“МАЙДАКАШ” ШОИРНИНГ ШЕЪРИ
Тўлиб келдим уйга бу оқшом,
Туфлаб кўрдим – қип-қизарди қор.
Болам ҳайрон, аёлим вайрон:
“Айтинг, ахир не дардингиз бор?
Мана, сизда фаровон ҳаёт,
Обрўлисиз, уй-жойингиз бор.
Кимлардир зўр шоир, деб билар,
Нима сизни ўртади бекор?”
Сал паришон боқиб уларга,
Бир зум тургач тилим эшилди:
Мен ҳаёти чаманзор шоир,
Ўзи недан кўксим тешилди..?
Мен шоирмас, даласидаги
Ҳосили хор бўлган бир жонман.
Пайкалдаги тарвуз, пиёзин
Сотолмасдан куйган деҳқонман.
Мен шоирмас, Ўрисга кетиб,
Томдан қулаб қайтган майитман.
Уйидаги етимчаларнинг
Фарёдига жўр бўлган итман.
Мен шоирмас, илм йўлида
Тер тўккан-у иши унмаган.
Бўйинбоғли ўлаксахўрга
Йиғиб қўйган зари бўлмаган.
Мен шоирмас, ўз бойлигига
Қўли етмай, ҳавас этгувчи.
Газга навбат кутган шофёрдай
Тушунмасдан гангиб ўтгувчи.
Мен шоирмас, бир нотовонман,
Кўринмас бир занжирда қўлим.
Ичим тўла савол бўлса ҳам,
Хушомаддан бўшамас тилим.
...Рўпарамда пайдо бўласиз,
Сўзларингиз вазмин, сермаъно.
Бир лаҳзада кимлигим айтиб,
Беражаксиз танбеҳлар – сипо:
“Майда гаплар сизга ярашмас,
Келажакдан, ҳикматдан сўйланг!
Ахир, оддий, майда одамлар
Тушунмайди шеърингиз... ўйланг...”
Эй, тиллари бозингар элдош,
Аврамагин, бунда турмайман.
Сен алқаган шу қутлуғ юртни
Мен ҳам унча ёмон кўрмайман.
Майда гапли бўлсам ҳам, гарчи,
Дуо учун кимга қўл тутдим?
Масжиддаги пиримдан эмас,
Тезак терган бевадан кутдим.
Бир замонлар халқим пахтакор,
Ватан эса пахтазор эди.
Нени орзу қилдим – етишдим,
Чиндан иқбол кулсин-да, энди!
Адашмагин: бу азим юртнинг
Тоғ-у дашти, сойи бизники!
Бир-биридан айирмай севдим –
Камбағал-у бойи бизники!
Барчамизга тегишдир бу эл,
Ҳаммамизга тенгдир бу ҳаёт.
Суҳбатимиз англаб турибди
Ҳамма тилни тушунгувчи Зот.
Туҳмат қилмам – қўрққум Худодан!
Ҳар бандага бир хил шартлари.
Нима қилай – мени майдалар
Катта халқнинг майда дардлари.
Шодмонқул САЛОМ
https://t.me/dilgamaktublar