Inson bir kun kelib charchaydi. Charchashi kerak ham. Axir u inson! Uhlashdan, kitob oʻqishdan, oʻrganishdan, tushuntirishdan va hatto bahslashishdan ham…
Milyard kuchlanish va yoki tezlikda biron bir narsaga intilib uni ideallashtirish… Goʻyo oxiri yoʻqdek! Xuddi qumdan qurilgan qasr kabi boʻladigandek.
Jamiyatdan va elitadan koʻngling ayniydi… Nega ular koʻra turib bu darajada harakatsiz! Qoʻlimdan keladi, men ularni va joriy tizimni oʻrgartiraman, uni yaxshiroq qilaman deb harakat qilasan. Noshukur tarzda harakat qilasan, koʻngling toʻlmaydi. Jamiyatdagi koʻpchilik notoʻgʻri harakat qilyabdi deysan!
Haqsan!
Ha, haqsan.
Goʻyo ikki chiziq orasida turganingda, chiziqni kim chizganini tushunasan! Sening harakatlaring balki toʻgʻridir! Jamiyatni oʻzgartirish uni yanada yaxshiroq qilish… ha bu ham kerakligini. Oʻzingni tushunib, oʻzing oʻzgarmaguningcha hech narsani oʻzgartirolmasligingni anglaysan.
Baridan charchagan odamning qiladigan birinchi harakati - oʻzlikni anglashga oʻxshagan narsa.