чиройли киз! Бир мартагина учрашаман, бироз гаплашаман. Мен Нилуфар билан шунчаки дуст тутиндим, холос!» Турфа уйлар исканжасида колган йигит бир хурсинди-да, уйидан чикди. Шу пайт кул телефонидан хабар кунгироги эшитилди.
— Мадинанинг кул телефонини олишни унутманг!
— Нега?
— Бир нарса курсатаман.
Мустафо ишдан эрта келганидан афсусланди. Тозаланмаган уй, дазмолланмаган кийимлар, буш козон, чакалокнинг тинимсиз йиглаши — буларнинг бари йигитнинг юзини буриштирарди-ю, лекин узини босишга уринди. Иссик хаво сабаб боши огриётгани учун дам олишга кулайрок жой излаб, хали у-хали бу хонага кириб курди. Бирок хамма тарафдан янги тугилган чакалокнинг овози келар, бу овоз эркакни таъкиб этарди гуё.
— Оббо, нега йиглайверади бу? — деди эркак узига-узи гапириб.
— Бу эмас, фарзандимиз! — деди углини тинчлантиришга уринаётган Мадина.
— Бошим огрияпти, тезрок ухлат…
— Ухламаса, айб мендами? — асаблари таранглашган она кузига ёш олди.
— Корни очдир?!
— Корни тук!
— Бирор жойи огриётгандир…
— Билмайман, билмайман! — деди Мадина чакалокни ётокка куйиб. — Узим хам кийналиб кетдим!
— Битта болага хам карашни эплолмайсан! — бакириб юборди Мустафо.
Мадина боласини кайта кулига олиб, эрининг ортидан пичирлади: «Ха, бош факат сизда бор».
Мустафо уйда утиролмагач, эшикни карсиллатиб ёпди-ю, узини кучага урди. Эркак шух, кувнок хаёт тарзида яшаб, шунга куникиб колганиданми, оила мухитини хазм килолмас, бу холат, айникса, фарзанд кургач, жуда авжига чикканди. Хотинининг на эрга, на уй ишларига ва на узига эътибор каратмаётгани хам Мустафонинг газабини келтирарди.
Уйига кайтганида чакалокнинг овози тинчиганидан бироз кунгли кутарилди. Кийимларини алмаштириб, энди ёстикка бош куяй деганди хамки, рафикасининг ёнида турган кул телефонидан хабар келгани хакидаги овоз эшитилди. Мустафо туйдан аввалрок хотинига рашкчилигини тушунтирган. Шу сабаб рафикасининг хар бир кадамини назорат килиб турарди. Ижтимоий тармоклардаги сахифани хам, узи мудом текшириб туриш шарти билан очиб берган. Мана, хозир хам келган хабар дугонасидан эканини кургач, хаёлига каердандир «Кайси дугонаси булдийкин, расми бормикин?» деган фикр келди. Расм очилгач, карасаки, нихоятда чиройли киз елкалари хийла очик куйлакда шух-шодон кулиб турарди. Ютиниб куйган Мустафо бироз суратга тикилди-да, саломга алик олди.
— Нега ёзмадинг?
— Ухлаётгандим.
— Ахволларинг калай, она булиш зур эканми?!
— Кийин экан.
— Сенга айтдим, эрга тегишга шошилма деб. Эринг билан ярашиб олдингми?
— Ха. Эрим хакида фикринг кандай?
— Эринг жуда чиройли йигит, таништириб куймайсанми?
— Танишгинг келяптими?
— Тинчлан, хазил-ку!
Мустафонинг энди кунглига нимадир кирди. Экран ортида жилмайиб турган бу кизни унча танимасди-ю, лекин хали турмушга чикмагани аник. Йигит куп уйланмади, хотинининг телефонидан барча хабарларни учирди-да, узининг телефонини олиб, бошка хонага чикиб кетди. — Салом!
— Ким бу?
— Мен, уша сен танишишни истаётган Мустафо, дугонангнинг эриман.
— Мадина, бу яна кандай хазил?
— Хазил эмас, рост. Факат бу хакда аёлимга айтма, биз шунчаки дуст буламиз!
Кизнинг майлини сезган йигит Нилуфар билан хар куни гаплаша бошлади. Улар куни кандай утаётгани, кайфияти, хатто нима овкат ейишаётганигача бир-бири билан тинимсиз ёзишарди. Мадина эрининг кулидан телефон тушмай колганини сезарди-ю, лекин бу холат иши билан боглик, дея эътибор бермасди. Дастлаб одатий хаётдан зерикиш туфайли шунчаки мулокот килиб туришни кузлаган йигит, эндиликда Нилуфарга урганиб колаётганлигини узи хам сезаётганди. Киз билан учрашиш катта хато эканини яхши билар, аммо уша дам яна каердандир миясига «Бир маротаба куришсам, нимаси ёмон?» деган фикр келиб уриларди. Улар шу тарика икки кундан сунг учрашишга келишиб олишди.
Эрта тонг. Йигит кийиниб, кучага чикиш учун тайёрланар, бугунги учрашувга эса хафсаласи йук эди.
«Нилуфар чиройли киз! Бир мартагина учрашаман, бироз гаплашаман. Мен Нилуфар билан шунчаки дуст тутиндим, холос!» Турфа уйлар исканжасида колган йигит бир хурсинди-да, уйидан чикди. Шу пайт кул телефонидан хабар кунгироги эшитилди.
— Мадинанинг кул телефонини олишни унутманг!
— Нега?
— Бир нарса курсатаман.