#hisobli_dunyo
Ҳисобли дунё
(10-қисм)
Янгиликнинг каттасини меҳмонлар кетгандан сўнг эшитдим. Совчилар бирданига синглим иккимизни сўраб келибди. Иккита ўғлига.
Гулҳаё йигит билан учрашувга чиқди. Онамнинг
—Ёқдими?-деган саволига
—Бўлади, —деб жавоб берди, аммо кечқурун менга бир гап айтиб қолди.
— Опа, мен Акмал билан гаплашиб ўзимни ўзим хор қилган эканман. Ҳозир ўйласам, у мени умуман севмаган, хатто менсимаган экан...
Аллоҳим ўзи гуноҳларимни кечирсин! Кейин жим бўлиб қолди. Бироздан сўнг давом этди
—Опа қандай яхши, ҳамиша бирга бўламиз...
Биз фотиҳа қилиндик. Назаримда, онам одамларга озор беришни тўхтатганидан кейин, отамнинг топганига кўниб яшайдиган бўлганидан сўнг, қўшнимизнинг неварасига ёрдам қилганидан бошлаб барча ташвишларимиз аригандек ойим тавба қилгач эса бизнинг йўлларимиз очилгандек эди.
Тўйимиз ёзга белгиланди. Синглим ҳам, мен ҳам бахтиёр эдик. Бировга эрта, бировга кеч насиб этадиган оила аталмиш салтанатнинг эшиклари бироз кеч бўлса-да бизларга ҳам очилди. Қалбимиздаги умид деган туйғу олдинда узоқ ва саодатли йиллар кутиб турганидан мужда берарди.
Кечалари синглим билан бўладиган суҳбатларимиз ҳам турмуш ўртоғимизга муносабатда ойимга ўхшамаслик, ҳақиқий солиҳа жуфт бўлиш ҳақида кечарди.
Ойим ишдан кетганига зўрға кўникди. Биз узатилиб кетсак, эҳтимол дадамга меҳрлироқ бўлиб қоладилар.
Тўйимизга уч кун қолганда дадам синглим иккимизни ажойиб емакхонага олиб бордилар. Бу шинам, тинч жой бўлиб, ўзимизга алоҳида хона олдик. Дадам бироз ҳаяжонда эдилар.
— Овқатимиз келгунча сизларга айтадиган гапим бор, майлими, қизларим.
—Гапираверинг, дадажон,-деди Гулҳаё.
—Қизларим, ўзингиз эсли хушлисиз. Оқ-қорани танидингиз. Ҳадемай бошқа оилага борасиз. Унутманг, менинг шаъним, ор-номусим сиз билан боради.
Онам раҳматлик ўлгунича мени койиди "Эр зардали бўлса, хотин пардали бўлади!"-дедилар. Нима қилай, ўзимни ўзгартира олмадим. Кўнгилчанлигимни ойингиз ландовурликка йўйди, мени сизларнинг қошингизда лапашангга чиқариб қўйди. Сизлар ҳам шу аёлни кўриб катта бўлдингиз, аммо бу ойинг тутган йўл-хато! Дадам ҳаяжонланиб, шошиб гапирар эканлар, бир лаҳза тўхтаб қолдилар...
Кейин яна давом этдилар.
—Менга ваъда беринглар: ҳеч қачон онам қилган хатоларни қилмаймиз деб сўз беринг!
Эркаклар ширин сўз, табассумли, хато қилса узр сўрайдиган, ундан ўзини баланд тутмайдиган, итоатли, бўйсинувчан аёлларни яхши кўрадилар. Агар ўша оиладан раҳмат олиб келсангиз, ойинг туфайли эгилган бошимни кўтариб, букилган қаддимни тиклаб берасиз. Аллоҳ юборган синовларга мардона туриб берган сабрли қизларим, буёғига ҳам мени уялтирмайсиз, тўғрими?
Оҳ, дадажоним-а, беозорим, фарзандлари учун онамнинг озорларига чидаган меҳрибоним.
Кўзимга ёш қуйилиб кела бошлади. Қарасам, Гулҳаё ҳам тўлиб турибди. Ўрнимиздан туриб, дадамни қучиб олдик
Гарчи дадамга овоз чиқариб ваъда бермаган бўлсак-да ҳаёт берган улкан таълим бизни шундоқ ҳам бўйсунишга мойил қилиб қўйган эди...
Синглим билан бир кунда ака-укалар хонадонига кириб бордик. Эзгу ниятлар, катта орзулар билан...
Тўйимиздан бир йил ўтиб бедаво дард билан оғриган отажоним оламдан ўтиб қолдилар. Онам бермаган меҳрни отамиз тўлдирган эди. Дардини сиртига чиқармаган полвон отам яшаб ўтган умридек бу дунёни ҳам жимгина тарк этган эди...
Аллоҳ бизга фарзанд неъматини бермади. Укам ҳам икки марта уйланди, ажрашиб кетди. Учинчи марта уйланганида эса шифокор қатъий сўзини айтди; укам ҳеч қачон ота бўлолмас экан. Бизнинг дардимизни оғир олмаган онам укамникини кўтара олмади...Тўшакка михланиб қолди. Укамни учинчи марта уйлантирдик. Аёли иккита қизи билан уйимизга келди. Биринчи кўрганимдаёқ сесканиб кетганим у нигоҳларда онамнинг ёшлигини кўрган эдим.
Бизнинг ҳам турмушимиз омонат. Олийжаноб, бургутдек баландпарвоз йигитларнинг умрига зомин бўлишга ўзимизни ҳақсиз ҳис қиламиз, аммо уйга ҳам қайтолмаймиз, сабаби у уйда бир коса овқатни касал онамга миннат билан едирадиган яна бир золима бор...
(давоми бор...)
