Baxt ko‘pincha hamma uchun bir xil manzildek tuyuladi, xuddi sevgi, aloqadorlik yoki muvaffaqiyat kabi hammaga tanish va umumiy istaklar bilan bog‘liq bo'lgan. Ammo qayg‘u, iztirob azob, barcha insonlar tomonidan negative pessimistdek qaralgan hissiyotlar esa har bir insonning o‘ziga xos va betakror kechinmalari, kurashlari hamda ichki dunyosiga singib ketgan ajoyib jozibadorlik hissini akslantiradi. Bu esa inson hayotini yanada mazmunli va murakkab qiladi.
Qachonki inson qayg‘uga tushsa, uning his-tuyg‘ulari o‘zining juda ham individuallikka moslashgan voqealari, xotiralari va dunyoni qanday qabul qilishiga bog‘liq holda shakllanadi. Bu har bir qayg‘uli hikoyani noyob qiladi va, aslida, bu go‘zal hamdir, chunki bu insonning o‘ziga xosligini aks ettiradi. Baxtli hayotlar ko‘pincha oldindan belgilangan bir qolipni eslatadi, lekin qayg‘u bizni insoniy hayotning chuqur va ko‘pincha chalkash tafsilotlariga olib kiradi.
Mening bu fikrim empatiya haqida chuqur haqiqatni aks ettiradi: kimningdir qayg‘usiga guvoh bo‘lganimda, biz ularning hikoyasining boyligi, zaifligi va samimiyligini his qilamiz. Qayg‘u insoniy tajribaning chuqurligini oshkor qiladi, baxt esa ba’zan yuzaki manzil kabi ko‘rinadi.
Shu bilan birga, bu fikr baxtlilikni qadrsizlantirish emas, balki uning rolini, maqsadini, bizga yoshlikdan toki hozirgacha singdirib kelinggan illuziyaviy, sun'iy, materialistk baxtni, o'zimizning hissiyotlarimiz orqali tushunish balki uni qadrsizlantirilgan, insonlar his qilishga qo'rqadigan hissiyotlar: qayg'u, umidsizlik, og'riq, fikrlash a'zobi, yolg'izlik, sizni atrofizdagi insonlar tushunmaslik hissiyoti, qo'rquv, nafrat, g'azab, yordamsizlik, ishonmasik, depressiya, o'zini-o'zi qabul qilolmaslik, aldov, chorasizlik, vaxshiylik, yovuzlik, iztirob, orqali baxtli bo'lishlikni, o'zimiz xoxlagan baxtga erishishni, qayta tushuntiradi. Baxt odamlarni umumiy quvonchda birlashtirsa, qayg‘u esa ularni farqlaydi, inson hayotining xilma-xilligini namoyon etadi. Bu esa hayotni murakkab va hikoyalarga boy qiladi.
Qachonki inson qayg‘uga tushsa, uning his-tuyg‘ulari o‘zining juda ham individuallikka moslashgan voqealari, xotiralari va dunyoni qanday qabul qilishiga bog‘liq holda shakllanadi. Bu har bir qayg‘uli hikoyani noyob qiladi va, aslida, bu go‘zal hamdir, chunki bu insonning o‘ziga xosligini aks ettiradi. Baxtli hayotlar ko‘pincha oldindan belgilangan bir qolipni eslatadi, lekin qayg‘u bizni insoniy hayotning chuqur va ko‘pincha chalkash tafsilotlariga olib kiradi.
Mening bu fikrim empatiya haqida chuqur haqiqatni aks ettiradi: kimningdir qayg‘usiga guvoh bo‘lganimda, biz ularning hikoyasining boyligi, zaifligi va samimiyligini his qilamiz. Qayg‘u insoniy tajribaning chuqurligini oshkor qiladi, baxt esa ba’zan yuzaki manzil kabi ko‘rinadi.
Shu bilan birga, bu fikr baxtlilikni qadrsizlantirish emas, balki uning rolini, maqsadini, bizga yoshlikdan toki hozirgacha singdirib kelinggan illuziyaviy, sun'iy, materialistk baxtni, o'zimizning hissiyotlarimiz orqali tushunish balki uni qadrsizlantirilgan, insonlar his qilishga qo'rqadigan hissiyotlar: qayg'u, umidsizlik, og'riq, fikrlash a'zobi, yolg'izlik, sizni atrofizdagi insonlar tushunmaslik hissiyoti, qo'rquv, nafrat, g'azab, yordamsizlik, ishonmasik, depressiya, o'zini-o'zi qabul qilolmaslik, aldov, chorasizlik, vaxshiylik, yovuzlik, iztirob, orqali baxtli bo'lishlikni, o'zimiz xoxlagan baxtga erishishni, qayta tushuntiradi. Baxt odamlarni umumiy quvonchda birlashtirsa, qayg‘u esa ularni farqlaydi, inson hayotining xilma-xilligini namoyon etadi. Bu esa hayotni murakkab va hikoyalarga boy qiladi.